Ήταν δυο ξαδέρφια, χωριανοί μ’, κι είχαν μια ιταλικιά χειροβομπίδα, τότε που ’μασταν λιανοπαίδια, 15 χρονών, εκεί γύρα. Τ’ βάρ’γαν από ένα λιθάρι, αλλά δεν έσκασε. Κι όταν τ’ν πήρε το ένα το παιδί στα χέρια, τότε έσκασε! Δεν τ’ κόπ’καν δάχ’λα, αλλά απ’ τ’ λάμψη τυφλώθ’κε! Πάν’ τα φωτερά (μάτια)! Τά ’ταν τα μάτια του, αλλά δεν ήγλεπε ντιπ.

Δε δουλεύω το Σαββάτο, γιατί τρέχω απάνω κάτω / Κυριακή βγαίνω στην πόρτα και ρωτώ αν πιάνουν ρόκα.

Ξένε, παρά τον Γάγγην κείμαι Σάμιος ανήρ. Επί της τρισβαρβάρου ταύτης γης έζησα βίον άλγους, μόχθου, κι οιμωγής.

«Λέν’ τα πιδιά σήμιρα δε βρίσκουν δ’λειά κι κάθουντι… Ιγώ έκαμα ένα σουρό δ’λειές… Μέχρι κι στου Μισουλόγγι είχα πάει για μιρουκάματου… Δούλιψα σι νταμάρι… Μ’ είχαν διμένου μ’ αργανέλις (τριχιές) κι ιγώ έσπαγα του β’νό μι του κουμπρισέρ, για να φκιάσουν ασβέστη…».