Το αθώο αίμα του Ρήγα προετοίμασε την ταχεία εξάλειψη των βάρβαρων τυράννων και γρήγορα θα εμφανιστούν οι οπαδοί του. Τότε λοιπόν θ’ αποδείξουμε κι εμείς στην πράξη την ευγνωμοσύνη μας προς αυτόν, υψώνοντας στο κέντρο της ελεύθερης Ελλάδας στεφάνια δόξας και μνημεία της νίκης μας (θριάμβους), ως μνημόσυνο για τον ένδοξο αυτόν άνδρα, που στάθηκε αρχηγός και πρωτεργάτης στην απελευθέρωση της.

Ήτανε ο αιώνας της βικτωριανής ηθικής. Κι ήταν, επίσης, πάνω κάτω τα χρόνια που ο ψυχίατρος Jean-Martin Charcot συνέλεγε στην Iconographie του ενσταντανέ με τις νεαρές νοσηλευόμενες της κλινικής Pitié-Salpêtrière, στις οποίες ο ίδιος και ενώπιον κοινού –ως βιρτουόζος σκηνοθέτης ή βιτσιόζος μάγος– προκαλούσε κρίσεις με σπασμούς στη μήτρα μέσω του αγγίγματος ράβδου μεταλλικής.

Ἔτζι ἐβάλαμεν τὰ μαῦρα ὅλοι· μισὴ ὥρα ἐστάθη σιωπὴ ποὺ δὲν ἔκρινε κανένας, ἀλλ᾿ ἐμέτραε καθένας μὲ τὸν νοῦν του τὸν ἀφανισμόν μας. Βλέποντας ἐγὼ τὴ σιωπήν ἐσηκώθηκα εἰς τὸ πόδι, καὶ τοὺς ὡμίλησα λόγια διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν. Τοὺς εἶπα, ὅτι τὸ Μισολόγγι ἐχάθη ἐνδόξως, καὶ θὰ μείνει αἰώνας αἰώνων ἡ ἀνδρεία».

Εδώ συγκρούονται δύο εντελώς διαφορετικές όψεις του πώς πρέπει να ζει ο άνθρωπος. Από τη μία μεριά ο συμφεροντολογικός, ωφελιμιστικός λόγος του Καλλικλή και από την άλλη ο φιλοσοφικός βίος του Σωκράτη.

Ο Αριστοτέλης και οι κοινωνικές τάξεις του άριστου πολιτεύματος Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Για τον Αριστοτέλη το ιδανικό πολίτευμα, πριν απ’ όλα, προϋποθέτει πολίτες που θα είναι κατάλληλοι γι’ αυτό, που θα έχουν δηλαδή την πρέπουσα ιδιοσυγκρασία, η οποία θα […]

Στα μάτια των υποστηρικτών του φάνταζε ως ένας άνθρωπος που αρχικά αναζητούσε την αλήθεια, στη συνέχεια σάστισε από την εξουσία που του ανατέθηκε από τον ουρανό και ανυπομονούσε να μεταδώσει όσα του είχαν αποκαλυφθεί. Γι’ αυτό πίστεψε στην αποστολή του και απέκτησε επιρροή στους οπαδούς του. Κήρυττε την ειρήνη και επεδίωκε τη διευθέτηση της διαμάχης με τη συνδρομή της θεόσταλτης δικαιοσύνης. Υπήρξε επίσης ικανός χειριστής των πολιτικών δυνάμεων.

Το σημαντικότερο και το διασημότερο πνευστό όργανο των Ελλήνων ήταν ο δίαυλος. Είτε μαζί με τη φωνή (αυλωδία) είτε μόνος του (αυλητική) έπαιξε ξεχωριστό ρόλο στην κοινωνική ζωή, τις τελετές, ιδιαίτερα προς τιμήν του Διονύσου και του Βάκχου, στους εθνικούς αγώνες, όπως τα Πύθια, τα Παναθήναια, τα Ίσθμια, τα Νέμεα, στην τραγωδία, στις πομπές, στα συμπόσια και στο χορό.

Κατά την μαρτυρία της Γαλέου ακούγονταν καθημερινώς τότε τόσοι πυροβολισμοί που οι κάτοικοι είχαν αρχίσει να τους συνηθίζουν και προσπαθούσαν απλώς να μαντέψουν από τι είδους όπλο έβγαιναν κάθε φορά οι σφαίρες.

Πέρα απ’ αυτά, η πόλη πρέπει να έχει τέτοια μορφολογία, που να ευνοεί και τις στρατιωτικές ανάγκες: «Σχετικά με τη μορφολογία της χώρας δεν είναι δύσκολο να πούμε (σε μερικά ζητήματα είναι απαραίτητο να δεχόμαστε την άποψη των έμπειρων στα στρατιωτικά) ότι πρέπει να αποτρέπει την εισβολή των εχθρών, να διευκολύνει όμως την έξοδο των κατοίκων της».

Οι σπίθες δεν λείπουν, και στο μέλλον θα είναι ακόμη περισσότερες. Μια μερίδα χαλασμένο φαγητό, ένα φίδι σε έναν καταυλισμό, μια απόπειρα σύλληψης είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Δρόμοι, σιδηροδρομικές γραμμές, η Πλατεία Συντάγματος γίνονται τα πεδία όπου, με την τεχνική βοήθεια των «αλληλέγγυων» καθοδηγείται ένα «κίνημα» διεκδίκησης.