14 Φεβρουαρίου 2016 at 17:09

Βασίλης Ραφαηλίδης: Γιατί ανήκουμε στη Δύση

από

 Γιατί ανήκουμε στη Δύση

Κείμενο: Βασίλης Ραφαηλίδης*

ΕΝΑ κείμενο μόλις εκατό σελίδων υπό τον τίτλο «Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων», γραμμέ­νο το 1835 απ’ τον Βαυαρό ιστορικό και πολιτικό Ιά­κωβο Φίλιππο Φαλμεράιερ (1790-1861) στάθηκε ικανό να αναστατώσει τόσο πολύ τους Έλληνες, που για εκατόν πενήντα χρόνια κανείς δεν τόλμησε να το με­ταφράσει στα ελληνικά, ώστε να γνωρίσουν και οι Νεο­έλληνες από πρώτο χέρι τον «υπ’ αριθμόν ένα εχθρό τους». Το σημαδιακό έργο του Φαλμεράιερ μεταφράστηκε σχετικά πρόσφατα, με καθυστέρηση ενάμιση αι­ώνα απ τον ιστορικό και φιλόσοφο Κωνσταντίνο Π. Ρωμανό, που έγραψε και μια εκπληχτική εισαγωγή και εκδόθηκε απ’ τη «Νεφέλη» μόλις το 1984.

White and purple balls
White and purple balls

Ωστόσο, το «Περί της καταγωγής των σημερινών Ελ­λήνων» δεν είναι το μόνο «ανθελληνικό» έργο αυτού του οξυδερκέστατου επιστήμονα, που το 1848, χωρίς καλά καλά να προλάβει να διοριστεί καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου απολύθηκε ως φιλελεύθερος και αντιμοναρχικός, με τα κριτήρια της εποχής του φυσικά, γιατί με σημερινά κριτήρια ο Φαλμεράϊερ ούτε φιλελεύθερος ούτε αντιμοναρχικός ήταν. Ήταν ένας φανατικός του πανγερμανισμού, που έτρεμε το «σλαβικό κίνδυνο». Και που αφιέρωσε το «Περί καταγωγής των σημερινών Ελλήνων» στον ‘Οθωνα. Κι ωστόσο, τούτος ο μανιακός εχθρός των Σλάβων, αντιμετωπίστηκε απ’ τους ‘Ελληνες μελετητές σαν φανατικός φίλος των Σλάβων και σαν πράκτορας των Τσάρων!! Αυτή η λαθροχειρία, αυτή η τερατώδης απάτη, που την αποδέχτηκαν, κάτω απ’ τον πειθαναγ­κασμό της παραληρούσας εθνικοφροσύνης της εποχής και ιστορικοί του αναστήματος του Κ. Παπαρρηγόπουλου και του Σπ. Ζαμπέλιου, έχει την εξήγηση της, που θα προσπαθήσουμε να τη δούμε.

Αλλά δε θα καταλάβουμε και πολλά πράγματα τόσο για τις επιστημονικές απόψεις του Φαλμεράϊερ όσο και για το υστερικό παραλήρημα που αυτές προκαλούν μέ­χρι σήμερα στον τόπο μας, αν δε συνυπολογίσουμε στις μελέτες μας και δύο άλλα έργα του μεγάλου Βαυα­ρού ιστορικού, λιγότερο διάσημα, την «Ιστορία της χερσονήσου του Μωρέως κατά το Μεσαίωνα» (1830) και «Το αλβανικό στοιχείο στην Ελλάδα» (1857). Όλα τα έργα αποδίδουν την κακοδαιμονία των Νεοελλήνων όχι στους Σλάβους, αλλά στους Βυζαντινούς. Που ο Φαλμεράϊερ, όπως και ο πανέντιμος Σάθας, δεν τους θεωρεί ‘Ελληνες, αλλά φανατικούς εχθρούς των Ελλή­νων και κύριους υπεύθυνους για την καταστροφή του ελληνισμού.

Καταλαβαίνουμε, τώρα, γιατί ο Φαλμεράϊερ κυνηγή­θηκε τόσο βάναυσα: Αναιρώντας την ελληνικότητα του Βυζαντίου, χτυπούσε τον μεγαλοϊδεατισμό και την ανό­ητη δημαγωγία για μια ανασύσταση της Βυζαντινής Αυ­τοκρατορίας, την οποία οι Τσάροι ισχυρίζονταν ότι την είχαν ανασυστήσει ήδη, ή πιο σωστά, ότι ήταν οι νόμι­μοι διάδοχοί της. Ο ΦΑΛΜΕΡΑΪΕΡ, λοιπόν, χτυπώντας τον ελληνικό βυζαντινόφρονα μεγαλοϊδεατισμό, χτυπούσε έμμεσα, και συχνά άμεσα, μια πιθανή συμμαχία ανάμεσα στους ορθόδοξους Έλληνες και τους ορθόδοξους Ρώσους που στη βάση του κοινού τους δόγματος Θα μπορού­σαν, όπως πίστευε, να διεκδικήσουν τη διαδοχή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και να καταστρέψουν τα σχέδια των μεγάλων δυτικών δυνάμεων της εποχής για μια ανακατανομή των εδαφών της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπέρ αυτών.

Όσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ισχυρή, τέ­τοιος· κίνδυνος δεν υπήρχε. Γιατί τα εδάφη της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τα κατείχαν οι Τούρκοι. Όμως, με τη δημιουργία του «ανατολικού ζητήματος», δηλαδή του δυσεπίλυτου προβλήματος που συνεχίζει να υφίσταται μέχρι τις μέρες μας, για το τι θα απογί­νουν τα υπό τουρκική κατοχή εδάφη μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εμφανίστηκε και το πρόβλημα του ανταγωνισμού μεταξύ Ανατολής και Δύ­σης (μεταξύ της τσαρικής αυτοκρατορίας και των δυτι­κών ευρωπαϊκών κρατών).

Ο Φαλμεράιερ, ιστορικός και ταυτόχρονα ικανός πο­λιτικός, που γνώριζε τουρκικά, νέα ελληνικά, περσικά, ισπανικά και γαλλικά, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στο να απομακρυνθεί η Ρωσία των Τσάρων απ’ τη Μεσό­γειο, πράγμα που τότε ήταν μια ολοφάνερη απειλή για τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης (Πρωσία, Αυστροουγ­γαρία, Αγγλία, Γαλλία).

Αν, λοιπόν, «ανήκομεν εις την Δύσιν», πρέπει, να τι­μούμε τον Φαλμεράιερ, που έπαιξε το ρόλο του στο να ανήκομεν εις την Δύσιν. Αλλά αντί τιμών, ο Φαλμεράιερ εισέπραξε κολάφους από τους Έλληνες, που ακόμα δεν αποφάσισαν αν ανήκουν στην Ανατολή ή στη Δύση. Και τους εισέπραξε ακριβώς γι’ αυτό. Η νεοελληνική παράνοια έχει τη ρίζα της στο ότι ακροβατούμε μεταξύ Δύσης και Ανατολής, και ενώ η Ορθοδοξία, που μπερ­δεύτηκε πολύ μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, έχει ακόμα την τάση να μας πετάει προς την Ανατολή, η πολιτική ηγεσία, αντίθετα, έχει την τάση να πιστεύει πως, φύσει και θέσει, ανήκουμε στη Δύση.

Ο Φαλμεράιερ, πάντως, ανήκει όντως στη Δύση. Αλλά το μπερδεμένο μισοθεοκρατικό ελληνικό κράτος δεν του το αναγνωρίζει. Και με μια, επί εθνικού επιπέδου απίστευτη μωρία, τον χρίει μισέλληνα, τούτον τον φανα­τικό Ευρωπαίο, που πίστευε πάντα πως η Ελλάδα ανή­κει στη Δύση, ενώ παράλληλα βαφτίζει φίλο των Σλά­βων αυτόν τον δηλωμένο εχθρό των Σλάβων. Τι να πει κανείς και τι να μολογήσει. Αν δεν παραδεχτούμε πως η Ελλάδα παραμένει κράτος μισοθεοκρατικό, όπου η Ορθοδοξία, όπως και στο Βυζάντιο, συνεχίζει να παίζει εκ του αφανούς πρωτεύοντα πολιτικό ρόλο, αποκλείε­ται να απαλλαγούμε απ’ την εθνική μας σχιζοφρένια. Μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια των ορθόδοξων Ρώσων που «πρόδωσαν» την Ορθοδοξία τόσο βάναυσα το 1917, πώς να ανασυστήσουμε τη Βυζαντινή Αυτοκρα­τορία; Ο μεγαλοϊδεατισμός είναι πια ένας πολιτικός σουρεαλισμός και οι μεγαλοϊδεάτες πρέπει επειγόντως να κλειστούν στο φρενοκομείο.

Παρά ταύτα, ο Φαλμεράιερ πίστευε, όντως, και είχε βάσιμους επιστημονικούς λόγους να το πιστεύει, πως: «Το γένος των Ελλήνων έχει εξαφανιστεί από την Ευ­ρώπη, γιατί στις φλέβες του χριστιανικού πληθυσμού της Ελλάδας δε ρέει ούτε μια σταγόνα γνήσιου και καθαρού αίματος Ελλήνων» (Ιστορία της Χερσονήσου του Μωρέως κατά το Μεσαίωνα).

Μια πρώτη παρατήρηση που θα είχαμε να κάνουμε στην παραπάνω ρήση είναι πως ο ιδεαλιστής Φαλμεράι­ερ μιλάει κι αυτός για γνήσια αίματα και καθαρές φλέ­βες! Και μεταθέτει έτσι το πρόβλημα στην πολιτική «αιματολογία», που αποτελεί το έσχατο επιχείρημα των σοβινιστών απανταχού της Γης.

ΠΑΝΤΩΣ, ο οξυδερκής Φαλμεράιερ, προβλέποντας το σάλο που θα ξεσήκωνε η παραπάνω άποψη και στους Έλληνες και στους φιλέλληνες προσθέτει: «Φυσικά, μια τέτοια έρευνα είναι μοιραίο να διεγείρει οδυ­νηρά συναισθήματα».

Γιατί είναι μοιραίο; Μα, διότι ο Φαλμεράιερ ήθελε να πει πως άλλο πράγμα είναι οι ‘Ελληνες και άλλο oι Νε­οέλληνες, τους οποίους δεν αρνείται καθόλου, μα καθό­λου. Να τι λέει στο επίμαχο «ανθελληνικό» έργο του; «Η Ελλάδα συνδέθηκε με την Ευρώπη δια της ακατά­λυτης κόλλας των δακρύων, του αίματος, του χρυσού και της συμπαθείας, γι’ αυτό θα υφίσταται και θα ζει». Ω, μωροί εθνοκάπηλοι, είναι λόγια μισέλληνα αυτά; Εί­χαμε άδικο λοιπόν που χαρακτηρίσαμε τον Φαλμεράιερ φανατικό φιλέλληνα; 0 Φαλμεράιερ αγαπάει με πάθος τους νεοέλληνες, που τους γνώρισε καλά στα δύο ταξί­δια του στην οθωνική Ελλάδα. Αυτό που δεν αγαπάει είναι ο βλακώδης μεγαλοϊδεατισμός κάποιων Νεοελλή­νων, που στη σκέψη του παίρνει τη μορφή μιας απειλής για ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με ρω­σική πρωτοβουλία και με ελληνορθόδοξο σεκοντάρισμα.

Ο έγκυρος μελετητής του Φαλμεράιερ, Μίκαελ Βάϊτμαν λέει σχετικά: «Καταπολεμούσε τις ιδέες εκείνες που εμφύτευσαν στον ταπεινό, διασπασμένο, αδύνατο χριστιανικό λαό της Ρούμελης και του Μοριά, τη φαν­τασίωση ότι αποτελεί μεγάλη δύναμη». Ωστόσο, δεν πέ­τυχε και πολλά πράγματα. Η φαντασίωση πως αποτε­λούμε μεγάλη δύναμη, που μόνο οι κακές συγκυρίες την έκαναν μικρή δύναμη κυριαρχεί πάντα σε τούτο τον τόπο, όπου το όνειρο συναντά τη βλακεία, και η βλακεία γίνεται ονειρώδης. Αφού είμαστε οι μικροί διάδοχοι των Βυζαντινών, αποκλείεται να μη θέλουμε να μεγαλώσουμε και να γίνουμε γνήσιοι Βυζαντινοί, με όπλο πάντα την Ορθοδο­ξία, που είναι η επίσημη θρησκεία τόσο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όσο και του νεοελληνικού κράτους. Μιας και υπάρχει κοινό πνευματικό υπόβαθρο, γιατί να μην υπάρχει και κοινό εδαφικό υπόβαθρο; Δεν απομένει, λοιπόν, παρά να ανακαταλάβουμε τα εδάφη που ανήκαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Κι αφού εί­μαστε οι νόμιμοι κληρονόμοι της, λόγω κοινής θρη­σκείας κυρίως, δεν απομένει ακόμη παρά να βάλουμε τους παπάδες μπροστά, και ψέλνοντας το «υπερμάχω στρατηγώ» να εκστρατεύσουμε όλοι μαζί κατά Κων­σταντινούπολη μεριά!!!

Τώρα ξέρουμε γιατί είναι εχθρός μας ο Φαλμεράιερ.  ‘Οχι, πάντως, γιατί υποστήριζε πως η Ελλάδα κατά το Μεσαίωνα είχε εκσλαβιστεί εντελώς. Άποψη, άλλωστε, που θα αναιρεθεί απ’ τον ίδιο εντός του ιδίου κειμέ­νου. Γιατί ο Φαλμεράιερ δεν έλεγε μόνο πως η Ελλάδα εκσλαβίστηκε κατά το Μεσαίωνα, αλλά και πως οι κυριαρχήσαντες στον τόπο Σλάβοι πέρασαν όλοι δια βυ­ζαντινής μαχαίρας, και δεν έμεινε ρουθούνι σλάβικο σε τούτο τον τόπο.

ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια, ο κατασυκοφαντημένος Φαλμεράι­ερ, σε καμιά περίπτωση δεν υποστηρίζει πως οι σημε­ρινοί ‘Ελληνες είναι απόγονοι Σλάβων. Κι, ωστόσο, αυ­τή είναι η κυρίαρχη εναντίον του κατηγορία. Γιατί; Μα, διότι με Σλάβους ή χωρίς Σλάβους, οι Νεοέλληνες έπρεπε να πιστέψουν πως είναι όλοι κατευθείαν από­γονοι του Περικλή οι μισοί και του Πλάτωνα οι άλλοι μισοί! Κι ότι αυτή η πρωταρχική συνέχεια της φυλής δεν διακόπηκε ούτε κατά το Βυζάντιο.

Για να νομιμοποιούμαστε να λέμε πως «η Ελλάδα πο­τέ δεν πεθαίνει», πρέπει να αποδείξουμε πως «η Ελλά­δα ποτέ δεν πέθανε». Γιατί, αν πέθανε μια φορά κατά το Μεσαίωνα, τίποτα δεν αποκλείει να πεθάνει και μια δεύτερη κατά το σωτήριον έτος 1992, οπότε οι Ευρω­παίοι θα εισβάλουν πλεισίστιοι εδώ και θα τα κάνουν όλα λίμπα, κατά το δη λεγόμενον. Απ’ τη χρονιά αυτή και μετά, πώς να εμποδίσει κανείς τους γάμους ανάμε­σα σε «καθαρόαιμους» Έλληνες και «εισβολείς» Ευ­ρωπαίους;

Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να ανασυστήσουμε τη Βυ­ζαντινή Αυτοκρατορία έγκαιρα. Και τώρα είναι πλέον πολύ αργά. Μια άλλη, αυτή της Ηνωμένης Ευρώπης, πήρε τη θέση της. Φυσικά, υπό το νέο καθεστώς, η Ορ­θοδοξία θα περιοριστεί στα του οίκου της και το νεο­ελληνικό κράτος θα πάψει να είναι ημιθεοκρατικό. Ου­δέν κακόν αμιγές καλού. Λοιπόν, ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του – και οι παπάδες στο δικό τους.. Οι βυζαντινοί ύμνοι είναι πολύ ωραίοι, αλλά στο μέλλον θα ψέλνονται μόνο εντός των εκκλησιών και ποτέ στους δρόμους της Αθήνας σε συλλαλητήρια παπάδων, που προσπαθούν ματαίως να διατηρήσουν όση εξουσία τους απόμεινε, με την ανόητη ελπίδα πως διαφυλάγοντας την «ουσία» του βυζαντινισμού, θα ξεπεταχτεί ξανά από αυτήν «με χρόνια με καιρούς», η Βυζαντινή Αυ­τοκρατορία, και ο μαρμαρωμένος απ’ το ψύχος της Ιστορίας βασιλιάς θα ξεμαρμαρώσει. (Να γιατί πάθαμε. ελληνορθόδοξη ζημιά μεγάλη διώχνοντας το βασιλιά. Και ήταν και Κωνσταντίνος, ο καημένος! Άντε τώρα να ψάξεις να βρεις Κωνσταντίνο για να διαδεχτεί τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο!!!).

ΛΟΙΠΟΝ, ο Φαλμεράιερ δούλεψε σε ανύποπτο χρό­νο για την… ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Αλλά αυτό ακόμα δεν το πήραν χαμπάρι αυτοί που και στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα θέλουν να ανήκουν και ορθόδοξοι θέλουν να παραμείνουν για να μη χαθεί ο βυζαντινός σπόρος μας. Που μούχλιασε στις αποθήκες της Αρχιεπισκοπής, και είναι αδύνατο πια να δώσει βλαστάρια. Το μόνο που μπορεί να δώσει τώρα είναι σκώληκες. Απ’ αυτούς που τραγανίζουν την εκκλησια­στική περιουσία.

Το πολύ αστείο στην όλη υπόθεση είναι πως σήμερα υπερασπίζονται τον Φαλμεράιερ αυτοί ακριβώς που δε θα έπρεπε να τον υπερασπίζονται: Οι αντίθετοι στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και οι υπέρμαχοι ενός κοινωνικού συστήματος ομοίου ή ανάλογου μ’ αυτό που υπάρχει στις ανατολικές χώρες!!! Να δείτε, λοιπόν, που σε λίγα χρόνια, απ’ το 1992 και μετά, οι σημερινοί φανατικοί πολέμιοι του Φαλμεράιερ θα γί­νουν φανατικοί υποστηριχτές του. Μάλιστα, δεν αποκλείεται να του στήσουν και τον ανδριάντα στην πλα­τεία Κάνιγγος στη θέση ακριβώς του -εθνικά άχρηστου πλέον- ανδριάντα του Τζορτζ Κάνιγκ που ήταν ένας καλός διπλωμάτης. Σε τούτο τον τόπο, όπου η Ιστορία παραποιείται με τον πιο βάναυσο τρόπο, όλα είναι και πιθανά και δυνατά. (Κι ύστερα ουρλιάζουμε που οι Σο­βιετικοί γράφουν και ξαναγράφουν την Ιστορία τους, λες και δεν είμαστε εμείς οι πρώτοι διδάξαντες την ιστορική πλαστογράφηση).

Λοιπόν, εμείς που δεν έχουμε κανένα λόγο να απο­καταστήσουμε τον Φαλμεράιερ, θα τον αποκαταστή­σουμε σε πείσμα όλων των παπάδων ολόκληρης της Ορθοδοξίας. Ο ρόλος αυτού του ιδεαλιστή αστού ιστο­ρικού στα πράγματα της ταλαίπωρης χώρας μας πρέπει να γίνει φανερός.

Το πού το πήγαινε ο Φαλμεράιερ το ξέρουμε ήδη. Απομένει να δούμε πώς το πήγαινε και με ποιους το πήγαινε και γιατί αυτοί που έπρεπε να το πηγαίνουν δεν το πήγαιναν, με αποτέλεσμα στις μύριες άλλες συγ­χύσεις να προστεθεί και μια ακόμα, που δεν είναι απ’ τις μικρότερες.

Αφού οι αστοί εν Ελλάδι δεν είναι σε θέση να βαθύ­νουν στη δική τους ιστορία, ας τους βοηθήσουμε λιγάκι εμείς. Άλλωστε, η τραγική μοίρα των μαρξιστών είναι να κάνουν περισσότερο καλό στους εχθρούς τους δια της δυνατότητος αυτογνωσίας που τους προσφέρουν, παρά στους εαυτούς τους. Αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα ήταν σήμερα ο καπιταλισμός χωρίς το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, που άνοιξε τα στραβά στους καπιταλιστές;

Εν πάση περιπτώσει, εμείς πιστεύουμε πως όσο πε­ρισσότερο βοηθούμε τον καπιταλισμό να αναπτυχθεί, τόσο τον οδηγούμε προς το τέλος του με ειρηνικά μέ­σα. Την ωριμότητα διαδέχεται η σήψη – και ήδη διανύ­ουμε την καπιταλιστική περίοδο της όζουσας σήψης. Το μέλλον μας ανήκει, έτσι κι αλλιώς.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος (1987)

(Εμφανιστηκε 1,601 φορές, 1 εμφανίσεις σήμερα)

Δείτε ακόμη:

Ένα σχόλιο

Κάντε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.