«Δει δη χρημάτων.» Κάντε μια μικρή «δωρεά» στον «Ερανιστή»!

Ο ισχυρός, εν τέλει, συντρίβεται αφήνοντας πίσω του ένα κενό, που όλοι τρέχουν να καλύψουν. Η επανάληψη των γεγονότων – και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές που απλώς αλλάζουν ρόλους – είναι τόσο απροκάλυπτα στερεότυπη, που από ένα σημείο και μετά παίρνει τη μορφή του αναπόφευκτου. Ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν το απόλυτο έρμαιο μιας μοίρας που ο ίδιος ορίζει. Με άλλα λόγια, φαίνεται εντελώς ανίσχυρος μπροστά στη δυναμική των παθών που αδυνατεί να ελέγξει.

«Οι καλοί θεσμοί που δεν έχουνε στήριγμα στρατιωτικό ξεφτίζουνε το ίδιο μ’ ένα περήφανο, βασιλικό αρχοντικό, καταστόλιστο με πετράδια και χρυσάφι, που όμως είναι ξέσκεπο και δεν έχει τίποτα να το φυλάξει απ’ τη βροχή.»

Καβάφης, ο ποιητής της Ιστορίας

Η στροφή της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία και τη Ρωσία είχε εν τέλει θετικό αποτέλεσμα για τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων· στους υποστηρικτές της ελληνικής ανεξαρτησίας προστέθηκαν τώρα και όσοι περίμεναν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους ή να κερδοσκοπήσουν με τα ελληνικά χρεόγραφα.

Εδώ άλλωστε φωλιάζει το πρόβλημα με την ερίτιμο αδελφότητα των εγγραμμάτων: δε γυρεύουν να εγκολπωθούν την όποια διδασκαλία τους, να την εκθέσουν στα κύματα της ζωής, τους αρκεί να γίνουν τζουτζέδες της. Πώς να μην καταντήσει ο κόσμος των γραμμάτων μασκαράτα και κάλπικο ανθρωπομάζωμα; Όταν ακονιτί διδάσκουν ό,τι άλλοι άνθρωποι κατάκτησαν με βάσανα, πώς να εκτιμήσουν τα βάσανα; Αυτοί μελετητές είναι, ορντινάτσες, μεταφραστές, διερμηνείς, πιστοί στο γράμμα. Φυλάνε τα ρούχα του νεκρού. Τίποτε άλλο.

Λίγο πριν την πολιορκία, ο χρονογράφος Φραντζής διαπίστωσε ότι υπήρχαν στην πόλη μόνο τέσσερις χιλιάδες εννιακόσιοι ογδόντα τρεις διαθέσιμοι Έλληνες και λίγο πιο κάτω από δύο χιλιάδες ξένοι. Ο Κωνσταντίνος συγκλονίστηκε με τον αριθμό και διέταξε το Φραντζή να μην τον δημοσιοποιήσει· και Ιταλοί μάρτυρες κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Απέναντι στο σουλτανικό στρατό των περίπου ογδόντα χιλιάδων ανδρών και των ορδών του από ατάκτους, η μεγάλη πόλη, με τα δεκατέσσερα μίλια τειχών, έπρεπε να στηρίξει την άμυνά της σε λιγότερους από επτά χιλιάδες άνδρες.

Κατεβάστε δωρεάν 25 + 9 βιβλία για την Επανάσταση του 1821 (PDF)

Σίγουρα η υπογεννητικότητα συνδέεται με το γεγονός ότι οι Έλληνες σήμερα αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια πολύ αργότερα από τους Γάλλους για παράδειγμα, στα 35-45. Σε αυτήν την ηλικιακή κατηγορία, το πιο πιθανόν (βιολογικά, από την σκοπιά του τρόπου ζωής, της διαθεσιμότητας και των αντοχών) είναι να κάνει κανείς μόνον ένα παιδί. Με αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία εισέρχεται στα δημογραφικά της ελλειμματικής υποκατάστασης των γενεών, κι έτσι μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο γήρανσης και συρρίκνωσης. 

Η βίαιη, λοιπόν, αλλαγή του παρόντος, μαζί με την ερημία που επιβάλλει, υποβάλλει και την αίσθηση του τέλους μιας εποχής, που είναι η χειρότερη «απερήμωση» γι’ αυτούς που τη βιώνουν μένοντας στον τόπο τους. Αυτό ακριβώς το γεγονός προκαλεί και μια έντονη νοσταλγία του παρελθόντος, το οποίο τείνει να εξιδανικευτεί και να φαντάζει ως χαμένος παράδεισος μπρος σ’ ένα παρόν μιας κοινωνικής ερήμου.

Από τη νεωτερικότητα μέχρι και τις μέρες μας αιώνες έχουν περάσει και το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, που προτάθηκε, ακόμα να φανεί. Ο υπεράνθρωπος του Νίτσε, το υπεύθυνο της μοίρας του άτομο δε φάνηκε επίσης. Ενώ, η νίκη ενάντια στην αμφισημία και την αβεβαιότητα προβλέπεται ανέφικτη.

Ένας λαός είναι πραγματικός μόνο σε σχέση με άλλους λαούς. Γι’ αυτόν τον λόγο όμως η φυσική, φυλετική σχέση μεταξύ τους είναι ο πόλεμος. Αυτό είναι ένα γεγονός που οι αλήθειες δεν το αλλάζουν. Ο πόλεμος είναι η πρωτογενής πολιτική όλων των έμβιων όντων, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που ο αγώνας και η ζωή κατά βάθος είναι ένα και το αυτό, και, όταν παραλύει η βούληση για αγώνα, σβήνει και το είναι.

Η επιστήμη έχει σήμερα τεχνικές αειφόρου διαχείρισης των δασών, όπου σε επιλεγμένο χρόνο ένα μικρό μέρος της βιομάζας απομακρύνεται μέσω επιλογικών μικρών αραιώσεων.

«Το ελληνόπουλο» του Ουγκώ και το «Πετά το αεροπλάνο»

Η συνταγή είναι απλή: Παίρνετε ένα γυάλινο μπουκάλι, το γεμίζετε με βενζίνη ή κάποιο άλλο εύφλεκτο υγρό, στουμπώνετε ένα κομμάτι ύφασμα, κατά προτίμηση βουτηγμένο στο εύφλεκτο αυτό υγρό, στον λαιμό του μπουκαλιού, βάζετε φωτιά στο ύφασμα και πετάτε το μπουκάλι στον στόχο.

«Σε λίγο ακούνε στρατιώτες να φωνάζουν «Θάλασσα! Θάλασσα!», κι αυτή τη λέξη να πηγαίνει από στόμα σε στόμα. Τότε έτρεχαν όλοι, μαζί και οι οπισθοφύλακες […] Όταν έφτασαν όλοι στην κορυφή, τότε πια οι στρατιώτες με δάκρυα στα μάτια αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο και τους στρατηγούς και τους λοχαγούς».

Είμαστε ένα λιμάνι πύλης των Βαλκανίων. Έχουμε σημαντικό πληθυσμό και υπάρχει αυτό το μοντέλο των πόλεων του ενός εκατομμυρίου – το κουβεντιάζουν και στο εξωτερικό έντονα- που αναπτύσσουν την παραγωγικότητά τους και στην κατεύθυνση της υψηλής τεχνολογίας, αλλά και στην λεγόμενη τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Αυτές οι πόλεις, δηλαδή, παράγουν κιόλας.

Η φύση, η ζωή και τα γαϊδουράγκαθα