«Δει δη χρημάτων.» Κάντε μια μικρή «δωρεά» στον «Ερανιστή»!

Ο ισχυρός, εν τέλει, συντρίβεται αφήνοντας πίσω του ένα κενό, που όλοι τρέχουν να καλύψουν. Η επανάληψη των γεγονότων – και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές που απλώς αλλάζουν ρόλους – είναι τόσο απροκάλυπτα στερεότυπη, που από ένα σημείο και μετά παίρνει τη μορφή του αναπόφευκτου. Ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν το απόλυτο έρμαιο μιας μοίρας που ο ίδιος ορίζει. Με άλλα λόγια, φαίνεται εντελώς ανίσχυρος μπροστά στη δυναμική των παθών που αδυνατεί να ελέγξει.

«Οι καλοί θεσμοί που δεν έχουνε στήριγμα στρατιωτικό ξεφτίζουνε το ίδιο μ’ ένα περήφανο, βασιλικό αρχοντικό, καταστόλιστο με πετράδια και χρυσάφι, που όμως είναι ξέσκεπο και δεν έχει τίποτα να το φυλάξει απ’ τη βροχή.»

«Αν βρέξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα, χαρά σ’ εκείνον το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα.»

Καβάφης, ο ποιητής της Ιστορίας

Η στροφή της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία και τη Ρωσία είχε εν τέλει θετικό αποτέλεσμα για τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων· στους υποστηρικτές της ελληνικής ανεξαρτησίας προστέθηκαν τώρα και όσοι περίμεναν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους ή να κερδοσκοπήσουν με τα ελληνικά χρεόγραφα.

Εδώ άλλωστε φωλιάζει το πρόβλημα με την ερίτιμο αδελφότητα των εγγραμμάτων: δε γυρεύουν να εγκολπωθούν την όποια διδασκαλία τους, να την εκθέσουν στα κύματα της ζωής, τους αρκεί να γίνουν τζουτζέδες της. Πώς να μην καταντήσει ο κόσμος των γραμμάτων μασκαράτα και κάλπικο ανθρωπομάζωμα; Όταν ακονιτί διδάσκουν ό,τι άλλοι άνθρωποι κατάκτησαν με βάσανα, πώς να εκτιμήσουν τα βάσανα; Αυτοί μελετητές είναι, ορντινάτσες, μεταφραστές, διερμηνείς, πιστοί στο γράμμα. Φυλάνε τα ρούχα του νεκρού. Τίποτε άλλο.

Κατεβάστε δωρεάν 25 + 9 βιβλία για την Επανάσταση του 1821 (PDF)

Είμαστε ένα λιμάνι πύλης των Βαλκανίων. Έχουμε σημαντικό πληθυσμό και υπάρχει αυτό το μοντέλο των πόλεων του ενός εκατομμυρίου – το κουβεντιάζουν και στο εξωτερικό έντονα- που αναπτύσσουν την παραγωγικότητά τους και στην κατεύθυνση της υψηλής τεχνολογίας, αλλά και στην λεγόμενη τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Αυτές οι πόλεις, δηλαδή, παράγουν κιόλας.

Η φύση, η ζωή και τα γαϊδουράγκαθα

Ο Αχιλλέας Παράσχος (πραγματικό όνομα Νασάκης ή Νασίκογλου· Ναύπλιο 1838 – Αθήνα, 26 Ιανουαρίου 1895) ήταν Έλληνας ρομαντικός ποιητής του 19ου αιώνα, εκπρόσωπος της πρώτης Αθηναϊκής σχολής. Το επόμενο ποίημα είναι από τη συλλογή Eρώτων Λείψανα, Eρμής 1997.

Νέα κυκλοφορία: Λησμονημένη Εθνοκάθαρση, Η Θεσσαλονίκη στον αγώνα του 1821

Σε υπαίθρια πινακοθήκη θα μετατραπεί το εντυπωσιακό εννεαώροφο κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Ηδη, έχουν ξεκινήσει τα πρώτα έργα, με μια ζωφόρο με σκηνές από την «Οδύσσεια» να εκτείνεται στον 3ο όροφο και, όπως αναφέρει στην «Κ» ο κοσμήτοράς της, Αχιλλέας Χαλδαιάκης, η σχολή έχει απευθύνει πρόσκληση σε Ελληνες εικαστικούς και street artists.

Τα παλιά τα χρόνια, τν Κυριακή τα Βαϊού ,του διλνό, αφού είχαν χουνέψ τν μπακαλιάρου μη του ρύζ, μαζέβουνταν στου μισιχώρ γνέκις κι κουρίτσια για του έθιμου μη τν ρόκα. Μια γνέκα ντύνουνταν βλαχουπούλα Λαζαρίνα κι μια τζιουμπάνους Λάζαρους.

Το επόμενο τραγούδι, «Πάνω σε τρίκορφο βουνό», είναι παραδοσιακό και ηχογραφήθηκε στο Σικάγο το 1923. Ερμηνεύει ο Μάικ Πατρινός υπό του ψευδωνύμου Harris, ο οποίος υπήρξε φημισμένος καραγκιοζοπαίχτης στην Αμερική. Κλαρίνο παίζει ο Νικολάκης Ξηρός και λαούτο ο Gust Damalas. Ολόκληρο το δημοτικό τραγούδι καταγράφεται και από τον Δημήτριο Γ. Καμπούρογλου στην Ιστορία των Αθηναίων.

Το σχέδιο δεν αναφέρει κάποια στρατηγική αποκέντρωσης της Αθήνας με κίνητρα για την ανασυγκρότηση των χωριών και των κοινοτήτων, θέτοντας εν αμφιβόλω την προοπτική μείωσης των περιφερειακών και χωρικών ανισοτήτων. Η απουσία της χωρικής διάστασης και των τοπικών συνεργειών καθιστά επίσης αδύναμη την ανθεκτικότητα που επικαλείται το σχέδιο στην αντιμετώπιση των κρίσεων.

«Τέτοιος εγώ στον πόλεμο· δε μ’ άρεζαν χωράφια / και σπιτικά, που συνηθούν λαμπρά παιδιά να θρέφουν, / μόνε όλο πλοία με τα κουπιά λαχτάραγε η καρδιά μου, / πολέμους και καλόξεστα κοντάρια και σαγίτες, / κακά, που φόβο σε αλλονούς κι ανατριχίλα δίνουν. / Μα πάλε, τα όσα μού ‘βαζε ο θεός στο νου αγαπούσα· / τι άλλα ο ένας κυνηγάει, κι άλλα ζητάει ο άλλος.»

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως σταδιακώς, οι αξίες της Αριστεράς και της νεολαίας θα μετακινηθούν προς ένα αναρχοειδές μηδενιστικό ατομικιστικό σχήμα, ενώ στο χώρο του Δημοσίου θα κυριαρχήσει και θα γενικευτεί η ιδεολογία της «λούφας», εμφανιζόμενη ως ιδεολογική απόρριψη κάθε αξιολόγησης.