Χάρη στο Ε’ ψήφισμα, της 29ης Ιουλίου, αναφερόταν στις οφειλόμενες αποζημιώσεις, στη σύσταση κωδικού για το δημόσιο χρέος και στη διανομή 200.000 στρεμμάτων εθνικής γης. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δικαιούχοι θα λάμβαναν προσωρινούς τίτλους ως την τελική τακτοποίηση των σχετικών ζητημάτων.

Μιλάμε για τους Αγίους του ’21. Τους θεόπνευστους που ύψωσαν ανάστημα στη θηριώδη Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη δεσποτική Ιερά Συμμαχία των Δυτικών. Με το σπαθί τους ελευθέρωσαν το υπόδουλο Έθνος.

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης (1824), όποτε ξεκίνησε η αρχική διαμόρφωση των «ξενικών» κομμάτων, ο Σπυρίδων Τρικούπης εξελέγη βουλευτής (1824). Το 1826 υπήρξε μέλος της «Προσωρινής Κυβέρνησης» και, έλαβε μέρος στην Γ’ Εθνοσυνέλευση, στην Νέα Επίδαυρο, η οποία διέκοψε τις εργασίες της τον Απρίλιο του 1826.

Κατά την 1η Μαρτίου του 1821 έφεραν στον Λευκό Πύργο, ημιθανή, τον «Παπάζ εφέντη». Ο ιστορικός Παπάζογλου τον ταύτισε με τον Αριστείδη Παππά απεσταλμένο του Υψηλάντη, ενώ ο Ι. Κ. Βασδραβέλης με τον ιερέα Ανανία Μαρκόπουλο. Ο Παππάς γνωρίζουμε πως εκτελέστηκε στο Αντά Κεμπήρ. Αυτός ο οποίος αναφέρεται στην επιστολή του Χαϊρουλάχ, συνελήφθη για μεταφορά επαναστατικής επιστολής του Πατριάρχη.

«Αν περιστάσεως τυχούσης, πόλις τις ή χωρίον είναι ύποπτα λοιμού, συγχρόνως μετά την περιστοίχησιν των υπό υγειονομικής γραμμής, ανάγκη πάσα να ληφθώσιν ευθέως τα εξής μέτρα: Υποχρεούνται οι κάτοικοι να μένουν εις τα ίδια, εμποδίζεται πάσα θρησκευτική τελετή. Δεν σημαίνονται οι κώδωνες».

Ο Παναγιώτης Χριστοδούλου Γραφίδης λοιπόν, μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο, είναι από τους πολλούς Ιερισσιώτες αγωνιστές που πολέμησαν για την ελευθερία της Πατρίδος προσφέροντας τις στρατιωτικές τους υπηρεσίες δίπλα σε σημαντικούς αξιωματικούς και οπλαρχηγούς του 1821, όπως τον Καραϊσκάκη, τον Καρατάσο, τον Φαβιέρο, κ.α..

«[…] από τον καιρό που κάποιος δάσκαλος μας μάθαινε με τη στραβή του μύτη το “ Όλη δόξα, όλη χάρη…”, μου φαίνεται πως πάσα χάρις είναι “ένρινη” και πάσα δόξα στραβομύτα!… Ένρινα και με στραβές τις μύτες είναι τα λόγια τους· γρηάτικη μούχλα της σαπιοδοντιάς βρωμολογάει το ’21 τους…»

Ο θετός γιος, αλλά και ο παραγιός (το παιδί για τα θελήματα). Στα χρόνια του Κολοκοτρώνη η λ. ήταν ταυτόσημη μ’ αυτή του υπηρέτη*. Λέει επ’ αυτού ο Κολοκοτρώνης: «Τὸ πρωὶ μᾶς ἔκλεισαν εἰς τὸ χωριό. Ἐγὼ εἶχα δώσει τὰ σκουτιά μου εἰς ἕνα ψυχογιόν. Χαράζοντας τὴν αὐγήν, βλέπω τοὺς Τούρκους.

Νὰ ῾ρθῆ ἕνας νὰ μοῦ εἰπῆ ὅτι θὰ πάγη ὀμπρὸς ἡ πατρίδα, στρέγομαι νὰ μοῦ βγάλη καὶ τὰ δυό μου μάτια. Ὅτι ἂν εἶμαι στραβός, καὶ ἡ πατρίδα μου εἶναι καλά, μὲ θρέφει· ἂν εἶναι ἡ πατρίδα μου ἀχαμνά, δέκα μάτια νά ῾χω, στραβὸς θὰ νὰ εἶμαι. Ὅτι ῾σ αὐτείνη θὰ ζήσω, δὲν ἔχω σκοπὸν νὰ πάγω ἀλλοῦ.

Δεκάξι χιλιάδες ἀσκέρια, τὸ ἄνθος τῶν Ἑλλήνων, Ρουμελιῶτες, Πελοποννήσιοι – ὕστερα βγάλαν καὶ τοὺς ἀρχηγούς τους ἀπὸ τὴ Νύδρα – Σπαρτιάτες κι᾿ ἀπ᾿ ἄλλα μέρη, ὅλοι αὐτεῖνοι κάθονταν εἰς τὶς Χῶρες καὶ εἰς τ᾿ ἄλλα χωριὰ καὶ τρώγαν ἀρνιὰ καὶ κόττες, κι᾿ ὁ Ἀράπης ὅταν τοὺς εὕρισκε τοὺς ξεποδάριαζε κυνηγώντας. Αὐτὰ κάνει ἡ διαίρεση καὶ ἡ διχόνοια.

«Αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς ζωῆς ὁποὺ ἐκάμναμε μᾶς βοήθησε πολὺ εἰς τὴν ἐπανάσταση, διότι ἠξεύραμεν τὰ κατατόπια, τοὺς δρόμους, τὰς θέσεις, τοὺς ἀνθρώπους. Ἐσυνηθίσαμεν νὰ καταφρονοῦμεν τοὺς Τούρκους, νὰ ὑποφέρομεν τὴν πείναν, τὴν δίψαν, τὴν κακοπάθειαν, τὴν λέρα, καὶ καθεξῆς»

Αν το ζήτημα είχε μπει με τούτον εδώ τον τρόπο – απελευθέρωση των σκλαβωμένων αδερφιών μας -ποιος μπορούσε τάχα νάχει αντίρρηση; Καθήκον υπέρτατο στεκόταν το μικρό κράτος, που στήσαμε με τόσες θυσίες, να ετοιμαστεί για μια τέτοια αποστολή. Κάθε αντίθετη θέση θάτανε άρνηση όλων των ιδανικών που εκπροσωπούσε η Επανάσταση του Εικοσιένα.

Και ο Γέρος του Μοριά… Στον απαίσιο εμφύλιο του 1824, φυλακίστηκε στο Ναύπλιο (επειδή ήταν «άρπαξ, κακούργος και αφιλότιμος», κατά τους Κουντουριώτηδες), «αμνηστεύθηκε» όμως, ύστερα από έξι μήνες, για ν’ αντιμετωπίσει την επιδρομή του Ιμπραήμ στον Μοριά.

Ἐπῆγαν στερνότερα Τοῦρκοι καὶ κατοίκησαν καὶ στὴν Καρύταινα, ὁ καθένας ἀπὸ ἑκατὸν ψυχές, καὶ τοὺς ἐχάρισεν ὁ τότε Σουλτάνος μέρος γῆς γιὰ τοὺς κήπους τους καὶ ὁ ἄλλος ἔμεινε εἰς τὸν λαόν.

Ιστορικές απεικονίσεις της οθωμανικής περιόδου

Εἰς τὸ 1821, Ἰουλίου 20, συνέτρωγαν ὁ Δημήτριος Ὑψηλάντης καὶ ὁ Κολοκοτρώνης εἰς τοὺς ἴσκιους τῶν δένδρων τοῦ Ἄστρους, τὴν αὐτὴν ἡμέραν ὅπου ὁ Ὑψηλάντης εἶχε φθάσει. Γίδα ψητὴ στρωμένη εἰς φύλλα, ἀσκὶ μὲ ρετσινόκρασο, μισὸ φλασκὶ διὰ ποτήρι καὶ ψωμί, ὄχι πρώτης ποιότητος, ἦτον ἡ ἑτοιμασία τοῦ γεύματος.

Η Γαλλική σωστά ειπώθηκε μόνο κοινωνική (και όχι εθνικοκοινωνική), γιατί ο Ελλαδικός λαός προ πολλού ήταν έθνος, ενώ οι Γάλλοι μόνο μετά την Επανάσταση τους έθνος γίνηκαν. Πριν δεν είχαν τέτοια συνείδηση δική τους

Η στροφή της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία και τη Ρωσία είχε εν τέλει θετικό αποτέλεσμα για τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων· στους υποστηρικτές της ελληνικής ανεξαρτησίας προστέθηκαν τώρα και όσοι περίμεναν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους ή να κερδοσκοπήσουν με τα ελληνικά χρεόγραφα.

 Ο Κολοκοτρώνης και η αλήθεια Γράφει ο Δημήτρης Τζήκας Τρεις «ανέκδοτες» ιστορίες, όπως καταγράφονται στη «Διήγηση» του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη «Εφέτο δικό μας, του χρόνου δικό σου.» Ο «Γέρος του Μοριά» αναφέρει έναν διάλογο του πατέρα του με τους Αρβανίτες που τον […]

Ἐγεννήθηκα εἰς τὰ 1770, Ἀπριλίου 3, τὴν δευτέραν τῆς Λαμπρῆς. Ἡ ἀποστασία τῆς Πελοποννήσου ἔγινε εἰς τὰ 1769. Ἐγεννήθηκα εἰς ἕνα βουνό, εἰς ἕνα δένδρο ἀποκάτω, εἰς τὴν παλαιὰν Μεσσηνίαν, ὀνομαζόμενον Ραμαβούνι. Ὁ πατέρας μου ἦτον ἀρχηγὸς τῶν ἀρματολῶν εἰς τὴν Κόρινθον.