Δι’ αυτούς τους Μουσουλμάνους, η τυραννία του Σουλτάνου είναι κοινή μορφή ασιατικού δεσποτισμού, αλλ’ ο ζυγός της είναι πολύ πλέον αφόρητος δια τους Ραγιάδες, τους εκτεθειμένους εις τα φρενοτροπίας ουχί ενός ή ολίγων ατόμων, αλλ’ ενός όλου δεσπόζοντος έθνους, δούλους δούλων πράγματι.

Ἐκεῖ ὁποὔ ύφκειανα τῆς θέσες εἰς τοὺς Μύλους ἦρθε ὁ Ντερνὺς νὰ μὲ ἰδῆ. Μοῦ λέγει: «Τί κάνεις αὐτοῦ; Αὐτὲς οἱ θέσες εἶναι ἀδύνατες· τί πόλεμον θὰ κάμετε μὲ τὸν Μπραΐμη αὐτοῦ; – Τοῦ λέγω, εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσες κ᾿ ἐμεῖς, ὅμως εἶναι δυνατὸς ὁ Θεὸς ὁποῦ μας προστατεύει· καὶ θὰ δείξωμεν τὴν τύχη μας ῾σ αὐτὲς τῆς θέσες τῆς ἀδύνατες

Ὁ ἐδικός μας πόλεμος ἦτον ὁ πλέον δίκαιος, ἦτον ἔθνος μὲ ἄλλο ἔθνος, ἦτον μὲ ἕνα λαόν, ὁποὺ ποτὲ δὲν ἠθέλησε νὰ ἀναγνωρισθεῖ ὡς τοιοῦτος, οὔτε νὰ ὁρκισθεῖ, παρὰ μόνο ὅ,τι ἔκαμνε ἡ βία.

-Και τι φαντάζεσθε, ότι από φόβον <τών Ελλήνων> επέτυχεν ο Ίμπραΐμης εις Νεόκαστρον καί Ναυαρίνους; Ημείς κ’ εκεί τον ενικήσαμεν, και εδώ αν έλθη, θα πάθη τα χειρότερα. […] Πώς δεν επέτυχεν και εις τας λοιπάς θέσεις; Ας έλθη εδώ, και πάλιν ομιλούμεν- και βλέπετε αυτόν τον φοβερόν Ιμβραΐμην πόσον αξίζει έμπροσθέν μας.

Ἔτζι ἐβάλαμεν τὰ μαῦρα ὅλοι· μισὴ ὥρα ἐστάθη σιωπὴ ποὺ δὲν ἔκρινε κανένας, ἀλλ᾿ ἐμέτραε καθένας μὲ τὸν νοῦν του τὸν ἀφανισμόν μας. Βλέποντας ἐγὼ τὴ σιωπήν ἐσηκώθηκα εἰς τὸ πόδι, καὶ τοὺς ὡμίλησα λόγια διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν. Τοὺς εἶπα, ὅτι τὸ Μισολόγγι ἐχάθη ἐνδόξως, καὶ θὰ μείνει αἰώνας αἰώνων ἡ ἀνδρεία».

Το ’21 ήταν μια Εθνικο-Κοινωνική επανάσταση, πρώτη και η τελευταία της Ιστορίας. Χτύπησε τον Κιουταχή και τον Δράμαλη, όσο και τον ντόπιο τσορμπατζή και τον δυνάστη. Αποθέωσε τον Κανάρη, ενώ κατέλαβε την Καγκελλαρία της Ύδρας εξ εφόδου. Κήδεψε τον Μάρκο Μπότσαρη και τον Μπάυρον, ενώ στα Βέρβαινα θάσφαζε τον Παλαιών Πατρών και τους προκρίτους.