Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, ιδιαίτερα στην όψιμη διαδρομή της, συγγενεύει με τη λογοτεχνία του παραλόγου και το ψυχολογικό μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι

Ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς, αλλά και να πάει που;
Κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο
Ένας τον άλλον

Τάσος Λειβαδίτης: Νυχτερινός άνεμος και άλλα ποιήματα

ις μέρες συνήθως ονειρεύομαι ή ματαιοπονώ, αμφιβάλλω ή υποκύπτω, αλλά όταν κατέβει η νύχτα

τρέχω από κήπο σε κήπο

Κι ἂν ἔφτασα τόσο μακριά, ἦταν γιὰ νὰ μὴν ἀκούσω ποὺ δὲ μοῦ ἀποκρίθηκαν
κι ἄχ, πλανήθηκα πολὺ σὲ δρόμους, ἀκολουθώντας τοῦτο ἡ ἐκεῖνο, κληρονόμος μιᾶς ἀνεξήγητης ὥρας: τότε ποὺ ὅλα θὰ ἐξηγηθοῦν,

[…] Από τότε ζούμε μια φανταστική ζωή. Τα βράδια κλαίμε, το πρωί ονειρευόμαστε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Το μεσημέρι πάντως κοιμόμαστε λίγο: απομεινάρι της παιδι- κής υπακοής, όταν ο μεσημεριάτικος ύπνος ήταν η τιμωρία μας. Αλλά ποιος δεν έκλεισε μια […]