Το κίνημα του 1843 θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια ειρηνική μεταπολίτευση. Μια «βελούδινη επανάσταση».

Η «ρωσική επικουρία», όπως αναφέρει και ο Μπ. Άννινος, ήταν η ψυχή του ρωσικού «κόμματος».

Αυτοί οι ορεσίβιοι πολεμιστές έπρεπε, στα πλαίσια της δημιουργίας του ενιαίου εθνικού κράτους, να ενσωματωθούν στη νεοελληνική εθνική κουλτούρα. Εμπόδιο στεκόταν ο μεσαιωνικός τρόπος ζωής τους καθώς και η τοπικιστική τους νοοτροπία.

Ο «πόλεμος του Οκτώβρη», όπως είναι επίσης γνωστός ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, υπήρξε η τελευταία μεγάλης κλίμακας στρατιωτική αναμέτρηση μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών. Στις περίπου 18 ημέρες που διήρκεσε η διαμάχη χρησιμοποιήθηκαν τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών και σύγχρονα πολεμικά συστήματα και από τις δυο πλευρές.

Η αμέσως επόμενη έγνοια του Nasser ήταν η συνεχιζόμενη διαμάχη του αραβικού κόσμου με το Ισραήλ. Η τραυματική εμπειρία του πολέμου του 1948-49, που οδήγησε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, ήταν αποτυπωμένη σε όλους τους Άραβες. Η Αίγυπτος από τον πόλεμο αυτό είχε αποκτήσει την Λωρίδα της Γάζας. Με ορμητήριο αυτή τη στενή λωρίδα γης, Παλαιστίνιοι «Fedayeen», εξοπλισμένοι από τους Αιγύπτιους, από το 1955, ξεκίνησαν αντάρτικες επιδρομές ενάντια στο Ισραήλ.

Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και η αποκάλυψη των ωμοτήτων του Ολοκαυτώματος δημιούργησε σε παγκόσμια κλίμακα θετικό κλίμα για το αίτημα των Εβραίων ίδρυσης ανεξάρτητου κράτους στην Παλαιστίνη. Για τους Βρετανούς όμως, που είχαν εξαντληθεί λόγω του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, η διατήρηση της αχανούς αυτοκρατορίας τους κόστιζε υπερβολικά πλέον. Σε όσες περιοχές ήλεγχαν στην υφήλιο έψαχναν τρόπους να απαγκιστρωθούν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο έλεγχος πρώην βρετανικών αποικιών πέρασε στα χέρια των Η.Π.Α.

Η «σφαγή στον Ωρωπό» προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, εντός και εκτός Ελλάδος. Τα πρωτοσέλιδα του ξένου Τύπου ήταν λάβρα εναντίον της Ελλάδος, την οποία χαρακτήριζαν «χώραν, ης πολιτικόν σύστημα είναι η αναρχία, κυρία δε βιομηχανία η ληστεία», «πατρίδα των κακούργων», «φωλέαν των ληστών και των πειρατών». Η Ελλάδα και οι Έλληνες καταδικάζονταν συλλήβδην, για εγκλήματα που διέπραξαν ξένοι, αφού από τα 20 άτομα της συμμορία μόνο δυο ήταν Έλληνες υπήκοοι, ενώ οι λοιποί ήταν υπήκοοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Τέλος τον Ιούνιο του 1770 αναχωρεί και τρίτη εκστρατευτική μοίρα. Οι κινήσεις των Ρώσων πλέον δύσκολα μπορούσαν να μείνουν κρυφές στους Οθωμανούς. Με την έκρηξη του ρωσοτουρκικού πολέμου, διατάσσεται ο γενικός αφοπλισμός όλων των χριστιανών, γεγονός που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο Αλβανοί και ντόπιοι πασάδες για περισσότερες καταπιέσεις έναντι των χριστιανών, ενώ ο οικουμενικός πατριάρχης Μελέτιος Β΄, αφού βασανίστηκε, εξορίστηκε μισοπεθαμένος στην Τένεδο.

Η αυτοδιοίκηση της Στερεάς Ελλάδας είχε γενικά τα ίδια χαρακτηριστικά με της Πελοποννήσου. Και εδώ υπάρχουν κοτζαμπάσηδες και επαρχιακές συνελεύσεις, αλλά ποτέ δεν έφτασε στο επίπεδο της Πελοποννήσου. Κυριότερη αιτία, κατά τον Νικ. Μοσχοβάκη, ήταν οι κλεφταρματωλοί των ορεινών, για τους οποίους σημειώνει: «…αι ορειναί επαρχίαι, ούσαι η εστία των αρματωλών και καπετάνων, μεγίστην ασκούντων επιρροήν, απετέλουν ήκιστα προσφυές έδαφος εις ανάπτυξιν συστήματος πολιτικής αυτοδιοικήσεως».

Η εικόνα της αντιβασιλείας αμαυρώθηκε ακόμη περισσότερο στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης, όταν ξεκίνησαν διώξεις ενάντια σε καταξιωμένους και επιφανείς αγωνιστές της επανάστασης. Μεταξύ των διωκομένων ήταν και ο Θεοδ. Κολοκοτρώνης, η καταδίκη του οποίου ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων. Η προσπάθεια αυτή της αντιβασιλείας είχε δυο κυρίως στόχους, να περιοριστεί η επιρροή των ρωσόφιλων «ναπαίων» και να χτυπηθεί η προηγούμενη στρατιωτική ηγεσία των ατάκτων.