Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας στα νότια παράλια της Τουρκίας επισκεφθήκαμε την Καύνο, αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας στα όρια της Λυκίας και της ευρισκόμενης απέναντι από τα Δωδεκάνησα Καρίας.

Ο λίθινος λέων της Κάντζας (στην ευρύτερη περιοχή της Παλλήνης), ο οποίος είχε τοποθετηθεί ως επιτάφιο σήμα σε τάφο πεσόντων στο σημείο αυτό Αθηναίων (;). Μάλιστα, διακρίνονται στο σημείο αυτό και τα λείψανα του ταφικού περιβόλου (περί τα τέλη του 4ου αι. π.Χ.), στον οποίο το σωζόμενο μνημείο είχε ενταχθεί.

Το Λύκειο του Αριστοτέλους βρισκόταν ανάμεσα στους (τότε) ποταμούς Ιλισσό και Ηριδανό (Λεωφ. Κωνσταντίνου και Βασ. Σοφίας, αντίστοιχα) πίσω από τη σημερινή Λέσχη Αξιωματικών στην Πλατεία Ρηγίλλης.

Οι φιλάρχαιοι επισκέπτες της μεγαλονήσου των Κυκλάδων συμπεριλαμβάνουν κατά προτίμησιν στις εξορμήσεις τους το χωριό Σαγκρί (11 χλμ. από τη Χώρα) και συγκεκριμένα την εκεί εύφορη κοιλάδα με το λόφο Γύρουλα, στην κορυφή του οποίου κατά τον 8ο αι. π.Χ. ιδρύθηκε από τους κατοίκους των εκεί αγροτικών οικισμών υπαίθριο ιερό και αναπτύχθηκε η λατρεία των χθόνιων θεοτήτων της Δήμητρας και της Περσεφόνης.

Η εποποιία του Ελληνικού Στρατού στα οχυρά του Ρούπελ: «Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι 300, εδώ θα πεθάνουν οι 80.»

Οι μακεδονικοί τάφοι αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία ταφικών μνημείων και βρίσκονται διάσπαρτοι στη Βόρεια Ελλάδα (μέχρι τα Κομνηνά της Ξάνθης!). Πιο γνωστοί, βέβαια, είναι οι βασιλικοί τάφοι της Βεργίνας, ενώ επίσης εντυπωσιάζουν ο τάφος (στο χωριό) τού Αγίου Αθανασίου, του Μακρίδη Μπέη στο Δερβένι στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης, ο Πολυθάλαμος της Πέλλας (προσωρινά μη επισκέψιμος), ο πρόσφατα αναφερόμενος ως τάφος της Ολυμπιάδας στον Κορινό Κατερίνης κ.ά.

Μωσαϊκό δάπεδο (1ος – 2ος αι. μ.Χ.) διακοσμητικής δεξαμενής χαμηλού βάθους που κοσμούσε την επονομαζόμενη Έπαυλη του Ωκεανού στην ήδη βυθισμένη σε τεχνητή λίμνη του Άνω Ευφράτη αρχαία πόλη του Ζεύγματος στη ΝΑ Τουρκία.

Αλυκή Βοιωτίας. Άγνωστοι αρχαιολογικοί χώροι.

Ένας από τους τρεις μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους της Αττικής (Ο δεύτερος είναι στο Μαραθώνα (Αρνό) και ο τρίτος στις Αχαρνές – Μενίδι). Βρίσκεται πίσω από το γνωστό θέατρο του Θορικού στο λόφο Βελατούρι (από το Βιγλατούρι = παρατηρητήριο) μαζί με ακόμη ένα θολωτό τάφο ελλειψοειδούς κάτοψης.

ο Λιβίσι ποτέ δεν ξανακατοικήθηκε, αφού οι τουρκοκρητικοί νέοι οικιστές του αμέσως και αυτοί το εγκατέλειψαν, θεωρώντας, λέγεται, πως είναι ένα «καταραμένο χωριό» κι από τότε έζησε για πολλές δεκαετίες τυλιγμένο σε μια νεκρική σιωπή.