Επομένως, με την παρούσα κατάσταση ήδη μας ελέγχει σε πολύ μεγάλο βαθμό η Τουρκία και αυτό είναι προφανές. Αφού, λοιπόν, η “Ιδανική” λύση είναι ανέφικτη, ο πόλεμος εκτός συζήτησης και η λύση της ΔΔΟ είναι για ορισμένους καταστροφική, τι μπορεί να προκύψει από τη διαιώνιση της παρούσας κατάστασης, που να είναι καλύτερο από μια Συμφωνημένη Διχοτόμηση; Δεν είναι προφανές ότι ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος μας; Λέγεται (κάτι που κι εγώ θεωρώ πιθανόν), ότι η Τουρκία δεν θα θελήσει μια πραγματική και πλήρη διχοτόμηση γιατί στόχος της είναι να ελέγξει ολόκληρη την Κύπρο.

Θα έχετε ακούσει κατά καιρούς να λέγεται ότι «γέμισε ο τόπος αλεπούδες, τις αμόλησαν οι οικολόγοι», «έχεις ξαναδεί εσύ άσπρο τσακάλι;», «έχει δει ο κουμπάρος μου αγέλη λύκων με ενώτια στα αυτιά», «αυτό το φίδι τόσο χρονών είμαι δεν το έχω ξαναδεί, τα αμόλησαν οι οικολόγοι».
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Με λίγα λόγια, όποιος δεν τάσσεται με την παγκοσμιοποίηση – με όλα της τα προβλήματα – είτε είναι Δεξιός εθνικιστής είτε αντικαπιταλιστής Αριστερός. Κι αμέσως μετά η δήθεν μετριοπάθεια και τα τσιτάτα της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας στην πιο χυδαία τους μορφή: «Παρά τις σοβαρές ατέλειες του καπιταλισμού, τα κακώς κείμενα του σημερινού κόσμου δε θα διορθωθούν με επιθέσεις κατά της παγκοσμιοποίησης. Θα μπορούσε να πει κανείς για τον καπιταλισμό αυτό που λέγεται ότι είπε ο Winston Churchill για τη δημοκρατία, ότι είναι το χειρότερο από όλα τα κοινωνικά συστήματα, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα».

Ίσως για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια η γεωπολιτική πραγματικότητα δεν μοιάζει απελπιστική για μας. Ο ισλαμικός κόσμος έχει εισέλθει σε μια μακρά περίοδο αντιπαραθέσεων και εμφυλίων · το κουρδικό ζήτημα αναδεικνύεται μοιάζει ένας άλυτος γόρδιος δεσμός, ενισχύεται η ρωσική παρουσία· στη Συρία και τον Λίβανο αναδεικνύεται μια νέα στρατηγική συμμαχία χριστιανών σιϊτών και Αλαουιτών, φιλική προς την Ελλάδα· ενώ είναι ανέφικτη η ανασύσταση της συμμαχίας Τουρκίας Ισραήλ· η Αίγυπτος βρίσκεται σε ευθύ ανταγωνισμό με την Τουρκία για την ηγεμονία του σουνιτικού Ισλάμ· τέλος στην Ευρώπη, η κρίση του μεταναστευτικού και της ισλαμικής τρομοκρατίας αποδυναμώνει την επιρροή της Τουρκίας.

Ο Κονδύλης επαναλαμβάνει ότι η ενίσχυση της Ρωσίας μπορεί να συγκρατήσει τις τουρκικές φιλοδοξίες, ενώ τονίζει ότι δεν είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα αποτελεί για την Ευρώπη «αναπόσπαστο τμήμα ή διαπραγματεύσιμη επαρχία»[89]. Τελειώνει με την απόφανση ότι «δεν είμαι «εθνικιστής», και δεν θα στενοχωριόμουν καθόλου αν με τη συναίνεση όλων καταλύονταν τα εθνικά σύνορα και οι εθνικοί στρατοί. Όμως είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα η κατάργηση ενός εθνικού κράτους μαζί με όλα τα άλλα και η διάλυση ή ο ακρωτηριασμός του γιατί ένα γειτονικό κράτος είναι ισχυρότερο και επιθετικότερο»

Προφανώς, οι πολιτικές μηδαμινότητες που βρίσκονται στο τιμόνι της κυβέρνησης, καθώς και εκείνες που κρατούν τα ηνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουν το πολιτικό-ιδεολογικό υπόβαθρο, την αίσθηση των ιδιαιτεροτήτων της χώρας καθώς και της κρισιμότατης συγκυρίας στην οποία βρίσκεται, προκειμένου να ανταπεξέλθουν σε αυτήν την πρόκληση. Αν κάτι, επομένως, πρέπει να τεθεί σε καθεστώς «δημιουργικής καταστροφής» αυτό δεν είναι η ελληνική οικονομία και κοινωνία αλλά το πολιτικό της σύστημα…

Ποιός μπορεί να ονομάσει κράτος ένα μόρφωμα που δεν θα έχει δικό του στρατό και αστυνομία, αλλά ξένοι στρατοί και αστυνομίες θα τηρούν την τάξη; Τι είδους δημοκρατία θα είναι αυτή όπου η πλειοψηφία δεν θα έχει σε κανένα θέμα δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις και αυτές θα παραπέμπονται (σε περίπτωση διαφωνίας της μειοψηφίας) σε ξένους ή σε κλήρωση;

Ε, λοιπόν, τι άλλο συνιστά αυτή η λειτουργία του PISA παρά μια συγκεκριμένη μορφή άσκησης κοινωνικού ελέγχου στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία; Αυτή η εξέλιξη, σε τελευταία ανάλυση, σημαίνει ότι η συμμετοχή στις διαδικασίες του ανοίγει τις προϋποθέσεις για εκχώρηση του ελέγχου της ίδιας της παιδαγωγικής και διδακτικής πράξης στους ορισμούς της ενιαίας υπερεθνικής και αυστηρά συγκεντρωτικής «επιθεωρητικής» του εξουσίας. Τόσο οι χώρες που κατακτούν τα πρωτεία όσο κι αυτές που προσδιορίζονται από το σύνδρομο της τελευταίας θέσης, ανταγωνίζονται με κοινό σημείο αναφοράς το «εξεταστικό παράδειγμα» PISA.

Αν θέλουμε να βοηθήσουμε, λοιπόν, το δημόσιο να σταθεί στα πόδια του, πρέπει να το απελευθερώσουμε από όλους εκείνους τους παράγοντες που το καθηλώνουν στο σημερινό τέλμα της αναποτελεσματικότητας –ειδάλλως ο δημόσιος χαρακτήρας θα αφορά μόνον στις δαπάνες που απαιτούνται για την ύπαρξη μηχανισμών που σήμερα λειτουργούν εντελώς ασυνάρτητα.

Οι καταστασιακοί με μισούσαν! Πίστευαν πως τα Arguments πρόδωσαν την επαναστατικότητα. Λέγανε πως «όποιος δημοσιεύει είναι με το σύστημα». Ο Debord όμως το έκανε. Και είχαν και μικροαστική ηθική. Ο Debord άμα γαμούσε, παντρευόταν… Αυτό είναι contradictoire… Δεν πίστεψαν στις ελεύθερες ερωτικές σχέσεις, ποτέ δεν αμφισβήτησαν το θέμα της μονογαμίας οι καταστασιακοί. Ενώ τα Arguments αφιέρωσαν διπλό τεύχος το 1959-60. Για μας ήταν ιδεολογία, ανεστραμμένη πραγματικότητα.