Ένας συγγραφέας του δέκατου τρίτου αιώνα θεωρεί ως πιο σημαντικούς αυτοκράτορες του Βυζαντίου τον Ηράκλειο και το Βασίλειο Β’. Τα δύο αυτά ονόματα, που είναι χωρίς αμφιβολία τα μεγαλύτερα ονόματα της βυζαντινής ιστορίας, συμβολίζουν την ηρωική εποχή του Βυζαντίου, η οποία άρχισε με τον πρώτο και έκλεισε με τον δεύτερο.

Ο Βασίλειος Α’ κατήγετο από Θράκης, εκλήθη δε Μακεδών, διότι εγεννήθη εκ του τμήματος εκείνου της Θράκης, όπερ υπήγετο εις το Θέμα (ήτοι την διοικητικήν περιφέρειαν) το καλούμενον Μακεδονικόν.

Ο Φώτιος δεν ήτο κληρικός, προήχθη δ’ ευθύς από λαϊκού εις το υπέρτατον αξίωμα της Ιερωσύνης και εις τον Πατριαρχικόν θρόνον, διελθών εντός ολίγων ημερών πάσας τας βαθμίδας της χειροτονίας.

Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες Νικηφόρος Α’ (802-811 μ. Χ.), Μιχαήλ Β’ ο Τραυλός (820-829 μ. Χ.), Θεόφιλος (829-842 μ. Χ.) Τα από του Νικηφόρου Α’ μέχρι του Λέοντος Ε’ (803-813 μ. Χ.). Κείμενο: Παύλος Καρολίδης Ο μετά την καθαίρεσιν της Ειρήνης ανελθών […]

Αλλ’ η σωτηρία του Ελληνικού κράτους από της φοβεράς επιδρομής έσωσε και όλην την Ευρώπην, ήτις τότε οικουμένη υπό βαρβάρων εν μέρει προσελθόντων, εν μέρει δε μη προσελθόντων έτι εις τον Χριστιανισμόν, ταχέως ηδύνατο, υποτασσομένη υπό των Αράβων, να εξισλαμισθή, καταστρεφομένου ούτως εν σπέρματι του Ευρωπαϊκού χριστιανικού πολιτισμού.

Ο Παύλος Καρολίδης (1849 – 1930) ήταν Έλληνας ιστορικός, πολιτικός και καθηγητής πανεπιστημίου. Το κείμενο που δημοσιεύουμε στη συνέχεια είναι από το βιβλίο του «Εγχειρίδιον βυζαντινής ιστορίας. Μετά των κυριωτάτων κεφαλαίων της λοιπής μεσαιωνικής ιστορίας.», το οποίο κυκλοφόρησε το 1908 από τις εκδόσεις […]

Αλλ’ οι ισχυρισμοί ούτοι του μισέλληνος Γερμανού μετά τον μέγαν πάταγον, όν ήγειραν εν τοις μισελληνικοίς κύκλοις της Ευρώπης, ανηρέθησαν επιστημονικώτατα και απεδείχθησαν πλημμελέσταται υπό των πλείστων σοφών της Ευρώπης, ιδίως υπό των μεγάλων Γερμανών ιστορικών I. Zinkeisen, Hopf, Gerbinus και Hertzberg.

Η βασιλεία του Αναστασίου υπήρξε και εξωτερικώς ουχί λίαν ειρηνική ένεκα νέων βαρβαρικών επιδρομών, και εσωτερικώς λίαν ταραχώδης ένεκα των επιταθεισών θρησκευτικών ερίδων.

Από εδώ και στο εξής η Πόλη θα είναι η μόνη έγνοια και φροντίδα του βυζαντινού κόσμου. Αυτή η κωνσταντινοπολίτικη αναφορά, η μυστική σχεδόν πόλωση για την Πόλη, βρίσκεται ακριβώς στο επίκεντρο της νεοελληνικής Μεγάλης Ιδέας, με όλα τα επακόλουθα και τις επιπτώσεις [π.χ. τον θρύλο του Μαρμαρωμένου βασιλιά].

Το 960 και σε ηλικία μόλις δυο ετών στέφεται συναυτοκράτορας, μαζί με τον αδελφό του Κωνσταντίνο Η΄, από τον πατέρα του. Αλλά το 963 ο Ρωμανός Β΄ πεθαίνει και η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της αυτοκράτειρας, που ανέλαβε την αντιβασιλεία στη θέση των ανήλικων γιων της.