«Αν ο κινηματογράφος είναι ένα «ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο», κατά τον Bazin, τότε η ταινία του Αγγελόπουλου είναι μια ορθάνοιχτη τρύπα στον τοίχο του μύθου»

Ο Καποδίστριας δεν ήταν επίσης αρεστός στους Άγγλους επειδή είχε κιόλας προσπαθήσει να απαλλάξει την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κέρκυρα από την κατοχή τους. Ότι και να έκανε δε δεν θα μπορούσε να τους γίνει ποτέ αρεστός γιατί τον «κυνηγούσε» το αμαρτωλό παρελθόν του, η προσήλωσή του στον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο της Ρωσίας και οι πολύτιμες υπηρεσίες που του είχε προσφέρει.

Οι γνήσιοι αναρχικοί έχουν κάτι από την συμπεριφορά του Διογένη και το ήθος του Κροπότκιν, ίσως του πιο έντιμου ανθρώπου που περπάτησε ποτέ στην γη.

«…η καταγωγή όλων των αλφαβήτων είναι εικαστική. Μ’ άλλα λόγια, το κάθε γράμμα πριν γίνει ήχος ήταν εικόνα…»

«…ο σπόρος απ’ όπου ίσως κάποτε φυτρώσουν κι άλλα δέντρα στην άκρη του νεκροταφείου, ο γερο-Σπύρος ο ανεπιθύμητος στην πατρίδα του, είναι ο ΕΛΛΗΝΑΣ.»

Οι Τεύτονες – Οι Γερμανοί Κείμενο: Βασίλης Ραφαηλίδης* Άλλο «γερμανικοί λαοί» και άλλο Γερμανοί. Γερμανικούς λαούς οι εθνολόγοι ονομάζουν όχι μόνο τους Γότθους, που χωρίζονται στα δυο (Βησιγότθοι, που σημαίνει δυτικοί Γότθοι, και Οστρογότθοι, που σημαίνει ανατολικοί Γότθοι), αλλά και […]

Τα «κυβερνητικά» συστήματα που ισχύουν στον ουρανό, είναι ανάκλαση των κυβερνητικών και κοινωνικών συστημάτων που ισχύουν στη Γη. Συνεπώς, οι «περιούσιοι λαοί» και ο άκρατος μονοθεϊσμός δεν μπορεί να έχουν θέση σε μια παγκόσμια δημοκρατική κοινωνία, στην οποία κανένας λαός δεν ήταν δυνατό να έχει κανένα ξεχωριστό προνόμιο, έναντι ενός άλλου «κατώτερου» λαού.

«Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά.»

ΛΟΙΠΟΝ, ο Φαλμεράιερ δούλεψε σε ανύποπτο χρό­νο για την… ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Αλλά αυτό ακόμα δεν το πήραν χαμπάρι αυτοί που και στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα θέλουν να ανήκουν και ορθόδοξοι θέλουν να παραμείνουν για να μη χαθεί ο βυζαντινός σπόρος μας. Που μούχλιασε στις αποθήκες της Αρχιεπισκοπής, και είναι αδύνατο πια να δώσει βλαστάρια. Το μόνο που μπορεί να δώσει τώρα είναι σκώληκες. Απ’ αυτούς που τραγανίζουν την εκκλησια­στική περιουσία.

ΣΤΗΝ πραγματικότητα, ο υπερταξικός εμφύλιος πό­λεμος στην Ελλάδα δεν τελείωσε ποτέ’. Και οι κυρίως ειπείν εμφύλιοι πόλεμοι δεν είναι παρά οι κορυφές του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα, ο εμφύλιος πόλε­μος στην Ελλάδα είναι μια κατάσταση καθημερινή, δια­βρωτική, καταστροφική. Ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του Έλληνα παραμένει ο παραδίπλα Έλληνας. Κι αν δε μας πετούσαν κάθε τόσο φανταστικούς και μισο- φανταστικούς εχθρούς για να εκτονωνόμαστε και να αποκτούμε τεχνητά «ομοψυχία», με τις γνωστές στην ψυχολογία της μάζας μεθόδους, τότε οι Πελοποννήσιοι θα εκστράτευαν κατά των υπολοίπων Ελλήνων κάθε τρεις και πέντε και ο αρχαίος Πελοποννησιακός πόλε­μος δε θα είχε τελειώσει ακόμα.

Το κείμενο περιλαμβάνεται σαν επίλογος στο βιβλίο «Ταξίδι Στο Μύθο» (εκδ. Αιγόκερως, 2003), καθώς και στο βιβλίο «Βασίλης Ραφαηλίδης» (εκδ. Αιγόκερως, 2000, για το Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)

Τόσο ο ευρωπαϊκός όσο και ο ισλαμικός, είναι και οι δύο μεσογειακοί πολιτισμοί. Ο πρώτος είναι ο κληρονό­μος της φιλοσοφίας και του ανθρωπιστικού πνεύματος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και ο δεύτερος είναι ο κληρονόμος του πρακτικού και επιστημονικού πνεύ­ματος του ασσυριακού, του βαβυλωνιακού και του αι­γυπτιακού πολιτισμού, στους οποίους, ωστόσο, πάρα πολλά οφείλει και η αρχαία Ελλάδα.

Αρβανίτες: Οι Δωριείς του Νέου Ελληνισμού Κείμενο: Βασίλης Ραφαηλίδης Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος (17.5.87) ΜΙΑ σειρά κειμένων για τους ‘Ελληνες και την ελλη­νικότητα που δημοσιεύτηκαν σ’ αυτή τη σελίδα με αφορμή τη σχετικά πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του Γεράσιμου Κακλαμάνη «Επί της […]

Είναι Χριστούγεννα του 1977. Σε μία απομονωμένη παραλίμνια έπαυλη που λειτουργεί σαν ξενοδοχείο, περνά τις μέρες της μια ομάδα κυνηγών, που απαρτίζεται από μέλη της αστικής τάξης· ένας εργολάβος, ένας βιομήχανος, ένας ξενοδόχος, ένας πολιτικός καριερίστας, ένας ακροδεξιός… Σε μια εξόρμηση για θήραμα βρίσκουν το πτώμα ενός αντάρτη του εμφυλίου πολέμου θαμμένο στο χιόνι.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. Ρωμανός στην εισαγωγή παρουσίαση της μετάφρασης που έκανε ο ίδιος του περιβόητου έργου του Ι.Φ. Φαλμεράιερ «Περί της κα­ταγωγής των Ελλήνων», με μια σειρά από εύστοχα ερω­τήματα σκιαγραφεί εξαιρετικά παραστατικά την επι­στημονικά δυσκαθόριστη έννοια της εθνότητας: «Τι εί­ναι έθνος; Και ποια είναι τα βασικά στοιχεία που χωρίς αυτά συνέχειά του δε νοείται; Η γλώσσα; Τα ήθη, έθι­μα και οι θεσμοί; Η θρησκεία; Η φυλετική συγγένεια; Οι τόποι όπου έζησαν οι πρόγονοι;

ΟΛΕΣ οι συγχύσεις στην Ελλάδα ξεκινούν από την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε τις έννοιες «έθνος» και «κράτος», που σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυ­μα. Η λέξη έθνος είναι σανσκριτικής καταγωγής και, στην κυριολεξία, σημαίνει «ομαιμοσύνη», δηλαδή ομοιό­τητα του αίματος των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα.

Μ’ άλλα λόγια, είναι ευκολότερο σ’ ένα λαό να δια­τηρήσει τη συλλογική ιστορική μνήμη και την ιδιαιτερό­τητα των ηθών του όταν η θρησκεία του απαγορεύει το συγχρωτισμό με αλλόθρησκους, πράγμα βέβαια κατα­στροφικό για την ανάπτυξη ενός ενιαίου πολιτισμού.

Η περίφημη «εθνική υπερηφάνεια» δεν είναι παρά μια δημαγωγική «διακήρυξη». Ποιος τίμιος και ευαί­σθητος άνθρωπος που κατοικεί σε τούτο τον τόπο θα μπορούσε να είναι υπερήφανος, όταν ξέρει πως ο ένας στους δύο δημόσιους υπάλληλους κλέβει το κράτος, δηλαδή όλους μας; Πώς να νιώθεις καλά ως ‘Ελλην όταν η Ελλάδα κατέχει παγκόσμιο ρεκόρ στις ακάλυ­πτες επιταγές;

Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας η Εκκλησία έκανε καλά τη δουλειά της από εκκλησιαστική άποψη. Και έκανε πολύ καλά που έκανε καλά τη δουλειά της. Αλλά είναι τερατώδες να βαφτίζουμε εθνικό ένα έργο που εί­ναι μόνο θρησκευτικό, βάζοντας έτσι τα «ιστορικά θε­μέλια» για τη φριχτή απάτη που πήρε το ψευδώνυμο «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός». Πρέπει να καταλά­βουμε επιτέλους πως «Έλληνες εισί, οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες» – και τίποτα περισσότερο.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, πρόβλημα «εθνικής ομοψυχί­ας». Υπάρχει μόνο πρόβλημα «εθνικής ομοφαγίας». Όπου ο κάθε καλός Έλληνας με μεγάλη όρεξη θα έτρωγε το γείτονά του. Από την κυρίως ειπείν ανθρω­ποφαγία μας χωρίζει μόνο η προκατάληψη πως η αν­θρώπινη σάρκα δεν έχει καλή γεύση. Κατά τα άλλα, κά­νουμε τακτικά την προσευχή μας και παρακαλούμε το Θεό «να βάλει το χέρι του» γιατί τα δικά μας χέρια είναι απασχολημένα αλλού.

Οπωσδήποτε, ωστόσο, η θρησκεία αποτελεί εξαιρε­τικά συνεκτικό δεδομένο, που λειτουργεί αποτελεσμα­τικά μέσα σε μια κοινωνία.

Το κράτος που προέκυψε από την Ελληνική Επανά­σταση έπρεπε να είναι ελληνικό, αφού αυτή έγινε στο έδαφος που στην αρχαιότητα βρίσκονταν οι ελληνικές πόλεις – κράτη!

Ορθόδοξα θεμέλια ενός κράτους ανορθόδοξου Κείμενο: Βασίλης Ραφαηλίδης* ΤΟ ΑΜΜΩΔΕΣ του κοινωνικού (ελληνικού) εδάφους, λέει ο Γεράσιμος Κακλαμάνης στο σημαδιακό βιβλίο του «Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους», δεν επέτρεπε να στηριχτεί πάνω του μια κοινωνία αυτοθε- σμιζόμενη και καλά […]

Η Ελλάδα ήταν πάντα μια χοάνη συγκερασμού εθνο­τήτων και λαοτήτων, ένα τέλειο χωνευτήρι λαών. Και τούτο, χάρη στη θέση της στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου εμφανίστηκαν όλοι οι σπουδαίοι πολιτισμοί, που συγκεράστηκαν στον ελληνικό. Πριν από το καθετί, η Ελλάδα είναι μια πολιτιστική έννοια.

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο μαρξισμός και η ουτοπία Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Το να μιλάμε για το Βασίλη το Ραφαηλίδη και να λέμε ότι είναι ιδιόμορφη περίπτωση κι ότι σπάει όλα τα καλούπια κι ότι ακολουθεί το δικό του δρόμο […]