Ακούγεται μάλιστα ότι σ’ αυτή την αλλαγή των μονόπλευρων καταγγελτικών ειδήσεων των καναλιών, που συχνά κατευθύνονται, συνέβαλε και σχετική directiva του Σόϊμπλε. Ήταν μια απ’ αυτές που συχνά πυκνά στέλνει στον Τσίπρα για τη λήψη κι άλλων μέτρων για την Οικονομία της χώρας και ιδιαίτερα για την ανάγκη ακύρωσης του βοηθήματος προς τους χαμηλοσυνταξιούχους…

“Και στη τζιχάντ, οι συζητήσεις παρουσιάζονται ως μέσο του Σατανά για να πλήξει τους εχθρούς του. Στη μάχη των…”

Θα έχετε ακούσει κατά καιρούς να λέγεται ότι «γέμισε ο τόπος αλεπούδες, τις αμόλησαν οι οικολόγοι», «έχεις ξαναδεί εσύ άσπρο τσακάλι;», «έχει δει ο κουμπάρος μου αγέλη λύκων με ενώτια στα αυτιά», «αυτό το φίδι τόσο χρονών είμαι δεν το έχω ξαναδεί, τα αμόλησαν οι οικολόγοι».
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

– Θυμούμαι λοιπόν την πρώτη μας λάμπα στο σπίτι. Την πρώτη λάμπα της ζωής μου! Σπουδαίο γεγονός και σταθμός. Είμασταν παιδιά, την έφερε λοιπόν ο πατέρας, και μονάχος του τη γιόμισε, μονάχος του την άναψε, μονάχος του έβαλε το λαμπογυάλι κι ανέβασε το φως στη φυτιλήθρα. Βλέπεις, αυτός μονάχα ήξερε το μηχανισμό της. Σαν άναψε κι έφεξε μας κύτταξε ένα γύρω θριαμβευτικά και χαμογέλασε με ικανοποίηση, που όλοι μας κάναμε «ααα!». Είχανε μαζευτεί στο σπίτι και γειτόνοι και συγγενείς να δούνε το θάμα. Σβήσαμε λοιπόν τους λύχνους και βλέπαμε τα πρόσωπα, εκστατικά μέσα στο φως της.. Ακόμα θυμάμαι πόσο άσπρο και πόσο άφθονο μου φάνηκε το φως της πρώτης μας λάμπας!

Με λίγα λόγια, όποιος δεν τάσσεται με την παγκοσμιοποίηση – με όλα της τα προβλήματα – είτε είναι Δεξιός εθνικιστής είτε αντικαπιταλιστής Αριστερός. Κι αμέσως μετά η δήθεν μετριοπάθεια και τα τσιτάτα της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας στην πιο χυδαία τους μορφή: «Παρά τις σοβαρές ατέλειες του καπιταλισμού, τα κακώς κείμενα του σημερινού κόσμου δε θα διορθωθούν με επιθέσεις κατά της παγκοσμιοποίησης. Θα μπορούσε να πει κανείς για τον καπιταλισμό αυτό που λέγεται ότι είπε ο Winston Churchill για τη δημοκρατία, ότι είναι το χειρότερο από όλα τα κοινωνικά συστήματα, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα».

Ίσως για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια η γεωπολιτική πραγματικότητα δεν μοιάζει απελπιστική για μας. Ο ισλαμικός κόσμος έχει εισέλθει σε μια μακρά περίοδο αντιπαραθέσεων και εμφυλίων · το κουρδικό ζήτημα αναδεικνύεται μοιάζει ένας άλυτος γόρδιος δεσμός, ενισχύεται η ρωσική παρουσία· στη Συρία και τον Λίβανο αναδεικνύεται μια νέα στρατηγική συμμαχία χριστιανών σιϊτών και Αλαουιτών, φιλική προς την Ελλάδα· ενώ είναι ανέφικτη η ανασύσταση της συμμαχίας Τουρκίας Ισραήλ· η Αίγυπτος βρίσκεται σε ευθύ ανταγωνισμό με την Τουρκία για την ηγεμονία του σουνιτικού Ισλάμ· τέλος στην Ευρώπη, η κρίση του μεταναστευτικού και της ισλαμικής τρομοκρατίας αποδυναμώνει την επιρροή της Τουρκίας.

Εδώ άλλωστε φωλιάζει το πρόβλημα με την ερίτιμο αδελφότητα των εγγραμμάτων: δε γυρεύουν να εγκολπωθούν την όποια διδασκαλία τους, να την εκθέσουν στα κύματα της ζωής, τους αρκεί να γίνουν τζουτζέδες της. Πώς να μην καταντήσει ο κόσμος των γραμμάτων μασκαράτα και κάλπικο ανθρωπομάζωμα; Όταν ακονιτί διδάσκουν ό,τι άλλοι άνθρωποι κατάκτησαν με βάσανα, πώς να εκτιμήσουν τα βάσανα; Αυτοί μελετητές είναι, ορντινάτσες, μεταφραστές, διερμηνείς, πιστοί στο γράμμα. Φυλάνε τα ρούχα του νεκρού. Τίποτε άλλο.

Από το ξέσπασμα της ύφεσης στην Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε, υπήρξε ένα νέο κύμα μετανάστευσης από Έλληνες στο εξωτερικό. Η Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού έχει συγκεντρώσει όπου δυνατόν στοιχεία για την τάση όπως αυτή καταγράφεται έως σήμερα. Η καταγραφή αυτή δεν είναι εύκολη καθώς (για φορολογικούς κυρίως λόγους) οι περισσότεροι Έλληνες που μεταναστεύουν δεν έρχονται σε επαφή με τις κατά τόπους προξενικές αρχές. Παρακάτω αναφέρονται στοιχεία ή εκτιμήσεις από τις μεγαλύτερες χώρες-προορισμούς Ελλήνων μεταναστών καθώς και στοιχεία σχετικά με την πορεία για το 2016, όπου αυτά είναι διαθέσιμα.

Για τον απλοϊκό αναγνώστη υπάρχει και ένας άλλος κίντυνος: Το έντυπο, σαν έντυπο και μόνο, και ας λέει ανυπόστατα πράγματα, ασκεί πάνω του μια πειστικότητα, που κανείς δεν τη φαντάζεται: Αφού τα λέει το βιβλίο, πώς να μην είναι αληθινά; Αν μάλιστα προσθέσει κανείς τη δημοσιογραφική προβολή, τους χτυπητούς τίτλους και τη μαγεία που περιβάλλει κάθε παραδοξολογία, τότε θα καταλάβουμε πόσον αγώνα έχει να κάνει στο σχο­λείο ο φιλόλογος, για να κρατήσει την τάξη του μακριά από όλη αυτή την ψευτοφιλολογία.

Η σπατάλη γίνεται πιο εμφανής δεδομένου του ότι το κράτος δεν έχει λαμβάνειν τίποτα από αυτήν την “επένδυση” του ανθρώπινου κεφαλαίου. Συγκεκριμένα σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα οι Έλληνες μετανάστες στέλνουν μέσω εμβασμάτων πίσω στην πατρίδα ποσό το οποίο αντιστοιχεί μόλις στο 0.2% του ΑΕΠ το οποίο είναι ένα από τα χαμηλότερα του κόσμου. Ένα αντεπιχείρημα αποτελεί το ότι οι ξενιτεμένοι μπορούν να αυτοσυντηρηθούν χωρίς να επιβαρύνουν έτσι τις οικογένειές τους. Αυτό φυσικά προϋποθέτει ότι αν δεν επέλεγαν το δρόμο της ξενιτιάς δε θα προσέθεταν καμία υπεραξία στο εγχώριο προϊόν.