Όμως, η πλήρης απασχόληση είναι περισσότερο όνειρο παρά πραγματικότητα. Εξάλλου, η συνθήκη της πλήρους απασχόλησης θα έκανε τόσο σπάνια τα εργατικά χέρια, που θα αυξανόταν κατακόρυφα η τιμή της εργασίας, εξέλιξη καθόλου ευχάριστη για τους επιχειρηματίες.

«… η πλειοψηφία της Συνελεύσεως ήτο κατά το μέγιστον μέρος υπέρ του ενός Νομοθετικού Σώματος, δηλαδή της απλής Βουλής. Αλλ’ η πίεσις των Πρέσβεων των Δυνάμεων εχόντων επιρροήν επί των μελών της Συνελεύσεως επέβαλε την παραδοχήν της Γερουσίας προς ενίσχυσιν της Βασιλείας».

Οι κοινωνικές ανατροπές και οι οικονομικές ανακατατάξεις, οι κοσμογονικές αλλαγές στη φτωχή, άγονη ορεινή ύπαιθρο, στα Τζουμέρκα της ιστορίας του Παπαθανάση, που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έμειναν ημιτελείς.

Τα ηροδότεια erotica Το α΄ μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Ο Ηρόδοτος και η εθνογραφία του έρωτα Τα σαγηνευτικότερα υφάδια της ηροδότειας ανθρωπολογίας είναι τα εθνογραφικά, που διαπερνούν τα τέσσερα πρώτα από τα εννέα βιβλία της Ιστορίης. Αφορούν σε έθιμα […]

Παράλληλα με τον διωγμό του δικαιώματος της ανεξιθρησκίας

Το σεξ καταλαμβάνει θέση εξέχουσα στα ενδιαφέροντα του Ηροδότου κι αποτελεί προσφιλή του ευκαιρία για να αφήνει να ξεπηδούν παραφυάδες άσχετες με τον άξονα της κεντρικής του θεματολογίας.

Η κομμουνιστική περιπέτεια, πέραν της ταύτισής της με την παράδοση του ρώσικου μεγαλοϊδεατισμού, είχε ένα διττό χαρακτήρα. Επειδή αποτελούσε τον κληρονόμο του εργατικού κινήματος συνδέθηκε στις καπιταλιστικές χώρες με κινήματα χειραφέτησης.

Κι αφού ο μισθός είναι θέμα διαπραγματεύσεων γιατί πρέπει να φτάσει στα κατώτερα όρια που μπορούν να ανεχτούν οι εργαζόμενοι κι όχι στα ανώτερα που μπορούν να ανεχθούν οι εργοδότες; Γιατί δηλαδή μιλάμε μόνο για την «οριακή δυσαρέσκεια» των εργαζομένων κι όχι των εργοδοτών;

Η λέξη «ιστορία» την εποχή του Ηροδότου σήμαινε έρευνα και ο Ηρόδοτος θεωρεί χρέος του να μεταδώσει στους αναγνώστες του, με την ευχάριστη αφηγηματικότητά του, όλα τα γεγονότα, όλα τα αξιοπερίεργα…

Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται, και η αυτοκαταστροφή του Ελληνικού Λαού, ως συνέπεια της έλλειψης πυξίδας και εθνικής ευθύνης και ενοχής, συνεχίζεται.