Ἐκινδύνευε νὰ βυθισθῇ εἰς τὸ κῦμα ἡ μικρὴ βάρκα τοῦ Κωνσταντῆ τοῦ Πλαντάρη, πλέουσα ἀνάμεσα εἰς βουνὰ κυμάτων, ἕκαστον τῶν ὁποίων ἤρκει διὰ νὰ ἀνατρέψῃ πολλὰ καὶ δυνατὰ σκάφη καὶ νὰ μὴ ἀποκάμῃ, καὶ εἰς ἀβύσσους, ἑκάστη τῶν ὁποίων θὰ ἦτο ἱκανὴ νὰ καταπίῃ ἑκατὸν καράβια καὶ νὰ μὴ χορτάσῃ. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θὰ κατεποντίζετο.

«Περὶ τὸν Ὕπανιν ποταμόν, τὸν περὶ Βόσπορον Κιμμέριον, ὑπὸ τροπὰς θερινὰς καταφέρονται ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ οἷον θύλακοι μείζους ῥωγῶν, ἐξ ὧν ῥηγνυμένων ἐξέρχεται ζῷον πτερωτὸν τετράπουν· ζῇ δὲ καὶ πέτεται μέχρι δειλῆς, καταφερομένου δὲ τοῦ ἡλίου ἀπομαραίνεται καὶ ἅμα δυομένου ἀποθνῄσκει, βιῶσαν ἡμέραν μίαν, διὸ καὶ καλεῖται ἐφήμερον». (Περὶ τὰ ζῷα Ἱστορ. E´, ιθ´).

Το νούμερο 31.328 του Ηλία Βενέζη

Σκίτσα του Δημήτρη Χαντζόπουλου από την Καθημερινή.

Άσματα δημοτικά της Ελλάδος.: Εκδοθέντα μετά μελέτης ιστορικής περί μεσαιωνικού Ελληνισμού / Υπό Σπυρίδωνος Ζαμπελίου Λευκαδίου. Ερμής Α. Τερζάκη και Θ. Ρωμαίου. 1852.

Θυμάμαι το θέρο στο χωριό όταν ήμουνα παιδί. Aπέναντι στο χωριό ήταν η χωράφα, ένα μεγάλο χωράφι. Mας χώριζε ο ποταμός ο Πλατύς. Eίχε ένα αλώνι εκεί. Xαρά στ’ αλωνίσματα!

Ο ίδιος κρατούσε από το χέρι τον υιόν και ο υιός τα νεοαγορασθέντα βιβλία. Όλα δεμένα, χαρτοσημασμένα, με την κλασική δήλωση «παν γνήσιον αντίτυπου φέρει την υπογραφήν…». Ήταν ένα μικρό εορταστικό άνοιγμα της σχολικής περιόδου, που απεφάσισε να το εορτάσει με μια πάστα.

Κάποια τραγούδια έρχονται και μας βρίσκουν απρόσκλητα. Στέκονται για λίγο στη ζωή μας και μετά εξαφανίζονται. Έτσι ακριβώς, όπως πρωτοήρθαν. Απρόσκλητα.

Οι γυναίκες που εκπροσωπούνται από τη μάνα του Μάρκου, τη Ζιγκοάλα και τη Σκουλαρικού, την αγαπητικιά του Δελιά που είναι πόρνη και τον βουλιάζει κάθε μέρα στην ηρωίνη. Γυναίκες σκληρές και τραγικές που όφειλαν να μεταχειριστούν κάθε μέσο για να επιβιώσουν. Ο Πετρόπουλος στη «Ρεμπετολογία» γράφει: «Μπροστά στη ρεμπέτισσα οι σημερινές φεμινίστριες είναι κωμικά πρόσωπα».

Ο λίθινος λέων της Κάντζας (στην ευρύτερη περιοχή της Παλλήνης), ο οποίος είχε τοποθετηθεί ως επιτάφιο σήμα σε τάφο πεσόντων στο σημείο αυτό Αθηναίων (;). Μάλιστα, διακρίνονται στο σημείο αυτό και τα λείψανα του ταφικού περιβόλου (περί τα τέλη του 4ου αι. π.Χ.), στον οποίο το σωζόμενο μνημείο είχε ενταχθεί.

Oλόκληρος αιών, / χείμαρρος, την Eλλάδα, / ταραγμένος, εσάρωσεν / από τα ιδανικά σου, / την οικουμένην. / Kράτει λοιπόν, ω γέροντα, / την επιτύμβιον πλάκα. / Tο πεπαλαιωμένον σου / τραγούδι κράτει. Φύγε, / παραίτησόν μας.

Μόλα ταύτα ούτε αυτά μου φαίνεται, ότι τραγουδούν από λύπην ούτε οι κύκνοι, άλλ’ έχω την γνώμην ότι αυτοί, ως πτηνά του Απόλλωνος, έχουν μαντικήν ικανότητα και επειδή γνωρίζουν από πριν τα αγαθά που τους περιμένουν εις τον Άδην, τραγουδούν και διασκεδάζουν την ημέραν εκείνην πολύ περισσότερον παρ’ όσον προηγουμένως εις την ζωήν των.

Μόνο οι άνθρωποι σε κάνουν να χαίρεσαι. Μονάχα με ανθρώπους μπορείς να γλεντήσεις, να βγάλεις το μέσα έξω, να πετάξεις, αν χρειαστεί, την άχρηστη προσωπίδα που σε πνίγει και δε σε αφήνει ν’ ανασάνεις.

«Οι πρώτοι της Ελλάδος κατακτηταί Σουλτάνοι οθωμανοί, δια να διατηρώσιν εις τελείαν υποταγήν τους Έλληνας μετώκισαν εκ του Ικονίου της Μικράς Ασίας τετρακοσίας χιλιάδας κατοίκων οθωμανών […] εις τας πεδινάς επαρχίας της Θράκης, Μακεδονίας και Θεσσαλίας, τους δε κατοικούντας Έλληνας απεδίωξαν˙ ούτοι δε αναγκασθέντες απεσύρθησαν εις τα ορεινά μέρη, και απεκαταστάθησαν εις τ’ άγονα και τραχέα των χωρών τούτων μέρη».

Ένα βράδυ. Μπακαλιαράκια. Υπόγειο. Σκορδαλιά. Ρομαντισμός. Ρετσίνα. Στεναγμοί και απόφαση. Γράψουμε κάτι μαζί; Σχεδόν κλάψανε. Πώς δεν το είχανε σκεφτεί τόσο καιρό;

Ἡ Πούλια ἦτο ἤδη ὑψηλά, «τέσσαρες ὧρες νὰ φέξῃ», καὶ ὁ μπάρμπ᾽ Ἀναγνώστης, ἀφοῦ ἐξύπνισε τὸν ἱερέα, κατασκευάσας πρόχειρον σήμαντρον ἐκ στερεοῦ ξύλου καρυᾶς καὶ πλῆκτρον, περιήρχετο τὰ Καλύβια θορυβωδῶς κρούων ὅπως ἐξεγείρῃ τοὺς χωρικούς.

Κατά την παράδοσιν, χριστιανός εξωμότης υπόσχεται τω πολιορκούντι Τούρκω βασιλεί την άλωσιν της πόλεως, απαιτών μόνον ωραίαν τινά κόριν, έχουσα λαμπράν οικίαν μετά παραθύρων υάλινων. Εκβαλών δε τα πράσινα τουρκικά ενδύματα, και ιερατικά περιβαλλόμενος, εξαπατά τους φύλακας, και εισχωρήσας διευκολύνει την εισβολήν των πολιορκούντων.

Τὰ παιδιά, οἱ θεαταὶ τῆς ψυχαγωγίας αὐτῆς ἐπευφήμουν, ἄλλα μὲ παιδικὴν εἰρωνίαν καὶ ἄλλα μὲ ἀφελῆ θαυμασμὸν τὸν χορὸν καὶ τὴν μουσικὴν ταύτην. Ὁ Σαραφιανὸς ἔφερνε γύρους ἀνάμεσα εἰς τὸν χορὸν καὶ τὸν ὅμιλον, ἔδιδε κέρματα εἰς τοὺς χορευτὰς κι᾿ ἔρριχνε πειράγματα εἰς τὸν Λιοσαῖον. – Ὤμορφα, ὤμορφα Γιάννη· κύτταξε μὴ σκάσῃ ἡ γκάϊδα καὶ τότε τί θὰ γίνουμε!

Μωσαϊκό δάπεδο (1ος – 2ος αι. μ.Χ.) διακοσμητικής δεξαμενής χαμηλού βάθους που κοσμούσε την επονομαζόμενη Έπαυλη του Ωκεανού στην ήδη βυθισμένη σε τεχνητή λίμνη του Άνω Ευφράτη αρχαία πόλη του Ζεύγματος στη ΝΑ Τουρκία.

Ένας αχρείος τον άλλονε μα την αλήθεια σέρνει / κι έτσι παντοτινά ο θεός όμοιο στον όμοιον φέρνει. / Πού τάχα, ω βρώμικε βοσκέ, τον πάς αυτόν τον χάφτη / τον παλιοζήτου-λα, μωρέ, των τραπεζιών τη λώβα;