H κρίση στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολυδιάστατη, είναι κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική και κρίση αξιών.

Από της ιδρύσεως του το ελληνικό κράτος είχε τα οικονομικά του σε χαώδη κατάσταση. Ήδη από τα 1827 το επαναστατημένο έθνος των Ελλήνων είχε χρεοκοπήσει, αδυνατώντας να αποπληρώσει τα ληστρικά δάνεια της ανεξαρτησίας ύψους 2,8 εκ. λιρών.

Κάποτε δονούσε την χώρα το σύνθημα: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Μετά από τρεις δεκαετίες ο γιος αυτού που πρώτος το διακήρυξε, έκανε τις πρώτες κινήσεις προς την άμεση οικονομική υποτέλεια.

Όπως όλα τα ψέματα, έτσι και αυτά που συκοφαντούν την υδρογονοκίνηση ‘έχουν κοντά ποδάρια’ και γι’ αυτό δεν μπορούν να προλάβουν την ορμητική επανάσταση του υδρογόνου και την επιστημονικά έγκυρη γνώση που την πυροδοτεί.

Μ’ αυτόν λοιπόν τον τρόπο, το χρήμα έγινε σε όλες σχεδόν τις πολιτισμένες χώρες το καθολικό όργανο του εμπορίου, με την παρεμβολή του οποίου πωλούνται, αγοράζονται ή ανταλλάσσονται όλων των ειδών τα αγαθά.

Η έξοδος από τις Ηράκλειες Στήλες, η πλεύση δηλαδή πέρα από τα στενά του Γιβραλτάρ, εθεωρείτο στον αρχαίο κόσμο ως το πλέον θαυμάσιο και επικίνδυνο εγχείρημα ναυσιπλοΐας.

Και τα δύο στοιχεία, από τη μια μεριά η αυθόρμητη κι απλοϊκή χαρά της ζωής κι από την άλλη ο αυστηρά προγραμματισμένος, φλεγματικός αυτοέλεγχος κι η συμβατική ηθική συμπεριφορά, συνδυάζονται ακόμα και σήμερα για να αποτελέσουν τον αγγλικό εθνικό χαρακτήρα.

Ακόμα κι οι εύποροι άνθρωποι δεν πρέπει να τρώνε χωρίς να εργάζονται, γιατί έστω κι αν δεν χρειάζεται να δουλεύουν για να καλύπτουν τις ανάγκες τους, πρόκειται για εντολή του θεού, την οποία οφείλουν να τηρούν όπως οι φτωχοί.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία των ροών μισθωτής απασχόλησης του Οκτωβρίου 2018, οι αναγγελίες πρόσληψης ανήλθαν σε 229.959, ενώ οι αποχωρήσεις σε 350.046 – ρεκόρ απολύσεων από το 2001 έως σήμερα.

Τον χειμώνα του 1860 ένας ευτραφής κύριος έκανε τον περίπατό του σε μια ερημική παραλία κοντά στο Σούνιο που οι ντόπιοι ονόμαζαν «Εργαστήρια». Το όνομα του ήταν Giovanni Battista Serpieri και μόνο λόγοι αναψυχής δεν τον είχαν οδηγήσει ως εκεί.

Στα επόμενα χρόνια και μέχρι το τέλος του 2050, ο πληθυσμός της χώρας θα μειωθεί ακόμα περισσότερο: η πρόβλεψη κυμαίνεται από 10,0 έως 8,3 εκατ. έναντι 10,9 εκατομμύρια το 2015. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει μία μείωση σε απόλυτες τιμές από 0,8 έως και 2,5 εκατομμύρια!

Ένα έργο-μαμούθ κόστους 17 δισ. δολαρίων μπαίνει στα σκαριά με τη συνεργασία Ελλάδας, Σερβίας και Σκοπίων και αναβαθμίζει τη Θεσσαλονίκη σε κεντρικό κόμβο μεταφορών προς την Κεντρική Ευρώπη, προσελκύοντας το ενδιαφέρον της Κίνας

Η κοινωνική οργάνωση και τα ιδανικά που βρίσκονταν στα θεμέλια της βιομηχανικής οργάνωσης των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσίαζαν στενή συγγένεια μ’ εκείνα της Αγγλίας.

Ο καπιταλισμός και το πετρέλαιο ήταν μια μικρή περίοδος στην ιστορία μας και επομένως δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, και συνεπώς το τέλος τους δεν μπορεί παρά να είναι μια νέα αρχή για την ιστορία της, για την Άμεση Δημοκρατία, την Αταξική Κοινωνία και τον Ουμανισμό.

Με το κραχ του 1929 η Αμερική πλήρωσε τα λάθη που υπονόμευαν την ανάπτυξή της σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να την οδηγήσουν στην πλήρη κατάρρευση. Θα έλεγε κανείς ότι η Αμερική σε οικονομικό αναπτυξιακό επίπεδο έτρεχε μόνη της (ουσιαστικός ανταγωνιστής δεν υπήρχε) και βγήκε δεύτερη.

Ούτε και το τσαρικό καθεστώς (που μαζί με την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν το μόνο κράτος πριν από το 1914 που επέβαλε στους υπηκόους του το διαβατήριο για τα ταξίδια στο εξωτερικό) δεν είχε διανοηθεί ποτέ να κάνει υποχρεωτικό το «εσωτερικό διαβατήριο»!

«Στοιχηματίζω ότι η ρωσική μάχη της μεταλλουργίας στοίχισε τόσες ανθρώπινες θυσίες όσο και η μάχη του Μάρνη», γράφει ένας αμερικανός μηχανικός που εργάστηκε στο κομπινάτ του Μαγκνι-τογκόρσκ στά Ουράλια.

Η ανάδειξη του άξιου, όπως τίθεται από το νεοφιλελεύθερο δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο από τη νομιμοποίηση του απύθμενου πλούτου των ελαχίστων στα μάτια των πολλών. Το ζήτημα είναι ο αγώνας που πρέπει να καταβληθεί, ώστε να γίνει αυτό επικρατούσα αντίληψη.

Ο Mussolini το δήλωσε ανοιχτά και ξάστερα σε μια συνεδρίαση της Βουλής της 6ης Ιουνίου 1924: «Οι δάσκαλοι μας είναι στη Ρωσία. Δεν έχουμε παρά να μιμηθούμε αυτό πού γίνεται στη Ρωσία. Το λάθος μας είναι ότι δεν ακολουθήσαμε εντελώς το παράδειγμα τους.»

Κι όταν το χρήμα κυλάει από το δημόσιο ταμείο στις ιδιωτικές τσέπες, είναι φυσικό να υπάρξει και ο ανάλογος ανταγωνισμός για το ποιος θα το πρωτοπάρει. Είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων που κατά τον Φρίντμαν πρέπει να υπάρχουν για να επιβάλουν τους κανόνες προς όφελος της ελεύθερης αγοράς.