«Το σελίνι είναι αδέλφι του σελινιού.», «Όλο το νερό τρέχει στο γιαλό και ο παράς στον πλούσιο.»

«Ας προσέχει να μη γεράσει όποιος δεν θέλει να γίνει πάλι παιδί.», «Οι γέροι και οι μεθυσμένοι είναι δυο φορές παιδιά.», «Οι γέροι είναι δυο φορές παιδιά.», «Τα προχωρημένα γέρα είναι δεύτερα μωράδια.», «Οι γέροι γίνονται μωρουδέλια.»

«Όσοι γύρ’σαν απ’ το αλβανικό πόλεμο, οι πλειότεροι δεν τα γλίτωσαν τα ποδάρια τ’ς, γιατί είχαν κρυοπαγήματα! Τ’ς ακρωτηρίαζαν οι γιατροί… για να ξεμπλέν’ (ξεμπλέκουν). Ούτε τα μέσα είχαν, αλλά ούτε και χώρο είχαν… Ποιος θα τ’ς γιατροπόρευε…

Σ’ ένα μαρμάρινο αλληγορικό ανάγλυφο, έργο του Λυσίππου (330 π.Χ.), απεικονίζεται ο «Καιρός», η «Ευκαιρία» δηλαδή, ως νέος άνδρας με φτερά στις πλάτες και μαλλιά μόνο στο μπροστινό μέρος της κεφαλής.

«Ο λύκος έχει δυνατή επιθυμία να γίνει καλόγερος όσο είναι άρρωστος, αλλ’ άμα γιάνει, μεταγνώθει.», «Ο διάβολος σαν αρρωστήσει θέλει να γίνει καλόγερος.», «Ο διάβολος όταν είναι γέρος γίνεται καπουτσίνος.», «Ο ληστής όταν δεν μπορεί ν’ αρπάξει, δέρνει τα στήθια του και παραδίδεται στα θεία.».

Ήταν δυο ξαδέρφια, χωριανοί μ’, κι είχαν μια ιταλικιά χειροβομπίδα, τότε που ’μασταν λιανοπαίδια, 15 χρονών, εκεί γύρα. Τ’ βάρ’γαν από ένα λιθάρι, αλλά δεν έσκασε. Κι όταν τ’ν πήρε το ένα το παιδί στα χέρια, τότε έσκασε! Δεν τ’ κόπ’καν δάχ’λα, αλλά απ’ τ’ λάμψη τυφλώθ’κε! Πάν’ τα φωτερά (μάτια)! Τά ’ταν τα μάτια του, αλλά δεν ήγλεπε ντιπ.

Πολλοί λαοί εκείνη την εποχή, γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, «ήσαν άπειροι των μέτρων, σταθμών, πολιτείας, γεωργίας και πολέμου τακτικού. Περισσότερον των εκατόν δεν ήξευραν ν’ αριθμήσωσιν. Η αλλαγή του εμπορίου εγίνετο με τα φορτώματα. Τοιούτοι ήσαν και οι Τούρκοι.»

«Κάλλια ‘χω ‘γω στο σπίτι μου ελιά και παξιμάδι, παρά στα ξένα ζάχαρη και να με ορίζουν άλλοι.», «Ας είν’ μικρό το σπίτι σου κι ας είν’ μοναχικό σου.»

Οι Έλληνες μερικές φορές μιλούν για τους αρχαίους και την αρχαία ελληνική γλώσσα και δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, δεν βλέπουν τον κόσμο μέσα στον οποίον ζουν, τη νέα ελληνική γλώσσα. Η νέα ελληνική γλώσσα έχει ενσωματώσει τις αρχαίες λέξεις και έχει δημιουργήσει εκατοντάδες καινούργιες λέξεις.

«Ώ φίλοι, / με δόλο, όχι με δύναμη· Κανένας ο φονιάς μου. / Κι αυτοί του απολογήθηκαν με λόγια φτερωμένα· / «Κανένας σα δε σ’ άγγιξε και μόνος σου σαν είσαι, / κακό που ο Δίας ο τρανός σου στέλνει, δεν ξεφεύγεις.