Η εθνικοποίηση του Ισλάμ και ο εξισλαμισμός του έθνους είναι ταυτόσημες διαδικασίες που στοχεύουν στη δημιουργία ενός υποδειγματικού πολίτη, εθνικά Τούρκου, θρησκευτικά σουνίτη, ο οποίος, εκπαιδευμένος στον στρατώνα ή το τζαμί, είναι βιομηχανικά κατασκευασμένος και ρυθμισμένος με στόχο να διορθώσει την αδικία της ιστορίας και να αποκτήσει εκ νέου τη δύναμη να εξουσιάζει.

Άλλοτε, οι παγκόσμιες πανδημίες, παρότι ασύγκριτα πιο φονικές, εξ αιτίας της έλλειψης μέτρων πρόληψης και της υπανάπτυξης του συστήματος υγείας, έκαναν συχνά πολλούς μήνες ή και χρόνια ολόκληρα για να μεταδοθούν σε όλο τον πλανήτη. Και στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ κυριολεκτικά παγκόσμιες, μια και δεν έφθαναν σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, ούτε καν σε όλες τις περιοχές των χωρών που είχαν πληγεί, διότι οι πληθυσμοί ήταν κατά 80% ή 90% αγροτικοί.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Nature, μεγαλύτερο επιστημονικό περιοδικό παγκοσμίως, αναιρείται η ευρύτατα διαδεδομένη στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης θεωρία περί κατασκευής του ιού σε κάποιο εργαστήριο ή της απελευθέρωσής του από κάποιο ερευνητικό εργαστήριο.

Το κείμενο αποσιωπά πλήρως το γεγονός ότι η Τουρκία επιχειρεί να αλώσει την κρατική κυριαρχία της Ελλάδας εξωθώντας πληθυσμούς να καταπατήσουν μαζικά την ελληνική επικράτεια, βοηθώντας τους μάλιστα με τη δράση της στρατο-χωροφυλακής και των τεθωρακισμένων της. Η χρησιμοποίηση των πληθυσμών στο πλαίσιο ενός υβριδικού πολέμου –κάτι που κανονικά συνιστά έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας– αποκρύπτεται σκανδαλωδώς.

Πολύ συχνά ο Ταγίπ Ερντογάν βάζει στο στόχαστρο συλλήβδην την Δύση, κατηγορώντας την για τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, τις σταυροφορίες κ.ο.κ. Ακόμα και η προπαγάνδα εναντίον της Ελλάδας, στο πλαίσιο του υβριδικού πολέμου που έχει εξαπολύσει σε Έβρο και Ανατολικό Αιγαίο, δεν απευθύνεται στην κοινή γνώμη της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Η Σώτη Τριανταφύλλου σχολιάζει τις δηλώσεις του Εμανουέλ Μακρόν για την αποικιοκρατία κάνοντας μια ιστορική αναδρομή.

Σκέψεις και προβληματισμοί για το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου

Στόχος της εκδήλωσης ήταν να ασκήσουν πιέσεις προς την καγκελάριο Μέρκελ να επιμείνει στην πολιτική της αναφορικά με το άνοιγμα των συνόρων της Ελλάδας με την Τουρκία, στο όνομα μιας υποτιθέμενης ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στο δράμα των προσφύγων (ανύπαρκτων βέβαια στα ελληνοτουρκικά σύνορα αυτές τις μέρες, αλλά το κείμενο της προπαγάνδας αυτά λέει και άρα αυτά θα αναφέρονταν).

Πρόκειται για ανθρώπους ξεριζωμένους από τους πολέμους και τις καταστροφές που προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση, την οποία προώθησαν οι παλιές αποικιακές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο, σε μία χώρα, όπως η Ελλάδας, που όχι μόνο δεν υπήρξε αποικιακή δύναμη αλλά υπέστη πρώτη την αποικιοκρατία της Δύσης (μετά το 1204) και τις τουρκικές εισβολές ήδη από το Ματζικέρτ (1071), η ανθρωπιστική διάσταση είναι δευτερεύουσα.

Πίσω από κάθε μηχανή και κάθε τεχνική, όσο εκλεπτυσμένη και προηγμένη κι αν είναι, βρίσκεται πάντα ένας άνθρωπος- ακόμα κι αν ο άνθρωπος αυτός αποτελεί την άκρη μιας μακράς αλυσίδας, πάντως είναι η αποφασιστική άκρη, και μόλις εξουδετερωθεί, η οποιαδήποτε τεχνική παραλύει.

Όπως γνωρίζουν π.χ. οι κάτοικοι μεγάλων τμημάτων της σημερινής Κολομβίας ή των ρωσσικών πόλεων, και αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουν διάφοροι ειρηνιστές, που όχι τυχαία κατοικούν συνήθως σε εύπορες και σχετικά ασφαλείς συνοικίες, υπάρχει κάτι ακόμα χειρότερο από την κρατική οργάνωση, με τον αξιωματικό και τους στρατιώτες του: υπάρχει η ανομία, με τον πολέμαρχο και τα παλικάρια του.

Το τουρκικό κράτος δεν είναι παρά μια απολυταρχία και μια δικτατορία διαχρονικά, από εμφάνισής του στη Μέση Ανατολή μέχρι και σήμερα. Ένα στρατοκρατικό καθεστώς είτε με σουλτάνο είτε με πρόεδρο. Ο στρατός είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο ήταν και είναι ο ουσιαστικός κυβερνήτης. Με εξαίρεση την περίοδο Ατατούρκ και Έρντοαν, που οι δύο δικτάτορες κυβερνούσαν απολυταρχικά, ελέγχοντας τα πάντα.

Τα σύνορα καθορίζουν την επικράτεια και την κυριαρχία, δίνουν νόημα στο τι σημαίνει «εμείς» και τι σημαίνει «άλλος», δίνουν περιεχόμενο στην οικειότητα, ορίζουν το έδαφος πάνω στο οποίο υπάρχει η κοινωνία. Δίχως την διάκριση των συνόρων δεν υπάρχει η έννοια του λαού και του έθνους, ούτε εκείνην του πολίτη και της δημοκρατίας.

Η ανάγκη μιας στρατηγικής που θα συνδέει την ανάπτυξη με την άμυνα, επιβάλλεται από τις παρούσες περιστάσεις και ιδιαιτέρως από την πειρατική και ανεξέλεγκτη επιθετικότητα της γείτονος Τουρκίας, κράτους στρατοκρατικού από γεννήσεώς του, η ιδία υπόσταση και συνεκτική δομή του οποίου είναι κύρια ο στρατός και κατά δεύτερο λόγο η οικονομία ή οι εθνικοί ή άλλοι θεσμοί.

Και η μεγαλύτερη Κερκόποστα είναι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, που δηλητηριασμένο από την καταναλωτική αποχαύνωση και τη ραγιάδικη παιδεία στα σχολεία εδώ και 25 χρόνια, θεωρεί ότι η ατομική υπόσταση είναι πιο πολύτιμη από την κοινωνική. Αυτό διδάσκεται. Ότι η αξία της ζωής του καθενός είναι πιο πολύτιμη από την αξία της ζωής του συνόλου.

Στο βάθος αυτής της οικουμενικής ονειροφαντασίας βρίσκεται ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός: αν ο Αλέξανδρος κατέστη ο μοναδικός, κοινός σε Ανατολή και Δύση, ήρωας, αυτό συνέβη γιατί ο κόσμος που δημιούργησε εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη διεθνή κοινότητα που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

Για να υποταγεί ο αντίπαλος στη θέλησή μας, πρέπει να τον οδηγήσουμε σε κατάσταση δυσμενέστερη από τη θυσία που του ζητούμε. Η μειονεκτική του ωστόσο κατάσταση δεν πρέπει φυσικά να είναι πρόσκαιρη, τουλάχιστο να φαίνεται τέτοια, διαφορετικά ο αντίπαλος θα μπορούσε να περιμένει μιαν ευνοϊκότερη στιγμή και δε θα υπέκυπτε.

Η συνειδητή και συστηματική απόρριψη κάθε μορφής τουρκικής επιρροής στη χώρα μας αποτελεί καθήκον πατριωτικό, δημοκρατικό, ατομικό και συλλογικό. Αποτελεί επίσης, πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης στους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στο τουρκικό φασιστικό κράτος. Αποτελεί, τέλος, πράξη αυτοσεβασμού και μέτρο της συνειδητοποίησης εκ μέρους μας της κρισιμότητας της κατάστασης.

Η μετανάστευση ως αγορά Η οικονομία των μετακινούμενων πληθυσμών και τα υπερκέρδη της Του Γιώργου Ρακκά Το σύγχρονο φαινόμενο της μετανάστευσης καθορίζεται μεταξύ άλλων και από έναν αυτοτροφοδοτούμενο πολλαπλασιαστικό παράγοντα, τις διαστάσεις του οποίου συχνά υποτιμούμε στον δημόσιο διάλογο: Την […]

Όταν έφτασαν στην Γένοβα, οι αρχές δεν άφησαν τα παιδιά να περάσουν τα τείχη της πόλης. Η φρουρά της πόλης τους πήγε στην παραλία για να φύγουν (όταν θα άνοιγε η θάλασσα), η οποία παρά τις προσευχές δεν άνοιξε· δεν άνοιξα ούτε στη Μασσαλία για να περάσουν «και να φτάσουν στην Ιερουσαλήμ με στεγνά πόδια», «όπως τους διαβεβαίωναν οι αρχηγοί τους» και αυτά προσευχόταν για το θαύμα μάταια για μέρες.