Η ανάδειξη του άξιου, όπως τίθεται από το νεοφιλελεύθερο δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο από τη νομιμοποίηση του απύθμενου πλούτου των ελαχίστων στα μάτια των πολλών. Το ζήτημα είναι ο αγώνας που πρέπει να καταβληθεί, ώστε να γίνει αυτό επικρατούσα αντίληψη.

Κι όταν το χρήμα κυλάει από το δημόσιο ταμείο στις ιδιωτικές τσέπες, είναι φυσικό να υπάρξει και ο ανάλογος ανταγωνισμός για το ποιος θα το πρωτοπάρει. Είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων που κατά τον Φρίντμαν πρέπει να υπάρχουν για να επιβάλουν τους κανόνες προς όφελος της ελεύθερης αγοράς.

Αν λοιπόν τον πείραζε η «αμάθεια» των απλών εργατιών που δεν ήξεραν ακόμα το «Αλφαβήτα του οικονομικοί λογισμού, τι θάπρεπε να σκέφτεται για την ανικανότητα και την στειρότητα του νέου κρατικού μηχανισμού που φτιάχναν στις μέρες του τα πιο φωτισμένα μέλη της «πρωτοπορίας»;

Η Σχολή από το Σικάγο και ο ίδιος ο Φρίντμαν προσωπικά ασχολήθηκαν σχεδόν με όλες τις χούντες που έγιναν τη δεκαετία του 1970. Το 1976 ο Φρίντμαν έλαβε και το βραβείο Νόμπελ για τις καινοτόμες του ιδέες στην οικονομία.

Είκοσι ένα μήνες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία από τμήμα του στρατού και 115.000 άνθρωποι έχουν ήδη εξοστρακιστεί. Κάποιοι πέθαναν στη φυλακή. Άλλοι ζουν με τη μνήμη των βασανιστηρίων, περιμένοντας να καταδικαστούν σε βαριές ποινές.

Η εξέγερση της Κρονστάνδης Κείμενο: Κώστας Παπαϊωάννου Ο χειμώνας του 1920-21 ήταν ιδιαίτερα σκληρός στην Πετρούπολη, παρ’ όλον ότι ο πληθυσμός της είχε τότε ελαττωθεί κατά τα δύο τρίτα. Τα τρόφιμα είχαν αρχίσει να σπανίζουν από το 1917 και η […]

Ο 21ος αιώνας, ο αιώνας της βιογενετικής, της παγκοσμιοποίησης των διαδικτύων, της μεγάλης φτώχειας των πολλών και του τεράστιου πλούτου των ελαχίστων, της φαντασιακής δημοκρατίας και της πραγματικής ολιγαρχίας μας προκαλεί σε μια νέα ανάγνωση και του Αριστοτέλη και του διαφωτισμού.

Σε όλα τα μέρη της Ευρώπης, στην πλειονότητά τους, οι άνθρωποι αυτοί έχουν εκπαιδευτεί για την εκκλησία, αλλά διάφορα λόγοι τούς εμπόδισαν να εισχωρήσουν στις τάξεις των ιερωμένων.

Ο Φιλελευθερισμός είναι κατά βάση μια πολιτική φιλοσοφία, που αντιλαμβάνεται την οικονομική ελευθερία ως απαραίτητο συστατικό της ευρύτερης ανθρώπινης ελευθερίας στο πλαίσιο μιας ιεραρχικά δομημένης πολιτικής κοινωνίας.

Τα θρησκευτικά θεμέλια του κοσμικού ασκητισμού Κείμενο: Μαξ Βέμπερ Στην ιστορία υπήρξαν τέσσερις κύριες μορφές ασκητικού Προτεσταντισμού (με την έννοια με την οποία χρησιμοποιούμε εδώ αυτή την έκφραση): (α) ο Καλβινισμός με τη μορφή που πήρε στην κυρίως περιοχή της […]

Όταν το 1976 η Τουρκία έστειλε το ερευνητικό σκάφος “Σισμίκ-Ι” για έρευνες σε περιοχές της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου που με βάση την αρχή της μέσης γραμμής ανήκουν στην Ελλάδα, η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, αλλά η προσφυγή απέβη άκαρπη για τυπικούς λόγους.

Η ιδιοκτησία διακηρύχθηκε φυσικό δικαίωμα, όπως η ελευθερία η ασφάλεια και η «αντίσταση στην καταπίεση». Η ελευθερία του λόγου, η ανεξιθρησκεία και η ελευθεροτυπία διακηρύχθηκαν απαράβατες. Διακηρύχθηκε επίσης το δικαίωμα των πολιτών για ίση μεταχείριση στα δικαστήρια.

Ο πιο σημαντικός αντίπαλος με τον οποίο χρειάστηκε να παλέψει το πνεύμα του Καπιταλισμού, με την έννοια ενός ξεχωριστού πρότυπου ζωής που ζητούσε ηθική επικύρωση, ήταν εκείνη η στάση και αντίδραση σε καινούργιες καταστάσεις που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε παραδοσιοκρατία.

O άνθρωπος κυριαρχείται από την απόκτηση χρημάτων, από την απόκτηση γενικά σαν υπέρτατο σκοπό της ζωής του. Η οικονομική απόκτηση δεν είναι πια υποταγμένη στον άνθρωπο σαν μέσο για την ικανοποίηση των υλικών αναγκών του.

Η εξαιρετικά αναπτυγμένη ιστοριογραφία της Κίνας δεν είχε τη μέθοδο του Θουκυδίδη. Είναι αλήθεια πως ο Μακιαβέλι είχε προδρόμους στις Ινδίες· αλλά από ολόκληρη την ινδική πολιτική σκέψη έλειπε μια συστηματική μέθοδος που να μπορεί να συγκριθεί με του Αριστοτέλη, όπως έλειπαν γενικά οποιεσδήποτε ορθολογικές βασικές έννοιες.

Το τέλος της willkommenskultur και η Ελλάδα ως Έλις Άιλαντ

Μετά από 25 χρόνια προσπαθειών, σε αυτή τη συγκυρία γεωπολιτικά η Ελλάδα παίρνει ότι καλύτερο μπορούσε να πάρει, εναρμονιζόμενη με τις επιδιώξεις των μεγάλων παιχτών ισχύος στη ευρύτερη περιοχή.

Ο σλαβικός κόσμος αποτελεί, εδώ και 14 αιώνες, μιαν από τις σταθερές, η οποία δεσπόζει καθοριστικά στην εθνολογική, γλωσσική και την πολιτιστική φυσιογνωμία ενός μεγάλου μεγάλου μέρους της γηραιάς μας Ηπείρου.

Η ιταλική κρίση προφανώς και θα επηρεάσει και την ελληνική έξοδο που παρότι δεν θα είναι «καθαρή», θα πρέπει τη μορφή της η ελληνική κυβέρνηση να την επανεξετάσει, υπό το βάρος των εξελίξεων στην Ιταλία, ιδίως ως προς την υπόθεση του χρέους, λέει ο πανεπιστημιακός Κώστας Μέλας.

Η Οδύσσεια είναι ένας από τους πιο θεμελιώδεις μύθους της δυτικής κουλτούρας καθώς θέτει πολλαπλά υπαρξιακά ερωτήματα με κορυφαίο το τι σημαίνει να είναι κάποιος ήρωας.

Οι αυτοκράτορες Ανδρόνικος Β’ (1282-1328) και Ανδρόνικος Γ’ (1328-1342). Κείμενο: Παύλος Καρολίδης Τον Μιχαήλ Η’ διεδέξατο ο υιός αυτού Ανδρόνικος Β’, ανήρ λόγιος, φιλόσοφος και θεολόγος, αλλ’ ήκιστα ικανός προς την κυβέρνησιν του κράτους εν μέσω των περιστοιχιζόντων αυτό μεγάλων κινδύνων. […]

Είναι άξιοι καταφρόνιας οι κάθε είδους «αριστεροί» κομματικοί «διανοούμενοι» που δικαιολογούσαν όλα τα εγκλήματα του κομμουνιστικού Μηχανισμού ως «φυσιολογικές αμυντικές αντιδράσεις ενός υγιούς οργανισμού», ζώντας ένα διαρκές ψυχωσικό παραλήρημα με κοινωνιοβιολογικό περιεχόμενο.

Οι Μογγόλοι κατέλυσαν το κράτος της Χαλιφείας των Αββασιδών το έχον κέντρον το Βαγδάτιον, οι αυτοί δε κατέλυσαν και τα πλείστα των μωαμεθανικών κρατών της Ασίας· εφάνη δε επί μίαν στιγμήν κατά τον 13 μ. Χ. αιώνα ότι διά των ειδωλολατρών Μογγόλων έμελλε να καταπέση διά παντός το κράτος του Ισλάμ.

Η Ελλάδα για να λειτουργήσει ως δύναμη αποτροπής, έχει ανάγκη τον προσδιορισμό της ως αξιόπιστου συμμάχου σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. αλλά και ουσιαστικού αξιόπιστου εξοπλισμού σε βάθος 5ετίας, λέει ο καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο, Κωνσταντίνος Λάβδας, μιλώντας στον 98.4.

Η αστική εικόνα για τον άνθρωπο και ο αστικός ανθρωποκεντρισμός μπορεί πράγματι να έχουν πεθάνει, όμως αυτό σημαίνει απλώς ότι οι εχθροί τούτων των αντιλήψεων έχουν επιβληθεί ιδεολογικά.

Ποιοί παράγοντες επέδρασαν, ώστε να εγκαταλειφθεί η θέση αυτή και να υιοθετηθεί η άποψη για την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους», ταυτιζομένου αποκλειστικά με την σλαβική ομάδα; Σήμερα, η δυνατότητα πρόσβασης στο αρχείο της Κομιντέρν μας επιτρέπει να διαγράψουμε την σχετική διαδικασία πληρέστερα.

Στο μέλλον, πιθανότατα το κέντρο των ανατροπών δεν θα είναι πλέον η Δύση, αλλά θα είναι οι χώρες που και πιο νεανικούς πληθυσμούς έχουν και λιγότερο εξαρτημένες από αυτό το μοντέλο είναι και εν τέλει δεν είναι και γερασμένες πολιτιστικά. Η Δύση τα έχει δοκιμάσει όλα.

Η Τουρκία αντιλαμβανόμενη ότι ο ενδεχόμενος «ακρωτηριασμός» της, για την δημιουργία Κουρδικού κράτους και σε εδάφη της, θα πάει πίσω και την μάχη επενδύσεων που έχει κάνει στο Κουρδικό Ιράκ, κινείται με την λογική ανταλλαγμάτων για τους νέους ενεργειακούς δρόμους, με επιθετικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο, λέει ο οικονομολόγος Γιώργος Αδαλής.

Στο δεύτερο στάδιο του Εμφύλιου Πόλεμου τον Δεκέμβριο του 1944 (Τα Δεκεμβριανά), οι Βρετανοί βοήθησαν στην αποτροπή της κατάληψης της Αθήνα από το αριστερό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (EAM), το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ.

Περί Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) στην Κύπρο: αν πράγματι επιδιώκεται, επιβάλλεται να κατανοηθούν οι δυσκολίες αποδοχής της και από τις δύο κοινότητες ώστε να αναδειχθούν με ρεαλισμό τα πλεονεκτήματα της. Γράφει ο Αλέξανδρος Τζιρκώτης Η αλματώδης πρόοδος και διασπορά της […]

Η Ρωσία, κατά τη μετά Γκορμπατσόφ περίοδο, στρεφόταν σε μία πολιτική ενσωμάτωσης στους υπό δυτικό έλεγχο διεθνείς οργανισμούς και προς μια τουλάχιστον οικονομικής διάστασης συμμαχία με την Ευρώπη και κατεξοχήν τη Γερμανία.

Όμως δυο είναι οι ουσιαστικές διαστάσεις που θα πρέπει να θυμόμαστε. Πρώτον, ανεξάρτητα από τις συγκυρίες και τις προκλήσεις κάθε φορά, η τουρκική απειλή είναι υπαρκτή και δεν αντιμετωπίζεται με σπασμωδικές αντιδράσεις.

Σήμερα, η Τουρκία έχει εμπλακεί στρατιωτικά στη Συρία, ευρισκόμενη αντιμέτωπη με τον εφιάλτη της: τη γεωπολιτική ανάδυση του κουρδικού παράγοντα, ο οποίος, παρά την πρόσφατη απώλεια του Αφρίν, παραμένει κυρίαρχος και με άτυπες κρατικές δομές στη βορειοανατολική Συρία.

Καθώς το γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας μακροπρόθεσμα ενισχύεται, ενώ της Ελλάδας μακροπρόθεσμα συρρικνώνεται, ο επιτιθέμενος με την ιστορική και την πολιτική έννοια δεν μπορεί να είναι άλλος από την Τουρκία.

Ο κυριότερος αντίπαλος μιας εθνικής στρατηγικής δεν είναι άλλος από τον παρασιτικό καταναλωτισμό, ο οποίος σε ένα «φθίνον έθνος», όπως το ελληνικό, οδηγεί αναπόφευκτα στην υπερχρέωση.

Αφού κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν κατέχει την ισχύ και τη βούληση να πραγματοποιήσει υπό τη δική του ηγεμονία μιαν ιστορικά βιώσιμη ευρωπαϊκή ένωση, η τελευταία πρέπει να οικοδομηθεί με ατμομηχανή τη σύμπνοια των δύο ή τριών μεγαλύτερων εθνών.

Ο στρατιώτης στρατολογείται, ντύνεται, οπλίζεται, εκπαιδεύεται, κοιμάται, τρώει, πίνει και βαδίζει μόνο για να πολεμήσει στην κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο.

Ο πόλεμος επομένως είναι μια πράξη βίας, προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας.

Άμεση Ανάλυση: Περιμένοντας ένα νέο θερμό επεισόδιο Γράφει ο Άγγελος Μ. Συρίγος Το βράδυ της Δευτέρας οι Τούρκοι άλλαξαν ύστερα από δεκαετίες την τακτική τους στο Αιγαίο. Επεδίωξαν ένα κτύπημα υψηλού συμβολισμού προσπαθώντας να βυθίσουν έξω από τα Ίμια τη […]

Τουρκικός Μωαμεθανισμός. Άραβες, Πέρσες, Τούρκοι. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι Κείμενο: Παύλος Καρολίδης Οι Άραβες, ών εν μέσω περί τας αρχάς του 7 μ. Χ. αιώνος εγεννήθη ο Μωαμεθανισμός, επί 2 αιώνας και επέκεινα υπήρξαν οι φοβεροί σημαιοφόροι της νέας θρησκείας. Δι’ […]

 [Ο «ελληνοκεντρισμός» και η νεοελληνική ιδεολογία] Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης Καθώς το έθνος και το κράτος έμειναν πάντοτε ασύμμετρα μεγέθη στη νεοελληνική ιστορία (όσο κι αν το έθνος σμικρύνθηκε με διαδοχικούς ακρωτηριασμούς), καθώς δηλαδή το έθνος δεν μπήκε ποτέ εξ ολοκλήρου στα […]

Το Ρωσικόν κράτος ιδρύθη υπό των Νορμανδών των καταλαβόντων κατά τον 9 μ. Χ. αιώνα τας δυτικάς ακτάς της Βαλτικής θαλάσσης.

Φεουδαλισμός καλείται το σύστημα το κοινωνικόν και πολιτειακόν της κληρονομικής αριστοκρατίας της συνδεομένης μετά κληρονομικής εξουσίας, επί ωρισμένης χώρας εκάστου μεγάλου ευπατρίδου. Ούτω διά του φεουδαλικού πολιτεύματος το κράτος συγκροτείται από πολλών ιδιαιτέρων κρατών φεούδων ή τιμαρίων καλουμένων, ών οι άρχοντες εισί και λέγονται ηγεμόνες υποτελείς (vassal, vassaux) προς το όλον κράτος και τον ηγεμόνα αυτού.

Η χώρα των Τουρκομάνων, ενός λαού που μέχρι μόλις πριν από 80 χρόνια ζούσε νομαδικά στις στέπες της Κεντρικής Ασίας, έχει έκταση όσο περίπου η Καλιφόρνια των ΗΠΑ και πληθυσμό περίπου 5 εκατ. κατοίκους.

Η ρωσική ηγεσία πάγια θεωρεί το ζήτημα της ισλαμιστικής τρομοκρατίας ως υψηλής προτεραιότητας για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της. Αυτή η θέση διαχρονικά εκφράζεται από την απαρχή της Ρωσικής Ομοσπονδίας και αποτελεί μείζον θέμα λόγω της εθνοτικής ποικιλομορφίας που παρουσιάζεται στο μετασοβιετικό χώρο.

Αυτό δε το αυτοκρατορικόν αξίωμα του Ρωμαίου αυτοκράτορος, όπερ έλαβεν ο Κάρολος τω 800, ήτο η λαμπρά κορωνίς και το επιστέγασμα της μέχρι τότε υπερτριακονταετούς ενδόξου βασιλείας αυτού. Ο Κάρολος είχεν ιδρύσει κράτος μέγα, μη ελαττούμενον κατά την έκτασιν του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους.

Αλλά τον κίνδυνον τούτον απέτρεψεν από του Χριστιανισμού ο Κάρολος Μάρτελλος μετά των Φράγκων αυτού, νικήσας τους Άραβας εν επταημέρω μάχη (18-25 Οκτωβρίου του 732) μεταξύ Τορώνης και Πικταυίας (Tours και Poitiers) και αναγκάσας αυτούς να υποχωρήσωσι πέραν των Πυρηναίων, επικληθείς διά τούτο Μάρτελλος (martelus), ήτοι σφύρα.

Απαράδεκτο είναι, μ’ ένα λόγο, το «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω» προς όλες τις κατευθύνσεις. Πολύ περισσότερο, όταν έχουν προηγηθεί αμέτρητες σφαγές απ’ τους αγάδες και όταν είναι βέβαιο πως όχι μόνο δεν θ’ «αγιάσουμε», αλλά δεν θα έχουμε θέση ούτε στα κατώγια του Παραδείσου των «νέων τάξεων».

Πόσο εύθραυστη πρέπει να είναι η πίστη ενός μουσουλμάνου αν αισθάνεται να απειλείται από μια ηλίθια καρικατούρα σε εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα;

Λοιπόν, οι Ινδοί της περιοχής της Πακτυικής κοντά στην πόλη Κασπάτυρο, εκείνοι που ζουν βορειότερα απ’ τους άλλους και μοιάζουν στις μαχητικές συνήθειές τους με τους Βακτρίους, να πώς μαζεύουν το χρυσάφι για να πληρώσουν φόρους στον Δαρείο.

Η αιτία της τοιαύτης ορμητικότητος και της ταχείας προόδου του Αραβικού κράτους έγκειται κυρίως εν τούτω, ότι το κράτος τούτο δεν ήτο απλώς πολιτικόν, αλλά και θρησκευτικόν, και δη θρησκευτικόν άμα δε και στρατιωτικόν.

Πας μουσλίμ ή μουσουλμάνος πρέπει κατά τον Μωάμεθ να εργάζηται διηνεκώς υπέρ του θριάμβου του Ισλάμ, ουχί μόνον διά του λόγου, αλλά και δι’ έργου, ήτοι διά του ξίφους. Τούτο απαιτεί αυτή η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και η προς αυτό ευσπλαγχνία.

«Κανένας δεν μπορεί να βασιλέψει αθώα… Όλοι οι βασιλιάδες είναι αντάρτες (κατά του λαού) και σφετεριστές» (Συμβατική, 13.11.90). «Όλα τα εγκλήματα είναι γεννήματα της τυραννίας – που είναι το πρώτο έγκλημα απ’ όλα»

Ενταύθα δε εν τοις Καταλαυνικοίς λεγομένοις πεδίοις (εν τοις πέριξ της νυν Γαλλικής πόλεως Chalons-sur-Marne) συνεκροτήθη (κατά το θέρος του 451 μ. Χ.) η πρώτη μεγίστη εν τη Δυτική Ευρώπη μάχη των λαών διαρκέσασα μέχρι βαθείας νυκτός, καθ’ ήν λέγεται ότι έπεσον αμφοτέρωθεν 300 χιλιάδες μαχητών.

Ο Στελίχων, ίνα δυνηθή ν’ αποκρούση τον Αλάριχον από της Ιταλίας, είχε καλέσει εις την χώραν ταύτην πάντα τα εκτός αυτής πέραν των Άλπεων εν Γαλατία, Ιβηρία και Βρεττανία Ρωμαϊκά στρατεύματα.

Με τη νομική κατοχύρωση της μοναρχικής εξουσίας, το Corpus iuris civilis επέδρασε αποφασιστικά στη διαμόρφωση της πολιτικής θεωρίας όχι μόνο στο Βυζάντιο αλλά και στη Δύση. Σε όλες τις εποχές της βυζαντινής ιστορίας θεμέλιο της νομικής ζωής ήταν το ρωμαϊκό δίκαιο.

Συνολικά, φαίνεται ότι η διαδικασία αποπαγκοσμιοποίησης θα είναι έντονα συγκρουσιακή. Κάθε άλλο παρά εύκολα η αποπαγκοσμιοποίηση θα ενεργοποιήσει έναν «ενάρετο κύκλο», όπου η ανάπτυξη, με καθοριστική συμβολή του εθνικού κράτους, θα συνδυάζεται με τη γενναία αύξηση των κοινωνικών παροχών.

Οι ΗΠΑ υπό τον Τραμπ ναι μεν δεν κλυδωνίζονται ακόμα αλλά μετεωρίζονται επικίνδυνα, καθώς η στροφή προς τον οικονομικό εθνικισμό συναντάει τις αδήριτες αντιφάσεις μιας δύναμης που κατά τις προηγούμενες δεκαετίες έχει ταυτίσει το συμφέρον της με την παγκόσμια υπερεπέκτασή της.

Η έλλειψη εθνικής στρατηγικής και παντελούς συνεννόησης και συναίνεσης μεταξύ όλων των Κομμάτων εξοργίζει όλους τους Ευρωπαίους. Διότι παρακολουθούνε καθημερινώς την πολιτική όξυνση, με τον παράλληλο αποπροσανατολισμό των πολιτών από το πραγματικό πρόβλημα και τις συνέπειές του.

Αν μελετήσουμε την πορεία του ελληνικού έθνους για την απελευθέρωσή του, από τον τουρκικό, πρωτευόντως, αλλά και τον φραγκικό ζυγό, από τον 18ο αιώνα και μετά, θα διαπιστώσουμε μια εκπληκτική και συνάμα τραγική συνθήκη. Οι δύο μεγάλες επαναστάσεις της Ευρώπης, η γαλλική και η ρωσική, είχαν αρνητικές συνέπειες για τις ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις.