Κατά το τέλος του (Πρώτου) Παγκοσμίου Πολέμου ο Τούρκος είχε ηττηθεί κατά κράτος και το γόητρο του είχε καταστραφεί. Η «Σπάθη του Ισλάμ» είχε συντριβεί. Η νίκη εναντίον των ‘Ελλήνων, αν και είχε κερδηθεί με τη βοήθεια Ευρωπαίων Αξιωματικών και υλικού και η θεαματική καταστροφή της Σμύρνης μαζί με την σφαγή των κατοίκων της, ξαναζωντάνεψε τον μύθο για τον κατακτητή και εκδικητή Τούρκο.

Ο καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , Κωνσταντίνος Γρίβας, μιλώντας στον 98.4 ανέλυσε γιατί έχουμε πλήρη ανακατανομή γεωπολιτικά της ισχύος παγκόσμια και γιατί αναδύεται μία νέα διπολική πραγματικότητα.

Το έπος του Ρίμινι, ένα έπος ξεχασμένο και αποσιωπημένο, γράφτηκε με σκληρούς αγώνες και αίμα. Οι συνολικές απώλειες της Ταξιαρχίας στην Ιταλία ανήλθαν σε 116 νεκρούς (10 αξιωματικοί και 106 οπλίτες) και 316 τραυματίες (23 αξιωματικοί και 293 οπλίτες).

Τα σύνορα πρέπει να φυλάσσονται και στον Έβρο τα καταφέραμε πολύ καλά. Τα εθνικά κράτη δεν είναι ξεπερασμένα, όπως πίστευαν οι οπαδοί της «μεταεθνικής» εποχής. Πολύ καλοί είναι οι υπερεθνικοί οργανισμοί, αλλά για να μας βοηθήσουν οι φίλοι και εταίροι πρέπει να αποδεικνύουμε διαρκώς ότι έχουμε τη βούληση να προστατεύσουμε ακόμη και μόνοι τα σύνορά μας.

Η οικονομία της «φιλανθρωπίας» ανεβάζει στροφές

Η εποχή μας, που γεύτηκε κάθε τυραννικής καρυδιάς καρύδια, γνώρισε και τις λογής-λογής πτώσεις αυτών των σαπρόφυτων. Οι πιο τυχεροί τους πέθαναν στο κρεβάτι τους, αφού όμως σκόρπισαν, για χρόνια και χρόνια, τον θάνατο σε μυριάδες «υπηκόους» τους – όπως ο Στάλιν, ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ.

Σε σοβαρές χώρες, αυτή η κατάσταση θα είχε σημάνει προ πολλού εθνικό συναγερμό. Όταν στις αρχές του 1990 η Φιλανδία έχασε το 20% του ΑΕΠ της λόγω της ξαφνικής κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης που ήταν ο κύριος προορισμός των εξαγώγιμων προϊόντων της, η χώρα πραγματοποίησε ένα παραγωγικό και τεχνολογικό άλμα. Εμπλούτισε και διαφοροποίησε την οικονομική της βάση, ενίσχυσε την παραγωγή και την καινοτομία και ανέκαμψε ταχύτατα.

Ο Ρικάρντο ήταν ο άνθρωπος που περίμεναν οι αστοί για να κατοχυρώσουν και ιδεολογικά-επιστημονικά το δίκαιο των συμφερόντων τους. Δεν είναι τυχαίο ότι προβλήθηκε όσο κανένας άλλος στην εποχή του ούτε είναι τυχαίο που οι θεωρίες του αποτέλεσαν τη βάση των κλασικών οικονομολόγων για περισσότερο από έναν αιώνα – μέχρι να τις ανατρέψει ο Κέινς.

Μέσα στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης ουδεμία πολιτική αλλαγή μπορεί να επέλθει με την κατάργηση των συνόρων. Ακόμη και γι’ αυτούς που προσβλέπουν «ταξικούς αγώνες» – λέμε τώρα – οι αγώνες αυτοί δεν θα υπάρξουν παρά μόνο εντός των συνόρων του εθνικού κράτους.

Η εποποιία του Ελληνικού Στρατού στα οχυρά του Ρούπελ: «Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι 300, εδώ θα πεθάνουν οι 80.»

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης (1824), όποτε ξεκίνησε η αρχική διαμόρφωση των «ξενικών» κομμάτων, ο Σπυρίδων Τρικούπης εξελέγη βουλευτής (1824). Το 1826 υπήρξε μέλος της «Προσωρινής Κυβέρνησης» και, έλαβε μέρος στην Γ’ Εθνοσυνέλευση, στην Νέα Επίδαυρο, η οποία διέκοψε τις εργασίες της τον Απρίλιο του 1826.

Η επανατοπικοποίηση δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά προϋπόθεση επιβίωσης Για τους οικονομολόγους Μαξίμ Κομπ, Ζενεβιέβ Αζάμ, Τομά Κουτρό και τον κοινωνιολόγο Κριστόφ Αγκιτόν, «η ιστορία δεν έχει γραφτεί» και υπάρχουν ακόμα τρόποι να μετατοπίσουμε την παγκοσμιοποίηση προς την πλευρά της […]

Ο ιός είναι ταυτόχρονα μια κατάρα και μια ευλογία. Κατάρα για όσους στερεί τη ζωή και την υγεία, τη δουλειά και την περιουσία. Και ευλογία για όσους αδράχνουν την ευκαιρία να δουν εντός τους και γύρω τους. Με ένα μάτι πιο καθαρό. Ό,τι αξιόλογο φυτρώνει, φυτρώνει μέσα από τη δυσκολία. Από την ευκολία φυτρώνουν μόνο δεινά. Αυτό το ήξεραν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας. Καιρός να το μάθουν και οι σημερινοί.

Η αντίληψη του Ρικάρντο ότι το κεφάλαιο αρκείται στα χαμηλά ποσοστά κέρδους αρνούμενο να μεταβεί στο εξωτερικό δε φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή θα τον διαψεύσει. Το γεγονός ότι θα λυπόταν αν έβλεπε αυτού του είδους τα τοπικιστικά συναισθήματα του κεφαλαίου «να εξασθενούν» καταδεικνύει ότι κινείται περισσότερο συναισθηματικά παρά ορθολογιστικά. Αν το κεφάλαιο αποσκοπεί μονάχα στο κέρδος, όπως οφείλει, τότε γιατί να μην καταφύγει και στο εξωτερικό, αν λάβει τις πρέπουσες διαβεβαιώσεις της επιπλέον κερδοφορίας;

Η νέα επιδημία είχε προβλεφθεί. Ο Menachery και οι συνεργάτες του, π.χ. από το 2016, με πειράματα γενετικής μηχανικής είχαν προβλέψει ότι κάποιοι κοροναϊοί των νυχτερίδων από την Γιουχάν μπορεί να προκαλέσουν νέες επιδημίες και μεγάλες κρίσεις.

Την ίδια στιγμή τα νέα που έρχονται από την ελληνική ύπαιθρο δεν είναι ενθαρρυντικά. Τα μέτρα, αλλά και ο φόβος του κόσμου, έχουν σταματήσει την αλυσίδα κυκλοφορίας των αγροτικών προϊόντων, που προμηθευόμαστε από μανάβικα και σούπερ μάρκετ της πόλης. Στα Ίρια της Αργολίδας, οι καλλιεργητές αγκινάρας έχουν αφήσει 100 τόνους άκοπους στο χωράφι, εξαιτίας της απαγόρευσης των λαϊκατζήδων να μεταφέρουν τα προϊόντα τους εκτός νομού.

Πράγματι, η Ελλάδα κινδυνεύει να πληγεί θανάσιμα εάν, σε πρώτο επίπεδο, δεν προσπαθήσει να περιορίσει την έκταση της επιδημίας. Και αν, σε δεύτερο και μονιμότερο επίπεδο, δεν αναπροσαρμόσει την οικονομική της πολιτική προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ενδογενούς παραγωγής – και όχι μόνο της πρωτογενούς αλλά και της δευτερογενούς, που έχει πληγεί από 10 χρόνια κρίσης και 30 χρόνια αποβιομηχάνισης.

Όσοι πυροβολούν τον Μανόλη Γλέζο, δεν το κάνουν μόνο λόγω ιδεολογικής τύφλωσης, αλλά πυροβολούν κατά βάθος την ανάγκη του έθνους μας για ενότητα. Γιατί ο Μανόλης, πέρα από την παράταξη στην οποία βρισκόταν, συμβόλιζε για όλους το αντιστασιακό πνεύμα του ελληνισμού και την ενότητα του έθνους.

Στην Ελλάδα, εάν νοσήσει το 70% του πληθυσμού, για να αποκτήσουμε ανοσία, σύμφωνα με την «αγελαία» θεωρία Μπόρις Τζόνσον, ακόμα και με το εξαιρετικά απίθανο ποσοστό του 0,1% θανατηφόρων κρουσμάτων, θα έχουμε 7.000 νεκρούς και με 1% θα έχουμε 70 χιλιάδες θανάτους. Και μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα, γεγονός που θα τινάξει στον αέρα το σύστημα υγείας.

Στο μεταξύ ήταν τρέλα να θρηνεί ή να σκέφτεται κανείς. Ο πρίγκιπας είχε προβλέψει κάθε είδος διασκέδασης: υπήρχαν γελωτοποιοί, θεατρίνοι, χορεύτριες, μουσικοί, ωραία πρόσωπα, κρασί. Όλα αυτά, και η ασφάλεια μαζί, βρίσκονταν εντός των πυλών. Εκτός, κυκλοφορούσε ο Κόκκινος Θάνατος.