Η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης και η κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη από ένα άγημα Γερμανών στρατιωτών, στις 12 Οκτωβρίου 1944, πιστοποίησαν την απελευθέρωση της Αθήνας. Στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά.

Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου έλαβε χώρα για πρώτη φορά το 1941 στην Κατοχή, μόλις ένα έτος από τη νικηφόρο επέλαση των ελληνικών στρατευμάτων, και δεν ήταν κάτι επιβεβλημένο, κατασκευασμένο άνωθεν. Τον εορτασμό καθιέρωσε αυθορμήτως ο ίδιος ο λαός.

Η υπέρμετρη ιδεολογικοποίηση της ιστορικής αφήγησης δεν δημιουργεί μόνο σύγχυση, αλλά και απώθηση της ιστορικής γνώσης.

Στο συγκεκριμένο περιβάλλον των σχέσεων Ελλάδας – ΠΓΔΜ, μόνο μια συμφωνία που ξεκαθάριζε ότι υφίσταται «νεομακεδονική» ή, έστω, «βορειομακεδονική» ιθαγένεια – και, εμμέσως, εθνότητα – θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή…

Ίσα εκείνες τις μέρες χιόνιζε. Έριχνε χιόνι ένα κακό! Κι εμείς ήμασταν όξω, ρε παιδί μ’ Γιάννη, μες τ’ άγρια βουνά, το ψοφόκρυο και τα χιόνια. Μάχες άγριες, σώμα με σώμα, δώσαμε με τους αντάρτες. Εκεί να βλέπ’ς έξω απ’ το Καρπενήσι…σφαγή!

Το Αρχηγείο των ανταρτών (ΔΣΕ) εκτιμούσε ότι εμείς ήμασταν διαλυμένοι μετά την υποχώρηση από το «Μάλι Μάδι» και την κατάληψη της «Ραμπατίνας». Οργάνωσαν λοιπόν ξαφνική επίθεση στην Καστοριά με σχέδιο να μας κυκλώσουν από τα πλευρά και από τα νότια (20 Σεπτεμβρίου 1948).

Παγκοσμιοποίηση σημαίνει Παγκόσμια Δικτατορία  Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης Η παγκοσμιοποίηση είναι η μεγαλύτερη εις την παγκόσμια ιστορία απάτη, έγκλημα και ανοσιούργημα απέναντι της ανθρωπότητας. Διότι ισοπεδώνει και καταλύει τα πάντα, κοινωνίες, λαούς, πολιτισμούς, ηθικές αρχές και αξίες, ήθη και έθιμα, […]

Πέρα από τη γλώσσα, αλλά όχι άσχετα προς αυτήν, κλασσική είναι μια σκέψη ή μια εποχή της ιστορίας του πνεύματος όταν διατυπώνει με αναντικατάστατη εννοιολογία προβλήματα διηνεκώς επανερχόμενα, δηλαδή προβλήματα, στα οποία προσκρούει με εσωτερική αναγκαιότητα κάθε βαθύτερος στοχασμός -κοντολογής, έσχατα προβλήματα.

Ένα έργο-μαμούθ κόστους 17 δισ. δολαρίων μπαίνει στα σκαριά με τη συνεργασία Ελλάδας, Σερβίας και Σκοπίων και αναβαθμίζει τη Θεσσαλονίκη σε κεντρικό κόμβο μεταφορών προς την Κεντρική Ευρώπη, προσελκύοντας το ενδιαφέρον της Κίνας

Η σημερινή εξαθλίωση και απαξίωση της πολιτικής, η παντελής απουσία οράματος, σηματοδοτεί το τέλος ενός ιστορικού κύκλου παγκόσμιου και εγχώριου, που συμπίπτουν χρονικά, αλλά δεν είναι και ταυτόσημοι.

Τα ερείσματα των Σκοπίων ανήκουν πρωτίστως σε κύκλους γερμανικής και δευτερευόντως ιταλικής προελεύσεως και εμπνεύσεως για λόγους οι οποίοι έγιναν σαφείς από εδαφικής απόψεως ήδη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σε τελική ανάλυση, ο Ερανιστής είναι απόπειρα επικοινωνίας. Είναι μοιρασιά προβληματισμών· αυτό επιδιώκει και με τις εκδηλώσεις του. Τα κείμενα που αναρτούν οι συντελεστές του, επί της ουσίας, αποτελούν ενότητες βιβλίων που γράφονται και ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει τη συγγραφή τους, όπως προκύπτει, κεφάλαιο-κεφάλαιο.

Ο βληματοκεντρικός πόλεμος επιδιώκει να εφοδιάσει τις επιμέρους μονάδες του πεζικού και των τεθωρακισμένων αλλά και τις αερομεταφερόμενες δυνάμεις με «κατά παραγγελίαν καταιγίδες πυρών» που θα καταστρέφουν τις εχθρικές δυνάμεις, θα την αποδιοργανώνουν και θα δημιουργούν κενά στην εχθρική διάταξη.

«Σοβιετικοί στρατιώτες! Φύγετε από τη χώρα μας! Δεν είμαστε φασίστες: θέλουμε μονάχα να ζήσουμε ελεύθεροι! Γυρίστε σπίτια σας: δεν έχουμε τίποτα μαζί σας και κανένας δεν θέλει το κακό σας».

Οι δημογέροντες εξεπροσώπουν την κοινότητα εις τας μετά των Τούρκων σχέσεις και είχον υποχρέωσιν να εμφανίζωνται ενώπιον οιασδήποτε τουρκικής αρχής ή επισκεπτομένου τον τόπον τούρκου τιτλούχου.

Οι Αρμένιοι, υποχρεωμένοι να διαλέξουν μεταξύ δύο αρχηγών, ως χριστιανοί που ήταν, προτιμούσαν την επιτροπεία του τσάρου απ’ αυτήν των Τούρκων, που ήταν και πιο σκληρή.

Τα κόμματα απέκτησαν σταδιακά ένα μερίδιο ουσιαστικής πολιτικής δύναμης με τη μεταβολή του καθεστώτος πρώτα σε συνταγματική μοναρχία υπό τον Όθωνα το 1843, ύστερα σε κοινοβουλευτική δημοκρατία υπό τον Γεώργιο Α’ το 1864. Από εκεί κι έπειτα η θεσμοθετημένη κυριαρχία δεν κρυβόταν πια κάτω από το στέμμα, είχε μοιραστεί στα χέρια του λαού.

Από μακριά έρχεται ως εδώ ώρες-ώρες ο θόρυβος του πολέμου. Είναι οβίδες που σκίζουν τον αγέρα και κάπου πέρα σκάνουν. Είναι πολυβόλα που δουλεύουν ήσυχα σα ραπτομηχανές. Κατόπι σωπαίνουν. Κατόπι ξαναρχίζουν.

Η κυβέρνηση Σοφούλη-Τσαλδάρη ήθελε μια πολιτική συμφωνία με το ΚΚΕ/ΕΑΜ. Δεν τα βρήκαν. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν άγριες. Τότε ο πρωθυπουργός Σοφούλης πήρε πολύ σκληρές αποφάσεις. Έθεσε εκτός νόμου το ΚΚΕ, απαγόρευσε τις απεργίες, έκλεισε την εφημερίδα του ΚΚΕ τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Η ολοκληρωτική εξουσία στην ΕΣΣΔ και το ταξικό περιεχόμενο της σταλινικής τρομοκρατίας Ο Κώστας Παπαϊωάννου (1925 – 1981) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, ακαδημαϊκός και συγγραφέας που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Παρίσι. Η Γένεση του Ολοκληρωτισμού, που εκδόθηκε […]

Η διακριτική στάση επιβάλλεται ακόμη περισσότερο στις χώρες με πλειοψηφία μουσουλμάνων, όπου αυτή η απόρριψη, αν είναι δημόσια, προκαλεί πολύ πιο βίαιες αντιδράσεις: εκφοβισμούς, διώξεις, επιθέσεις, ακόμη και δολοφονίες. Εκεί, η αθεΐα είναι κάτι το αδιανόητο.

Ένας Έλληνας στρατιώτης θυμάται: Η μάχη της Κόνιτσας και «το κράτος του Γράμμου». Ο Δημήτριος (Δημητρός) Δεληγιάς, γόνος Θρακιώτη πρόσφυγα, γεννήθηκε στην Αυγή Κοζάνης το 1925. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας έλαβε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις του Εθνικού […]

Ο ελληνικός Φιλελευθερισμός μέχρι το Μεσοπόλεμο Γράφει ο Χρήστος Τζήκας Η πρώτη επαφή Ελλήνων διανοουμένων και εμπόρων με τις ιδέες του  Φιλελευθερισμού θα γίνει στο τέλος του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο αστικός φιλελευθερισμός, γέννημα του διαφωτισμού […]

Εγώ πήγα στο στρατό το φθινόπωρο του ’47, Οκτώβρης μήνας θα ήταν, στο Βόλο. Εμάς άργησαν κάνα χρόνο να μας καλέσουν στο στρατό. Βλέπεις μέχρι το ’46 το καλοκαίρι είχαμε πολύ λίγο στρατό. Είχαμε μόνο τους χωροφύλακες και πολύ λίγους στρατιώτες, παλιές σειρές από τη Μέση Ανατολή, τον «Ιερό Λόχο», την ταξιαρχία του Ρίμινι και κάτ’ λίγους ακόμα.

Η εμπειρία της διδασκαλίας στη Νομική Σχολή Αθηνών καταδεικνύει ότι η στοιχειώδης γνώση των λατινικών από τους φοιτητές αποτελεί πολύτιμο εφόδιο ανθρωπιστικής παιδείας και καλλιέργειας, που (πρέπει να) χαρακτηρίζει τον ολοκληρωμένο νομικό επιστήμονα.

Ανεξέλεγκτος Άρχοντας = Δυνάστης ή καταχραστής  (ακόμα και με τις αγιότερες των προθέσεων) Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου έδωσε η παραπομπή στο αυτόφωρο τριών δημοσιογράφων για ένα δημοσίευμα, από τον ακροδεξιό εθνικιστή Καμμένο, δεξί χέρι και στενό συνεργάτη του […]

Η ιστορία με το δράμα του λαού μας έχει συνέχεια και πρέπει να ειπωθεί με ευκρίνεια εις τον Ελληνικό Λαό, για να μάθει αυτός την σκληρή αλήθεια, την οποία ουδείς μέχρις σήμερα δεν ήθελε να ακούσει και να πιστέψει.

«Έστω ότι το Ναύπλιον παρεδόθη, μήπως τα πράγματα της ετελείωσαν; Εχειροτέρευσαν τουναντίον εις τοιούτον βαθμόν, ώστε και αν καταπαύση πάσα εν πάση της Ελλάδος γωνία η επανάστασις, ο βασιλεύς Όθων και η βασίλισσα Αμαλία αδύνατον του λοιπού επί του θρόνου των να καθήσωσιν».

Ο καπιταλισμός και το πετρέλαιο ήταν μια μικρή περίοδος στην ιστορία μας και επομένως δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, και συνεπώς το τέλος τους δεν μπορεί παρά να είναι μια νέα αρχή για την ιστορία της, για την Άμεση Δημοκρατία, την Αταξική Κοινωνία και τον Ουμανισμό.

Για τον Αριστοτέλη η ισότητα νοηματοδοτείται μόνο σε σχέση με την αξία. Το να θεωρούνται ίσοι ο άξιος με τον ανάξιο δεν είναι ισότητα αλλά ισοπέδωση, δηλαδή αδικία σε βάρος του άξιου. Και φυσικά δεν υπάρχει άνθρωπος που να εκφράζει την απόλυτη αξία σε όλα τα θέματα.

Η απαξίωση της λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας συντελούνταν επί δεκαετίες στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η λύση θα ήταν η κατάργηση των Λατινικών από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις

Ο αλληλοσεβασμός, το ενδιαφέρον, η ανταπόδοση μιας ευεργεσίας, το φιλότιμο, το αίσθημα της ντροπής, η αναγνώριση της ανωτερότητας του άλλου σε κάποιο τομέα, με δυο λόγια η συνείδηση της αμοιβαιότητας που ξεπερνά κάθε ατομικό συμφέρον είναι η βάση της δικαιοσύνης που αναγκαστικά μεταφράζεται σε πεμπτουσία της συνύπαρξης.

Και, πρώτον, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η διαγραφή των Λατινικών από τις Πανελλαδικές σημαίνει αυτόματα τον οριστικό ευτελισμό τους ως διδακτικού αντικειμένου στη σχολική τάξη και την ένταξή τους στη ζώνη του μαθητικού χαβαλέ, δηλαδή στον προθάλαμο της οριστικής τους απάλειψης.

Παρμενίδης ο Ελεάτης: O αντίποδας της ηρακλείτειας φιλοσοφίας Γράφει ο Μιλτιάδης Ντόβας Ως γνωστόν, κατά τον 6ο και 5ο π. Χ αιώνα, τα κέντρα της πνευματικής ανάπτυξης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης σταδιακά μεταφέρονται στη νότια Ιταλία. Σε αντίθεση με […]

Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ…

Καπετάνιοι της Ρούμελης και της βορείου Ελλάδος, προσκείμενοι στον Κωλέττη, διενεργούσαν επιδρομές στις τουρκοκρατούμενες τότε ακόμη Θεσσαλία και Ήπειρο, στις οποίες χρησιμοποιούσαν εθελοντές κάθε προελεύσεως, μεταξύ των οποίων και πολλούς ληστές, προσκειμένους στους καπετάνιους.

«Τα Λατινικά είναι παράθυρο με θέα την Ευρώπη». Έτσι απαντούσα στους φοιτητές μου όταν ρωτούσαν ποια είναι η αξία του μαθήματος αυτού στην εκπαίδευση, τη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια.

Ρωμαίικον. Εις τας ψυχάς όλων των απλών χριστιανών, των υπό το κράτος της Τουρκίας, απ’ αιώνων τεσσάρων και επέκεινα (αφ’ ότου δηλ. εκυριεύθη υπό των Τούρκων η Ευρωπαϊκή λεγομένη Τουρκία, έπειτα καν αυτή η Κωνσταντινούπολις) διεφυλάττετο η ιδέα και ελπίς της ελευθερώσεως και ανακτήσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των προγόνων μας από τη μια μεριά έδειξε τη ζωτικότητα της νεοελληνικής φυλής και από την άλλη το ξεχαρβάλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που θεωρούντανε μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις στις αρχές του 19ου αιώνα.

Μόλις έπεσε η Ελλάδα στην πρώτη σκλαβιά της, τη Ρωμαϊκη, και σαν αϊτός από μακρινά βουνά τη μάτιασε από τον Πόντο και χύμηξε καταπάνω της ο Μιθριδάτης (87 π. Χ.). Η Αθήνα, η καρδιά κι ο νους του Ελληνισμού, ήταν πρώτη τώρα στις μεγάλες τις συφορές, καθώς άλλοτε στις μεγάλες δόξες.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ελεγχθεί κάπως το αβέβαιο των πραγμάτων από το να δίνουν οι άνθρωποι υποσχέσεις και να τις τηρούν. Απέναντι σ’ ένα μέλλον που δεν προσφέρει την παραμικρή εγγύηση, δεν μένει παρά να θεσπιστεί η αμοιβαιότητα: συμφωνούμε να πράξουμε αυτά που δηλώνουμε ότι πρέπει να πράξουμε.

Η καπηλεία του Αν.Παπανδρέου από τον Αλ. Τσίπρα Πολιτική εξαθλίωση και χονδροειδής υποτίμηση της νοημοσύνης του Δημοκρατικού κόσμου. (αναδημοσίευση για την επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη 1974) Με αφορμή την ιστορική επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη του 1974 ο πρωθυπουργός […]

Όποιος καταφθάνει στην Αττική αλλάζει χαρακτήρα. Στην κωμόπολη ή στο χωριό, όπου τα μάτια είναι λίγα, ο πολίτης ζει παρακολουθούμενος· αντίθετα, στην πόλη, όπου τα μάτια είναι εκατομμύρια, κανείς δε σε βλέπει.

Ο κόσμος απεδείχθη αφερέγγυος και μάλιστα για εκείνους που είχαν περισσότερο ανάγκη να τον πιστέψουν. Οι νέοι ανοιγόκλεισαν αποσβολωμένοι τα μάτια τους. Υστερα τα χαμήλωσαν μέχρι να χωνέψουν το τι τους συνέβαινε.

Με πολλούς στεναγμούς ο δυτικός άνθρωπος ξαναγυρίζει σήμερα εκεί από όπου θέλησε να αποδράσει. Αναγκάζεται να ξαναμπεί στην τροχιά του μόχθου, την κυκλική κίνηση που τον έκανε κάποτε να ιδρώνει και να βαρυγκομά.

Η αρχή της σφοδρής επίθεσης κατά της Ελλάδας και της ελληνικότητας ξεκίνησε επί Σημίτη, με την άλωση του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου της Αθήνας από φανατισμένους καθηγητές σε έδρες Ιστορίας, που άκουγαν Ελλάδα και έβγαζαν φλύχταινες.

Με το κραχ του 1929 η Αμερική πλήρωσε τα λάθη που υπονόμευαν την ανάπτυξή της σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να την οδηγήσουν στην πλήρη κατάρρευση. Θα έλεγε κανείς ότι η Αμερική σε οικονομικό αναπτυξιακό επίπεδο έτρεχε μόνη της (ουσιαστικός ανταγωνιστής δεν υπήρχε) και βγήκε δεύτερη.

Προϋπόθεση και συνέπεια της τρομοκρατίας ήταν ένα φαινόμενο πρωτοφανές στην ιστορία και πάντως άγνωστο στους νεότερους χρόνους εννοούμε την πλήρη μονοπώληση της ιδεολογικής εξουσίας από το κράτος, τη μετατροπή της αλήθειας σε κρατικό μονοπώλιο.

Ούτε και το τσαρικό καθεστώς (που μαζί με την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν το μόνο κράτος πριν από το 1914 που επέβαλε στους υπηκόους του το διαβατήριο για τα ταξίδια στο εξωτερικό) δεν είχε διανοηθεί ποτέ να κάνει υποχρεωτικό το «εσωτερικό διαβατήριο»!

«Στοιχηματίζω ότι η ρωσική μάχη της μεταλλουργίας στοίχισε τόσες ανθρώπινες θυσίες όσο και η μάχη του Μάρνη», γράφει ένας αμερικανός μηχανικός που εργάστηκε στο κομπινάτ του Μαγκνι-τογκόρσκ στά Ουράλια.

Ο Mussolini το δήλωσε ανοιχτά και ξάστερα σε μια συνεδρίαση της Βουλής της 6ης Ιουνίου 1924: «Οι δάσκαλοι μας είναι στη Ρωσία. Δεν έχουμε παρά να μιμηθούμε αυτό πού γίνεται στη Ρωσία. Το λάθος μας είναι ότι δεν ακολουθήσαμε εντελώς το παράδειγμα τους.»

Κι όταν το χρήμα κυλάει από το δημόσιο ταμείο στις ιδιωτικές τσέπες, είναι φυσικό να υπάρξει και ο ανάλογος ανταγωνισμός για το ποιος θα το πρωτοπάρει. Είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων που κατά τον Φρίντμαν πρέπει να υπάρχουν για να επιβάλουν τους κανόνες προς όφελος της ελεύθερης αγοράς.

Αν λοιπόν τον πείραζε η «αμάθεια» των απλών εργατιών που δεν ήξεραν ακόμα το «Αλφαβήτα του οικονομικοί λογισμού, τι θάπρεπε να σκέφτεται για την ανικανότητα και την στειρότητα του νέου κρατικού μηχανισμού που φτιάχναν στις μέρες του τα πιο φωτισμένα μέλη της «πρωτοπορίας»;

Φθίνοντα ορεινά χωριά. Είμαστε όλοι Τζέμι Μπάτον… Του Δημήτρη Μπούσμπουρα Ένα κείμενο για την σχέση των γεννημένων σε ορεινά χωριά πριν το 1970, με τον τόπο καταγωγής τους[1]. Για όσους διασχίσανε πολλούς αιώνες σε λίγες δεκαετίες και βρίσκονται σήμερα μετέωροι. […]

Η Σχολή από το Σικάγο και ο ίδιος ο Φρίντμαν προσωπικά ασχολήθηκαν σχεδόν με όλες τις χούντες που έγιναν τη δεκαετία του 1970. Το 1976 ο Φρίντμαν έλαβε και το βραβείο Νόμπελ για τις καινοτόμες του ιδέες στην οικονομία.

Xρίστος Τσολάκης: «Η Ελληνικότητα της Μακεδονίας» και η καταγωγή των Ελλήνων (βίντεο).

Είκοσι ένα μήνες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία από τμήμα του στρατού και 115.000 άνθρωποι έχουν ήδη εξοστρακιστεί. Κάποιοι πέθαναν στη φυλακή. Άλλοι ζουν με τη μνήμη των βασανιστηρίων, περιμένοντας να καταδικαστούν σε βαριές ποινές.

Η εξέγερση της Κρονστάνδης Κείμενο: Κώστας Παπαϊωάννου Ο χειμώνας του 1920-21 ήταν ιδιαίτερα σκληρός στην Πετρούπολη, παρ’ όλον ότι ο πληθυσμός της είχε τότε ελαττωθεί κατά τα δύο τρίτα. Τα τρόφιμα είχαν αρχίσει να σπανίζουν από το 1917 και η […]

Ο 21ος αιώνας, ο αιώνας της βιογενετικής, της παγκοσμιοποίησης των διαδικτύων, της μεγάλης φτώχειας των πολλών και του τεράστιου πλούτου των ελαχίστων, της φαντασιακής δημοκρατίας και της πραγματικής ολιγαρχίας μας προκαλεί σε μια νέα ανάγνωση και του Αριστοτέλη και του διαφωτισμού.

Όταν οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά, ως κατακτητές, ασελγούν και ασεβούν σε βάρος της Φύσης, τότε είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή, όταν τα όρια αντοχής της Φύσης, αλλά και τα όρια ανοχής της ίδιας της κοινωνίας εξαντληθούν, θα πληρώσουν το τίμημα και θα καταστραφούν