Η εθνικοποίηση του Ισλάμ και ο εξισλαμισμός του έθνους είναι ταυτόσημες διαδικασίες που στοχεύουν στη δημιουργία ενός υποδειγματικού πολίτη, εθνικά Τούρκου, θρησκευτικά σουνίτη, ο οποίος, εκπαιδευμένος στον στρατώνα ή το τζαμί, είναι βιομηχανικά κατασκευασμένος και ρυθμισμένος με στόχο να διορθώσει την αδικία της ιστορίας και να αποκτήσει εκ νέου τη δύναμη να εξουσιάζει.

Μεταπολεμικά ο Νεοφιλελευθερισμός αποθέωσε τον ατομικισμό ως νοοτροπία και διακήρυξε την ελαχιστοποίηση του Κράτους ως παραγωγού και παρόχου υπηρεσιών. Ο τομέας της υγείας έπρεπε να υποταχθεί στους ανισόρροπους κανόνες της αγοράς, πιο απλά στην απομύζηση του απ’ το παρασιτικό κεφάλαιο των ιατρικών επιχειρήσεων που άρχισαν να εισέρχονται στα Χρηματιστήρια.

Γι’ αυτό λοιπόν, στην προσωπική μας ζωή, καλό είναι να αποφεύγουμε τους δήθεν “έξυπνους” και τους προβεβλημένους, και να φυλάμε την αγάπη μας για τους “πτωχούς τω πνεύματι”, δηλαδή τους ηθικά ακέραιους ανθρώπους, που δεν είναι στρεψόδικοι και πονηροί, γι’ αυτό και «πτωχοί τω πνεύματι», ή «κορόιδα». Και με αυτούς να δοκιμάζουμε και τα οποιαδήποτε αυθεντικά συλλογικά εγχειρήματα. Παράλληλα δε με την ευαγγελική ρήση, να μη ξεχνάμε ποτέ πως, «σε αυτόν το τόπο, όσοι αγαπάνε τρώνε βρώμικο ψωμί».

Ο μεσσιανισμός είναι ένα σύστημα ελπίδας. Προσφέρεται στον Δούλο και του υπό­σχεται την απελευθέρωσή του. Αναπτύχθηκε με την έξοδο από την “παραδείσια” πρωτόγονη κατάσταση και με το πέρασμα στους κολεκτιβιστικούς πολιτισμούς. Κάτω από τις βαριές κολεκτιβιστικές πυραμίδες της Αιγύπτου, της Βαβυλώνας, της Ινδίας, της Κίνας, ή των Αζτέκων, η ελπίδα στέναζε παίρνοντας διάφορες μορφές μεσσιανισμού.

Άλλοτε, οι παγκόσμιες πανδημίες, παρότι ασύγκριτα πιο φονικές, εξ αιτίας της έλλειψης μέτρων πρόληψης και της υπανάπτυξης του συστήματος υγείας, έκαναν συχνά πολλούς μήνες ή και χρόνια ολόκληρα για να μεταδοθούν σε όλο τον πλανήτη. Και στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ κυριολεκτικά παγκόσμιες, μια και δεν έφθαναν σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, ούτε καν σε όλες τις περιοχές των χωρών που είχαν πληγεί, διότι οι πληθυσμοί ήταν κατά 80% ή 90% αγροτικοί.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Nature, μεγαλύτερο επιστημονικό περιοδικό παγκοσμίως, αναιρείται η ευρύτατα διαδεδομένη στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης θεωρία περί κατασκευής του ιού σε κάποιο εργαστήριο ή της απελευθέρωσής του από κάποιο ερευνητικό εργαστήριο.

Ναι, έχουμε κουράγιο, έχουμε αποθέματα συλλογικών αντανακλαστικών και κοινωνικής ευπροσηγορίας, μπορούμε ακόμα να αντιτάξουμε σε αυτήν την απειλή τις αξίες της αλληλοβοήθειας και της συνεργασίας. Ναι, Μένουμε Σπίτι, παραμένουμε ωστόσο μαζί, ενωμένοι, για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρωτοφανές συλλογικό ρίσκο. Μόνον έτσι, τελικώς, θα νικήσουμε.

Φίλοι μου, τα δικαιώματα των άλλων τα υπερασπίζεσαι όταν είναι λογικά και δίκαια και τα αντέχει η χώρα σου, και να φροντίζεις να έχεις χώρα, διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με βλακώδεις εξυπνακισμούς, όπου δυστυχώς και εδώ η σύγχρονη αριστερά, διαπρέπει. Από την άλλη όπως έδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα, ο ελληνικός λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία είναι αντίθετος στις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις και ξέρει να υπερασπίζεται την πατρίδα του.

Το κείμενο αποσιωπά πλήρως το γεγονός ότι η Τουρκία επιχειρεί να αλώσει την κρατική κυριαρχία της Ελλάδας εξωθώντας πληθυσμούς να καταπατήσουν μαζικά την ελληνική επικράτεια, βοηθώντας τους μάλιστα με τη δράση της στρατο-χωροφυλακής και των τεθωρακισμένων της. Η χρησιμοποίηση των πληθυσμών στο πλαίσιο ενός υβριδικού πολέμου –κάτι που κανονικά συνιστά έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας– αποκρύπτεται σκανδαλωδώς.

Πολύ συχνά ο Ταγίπ Ερντογάν βάζει στο στόχαστρο συλλήβδην την Δύση, κατηγορώντας την για τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, τις σταυροφορίες κ.ο.κ. Ακόμα και η προπαγάνδα εναντίον της Ελλάδας, στο πλαίσιο του υβριδικού πολέμου που έχει εξαπολύσει σε Έβρο και Ανατολικό Αιγαίο, δεν απευθύνεται στην κοινή γνώμη της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Η Σώτη Τριανταφύλλου σχολιάζει τις δηλώσεις του Εμανουέλ Μακρόν για την αποικιοκρατία κάνοντας μια ιστορική αναδρομή.

Η αχαρακτήριστη στάση της Αριστεράς στα τελευταία γεγονότα στον Έβρο και η συγχορδία της εθνομηδενιστικής ομοφωνίας στο εσωτερικό της δεν μπορεί να εξηγηθεί ικανοποιητικά, αν δεν κατανοήσουμε ότι το μεταναστευτικό ακουμπάει στον σκληρό πυρήνα της ιδεολογικής συγκρότησης της σημερινής Αριστεράς, που είναι ο δικαιωματισμός.

ρύβουμε σε ένα πάρκο πενήντα κόκκαλα. Αφήνουμε στο πάρκο ελεύθερους εκατό σκύλους. Παίρνουμε ως απόλυτο δεδομένο πως οι σκύλοι δεν είναι πλεονέκτες και κάθε σκύλος παίρνει από ένα κόκκαλο. Αποτέλεσμα: πενήντα σκύλοι θα μείνουν χωρίς κόκκαλο.

Σκέψεις και προβληματισμοί για το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου

Στόχος της εκδήλωσης ήταν να ασκήσουν πιέσεις προς την καγκελάριο Μέρκελ να επιμείνει στην πολιτική της αναφορικά με το άνοιγμα των συνόρων της Ελλάδας με την Τουρκία, στο όνομα μιας υποτιθέμενης ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στο δράμα των προσφύγων (ανύπαρκτων βέβαια στα ελληνοτουρκικά σύνορα αυτές τις μέρες, αλλά το κείμενο της προπαγάνδας αυτά λέει και άρα αυτά θα αναφέρονταν).

Πρόκειται για ανθρώπους ξεριζωμένους από τους πολέμους και τις καταστροφές που προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση, την οποία προώθησαν οι παλιές αποικιακές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο, σε μία χώρα, όπως η Ελλάδας, που όχι μόνο δεν υπήρξε αποικιακή δύναμη αλλά υπέστη πρώτη την αποικιοκρατία της Δύσης (μετά το 1204) και τις τουρκικές εισβολές ήδη από το Ματζικέρτ (1071), η ανθρωπιστική διάσταση είναι δευτερεύουσα.

Πίσω από κάθε μηχανή και κάθε τεχνική, όσο εκλεπτυσμένη και προηγμένη κι αν είναι, βρίσκεται πάντα ένας άνθρωπος- ακόμα κι αν ο άνθρωπος αυτός αποτελεί την άκρη μιας μακράς αλυσίδας, πάντως είναι η αποφασιστική άκρη, και μόλις εξουδετερωθεί, η οποιαδήποτε τεχνική παραλύει.

Ο Ερντογάν αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή με «πρωτότυπο» τρόπο το «δόγμα Οζάλ», ότι δεν θα χρειαστεί στρατιωτική εισβολή στην Ελλάδα για να καταλάβουμε τα νησιά, αλλά θα αρκέσει η μετακίνηση μερικών εκατομμυρίων μουσουλμάνων για να αλλάξουν χέρια. Όμως φάνηκε μάλλον να προκαλεί την αφύπνιση των Ελλήνων.

Όπως γνωρίζουν π.χ. οι κάτοικοι μεγάλων τμημάτων της σημερινής Κολομβίας ή των ρωσσικών πόλεων, και αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουν διάφοροι ειρηνιστές, που όχι τυχαία κατοικούν συνήθως σε εύπορες και σχετικά ασφαλείς συνοικίες, υπάρχει κάτι ακόμα χειρότερο από την κρατική οργάνωση, με τον αξιωματικό και τους στρατιώτες του: υπάρχει η ανομία, με τον πολέμαρχο και τα παλικάρια του.

Το τουρκικό κράτος δεν είναι παρά μια απολυταρχία και μια δικτατορία διαχρονικά, από εμφάνισής του στη Μέση Ανατολή μέχρι και σήμερα. Ένα στρατοκρατικό καθεστώς είτε με σουλτάνο είτε με πρόεδρο. Ο στρατός είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο ήταν και είναι ο ουσιαστικός κυβερνήτης. Με εξαίρεση την περίοδο Ατατούρκ και Έρντοαν, που οι δύο δικτάτορες κυβερνούσαν απολυταρχικά, ελέγχοντας τα πάντα.