Ο Σμιθ ερευνώντας τις μορφές που μπορεί να πάρει το κεφάλαιο, δηλαδή το συσσωρευμένο χρήμα που θα χρησιμοποιηθεί για να γεννήσει κέρδος, το διαχωρίζει σε πάγιο και κυκλοφορούν: «Κατά πρώτον, είναι δυνατόν να απασχοληθεί στην καλλιέργεια, την κατασκευή, ή την αγορά αγαθών και την πώλησή τους με κέρδος.

Ο Άνταμ Σμιθ και το δόγμα της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Ο Άνταμ Σμιθ αναφερόμενος στην τιμή της εργασίας ξεκαθάρισε ότι θα είναι υψηλή ή χαμηλή ανάλογα με τη δυναμική της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας κι όχι με […]

Ο Άνταμ Σμιθ και η τιμή της εργασίας Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Η εργασία δεν είναι τίποτε άλλο από τον προσωπικό μόχθο του ανθρώπου – εργαζόμενου για την παραγωγή οποιουδήποτε προϊόντος ή την προσφορά οποιασδήποτε υπηρεσίας. Η εργασία είναι η […]

Ο Άνταμ Σμιθ, τα μονοπώλια και ο σύγχρονος νεοφιλελευθερισμός Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Ο Άνταμ Σμιθ είναι τόσο κάθετος υπέρμαχος του ελεύθερου ανταγωνισμού, που καταδικάζει απερίφραστα οποιαδήποτε περιοριστική συνθήκη. Ακόμη και η μαθητεία, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση ενός […]

Ο Άνταμ Σμιθ στο έργο του «Έρευνα για τη φύση και τις αιτίες του πλούτου των εθνών» παραθέτει τον ορισμό της φτώχειας και του πλούτου ως εξής: «Κάθε άνθρωπος είναι φτωχός ή πλούσιος, ανάλογα με το βαθμό στον οποίο είναι σε θέση να απολαμβάνει τα αναγκαία αγαθά, τις ανέσεις και τις χαρές της ανθρώπινης ζωής».

Κοντολογίς, η αύξηση της παραγωγής ταυτίζεται με την αύξηση του πλούτου μιας κοινωνίας, αφού, αυτό που ονομάζουμε οικονομία, δεν είναι τίποτε άλλο από το μέγεθος των παραγόμενων προϊόντων που διατίθενται στην αγορά, και η εξειδίκευση της εργασίας συμβάλλει τα μέγιστα στην αύξηση της παραγωγής.

Στο δοκίμιο του Λεμπέση Ο Ευάγγελος Λεμπέσης και η βλακεία ως κοινωνικό φαινόμενο τα πράγματα τίθενται απολύτως ξεκάθαρα. Ο θεμελιώδης κρίκος κάθε κοινωνίας είναι η διαφορετικότητα (κοινωνία χωρίς τη σύνθεση των διαφορετικών δεν υφίσταται) και κατά συνέπεια κάθε απόπειρα ομοιοποίησης των ανθρώπων κρίνεται ισοπεδωτική κι επιζήμια.

Η βιογραφία του Αλ Καπόνε από τον Τζων Κόμπλερ δεν ασχολείται στο ελάχιστο με όλη αυτή τη γκανγκστερική μυθολογία που αναμασιέται από χολιγουντιανές ταινίες και μυθιστορήματα χειρίστης υποστάθμης. (Οι εξαιρέσεις αυτών είναι απλώς η επιβεβαίωση του κανόνα).

Από την άλλη, στο στρατόπεδο των Αθηναίων οι εξελίξεις ήταν επίσης ραγδαίες. Όταν έφτασαν οι απεσταλμένοι των Τετρακοσίων ολιγαρχικών της Αθήνας από τη Δήλο στη Σάμο, έγινε σάλος. Στη συνέλευση που πραγματοποιήθηκε οι στρατιώτες δεν ήθελαν καν να τους ακούσουν και φώναζαν ότι πρέπει να θανατωθούν αυτοί που κατέλυσαν τη δημοκρατία.

Η δημοκρατία που παραπαίει ανάμεσα στην πολιτική διαφθορά και τον εφησυχασμό των πολιτών δεν είναι τίποτε άλλο από τον προθάλαμο της ολιγαρχίας. Γι’ αυτό η δημοκρατία είναι καθημερινή και ακατάπαυτη μάχη. Γιατί το ίδιο ακατάπαυτα είναι και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.