«Αν βρέξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα, χαρά σ’ εκείνον το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα.»

Είτε ως μίμηση της Δύσης είτε ως παραδοσιολατρική άρνηση της, ο σημερινός εθνικισμός, ο όποιος θέλει, και αναγκάζεται, να συμμετάσχει στο πλανητικό γίγνεσθαι, ακολουθεί από διάφορους ευθείς και πλάγιους δρόμους τη μαζικοδημοκρατική λογική κι έχει σε τελευταία ανάλυση μαζικοδημοκρατικούς σκοπούς.

Καβάφης, ο ποιητής της Ιστορίας

Ένας Επτανήσιος εξομολογούμενος στον πνευματικό του ανέφερε ότι την Παρασκευή ήπιε γάλα· ταυτόχρονα παρακάλεσε να τον εξιλεώσει και ο πνευματικός τον προέτρεψε να μην το ξανακάνει.

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να τονίσουμε πως το μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα, μια χώρα που βρίσκεται στα σύνορα Ανατολής και Δύσης και απειλείται από μία ισλαμική αναθεωρητική δύναμη, όπως η Τουρκία, δεν αποτελεί, δυστυχώς, απλά ανθρωπιστικό ζήτημα, σα να επρόκειτο για τη Γαλλία ή την… Ουγγαρία.

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να τελειώσει ο Ψυχρός Πόλεμος και ήδη πολλαπλασιάζονται οι φωνές πού προειδοποιούν σε δραματικούς τόνους για τη διαγραφόμενη διεθνή αταξία, έτσι ώστε θα νόμιζε κανείς ότι πριν λίγο ακόμη στον κόσμο κυριαρχούσε η τάξη και η αρμονία.

«Το μάτι του νοικοκύρη κοπρίζει το χωράφι.», «Ο τρελός ο νοικοκύρης ξέρει πλειότερα απ’ όλους.», «Ο νοικοκύρης κουβαλάει με τη βελόνα κι η νοικοκυρά σκορπάει με τον τροβά.», «Βγάλε φωνή του νοικοκύρη ν’ αστοχήσει το δικό του.»

Επί αιώνες η Εξουσία και ο Πλούτος, μολονότι συνδεδεμένα, διακρίνονταν. Σήμερα, φαίνεται πως ο Πλούτος επιβάλλεται στην Εξουσία, γεγονός που δείχνει πόσο το άμεσο, το ακαριαίο, το αδιαμεσολάβητο ρυθμίζουν τις τύχες του κόσμου.

Όταν ήταν νέος, ένας από τους Νεοέλληνας ποιητάς, που αργότερα έγινε Ακαδημαϊκός και τώρα είναι πεθαμένος, πήγε στο Παρίσι, όπου ο Ψυχάρης τον περιποιήθηκε, τον προστάτεψε και τον επέβαλε στους εκεί πνευματικούς κύκλους.

Και μόνον ως κράτος μπορεί ένα μικρό έθνος να μιλήσει ως ίσος προς ίσον μ’ ένα μεγάλο έθνος, εφ’ όσον τόσο το μικρό όσο και το μεγάλο έθνος αποτελούν, το καθένα για τον εαυτό του, ένα κράτος.

Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαιδεία (PDF) Έκδοσις Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαιδείας. Χρόνος Έκδοσης: 1929. Αθήνα. Οι 6 τόμοι κατεβαίνουν από εδώ: https://anemi.lib.uoc.gr/metadata/e/3/e/metadata- Περισσότερα δωρεάν e-books  μπορείτε να βρείτε στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του Ερανιστή, ΕΔΩ

Κατεβάστε δωρεάν: Λεξικόν εγκυκλοπαιδικόν (PDF)

Η μέριμνα για τη διασφάλιση των παραδοσιακών μέσων πολιτικής ισχύος αναμιγνύεται λοιπόν διαρκώς περισσότερο με τη μέριμνα για τη διασφάλιση των οικονομικών τους προϋποθέσεων από την άποψη αύτη, η πολιτική συγχωνεύεται με την οικονομία στον βαθμό που η οικονομία είναι σε θέση να περάσει χωρίς ουσιαστικούς διαφορισμούς από μη στρατιωτικές σε στρατιωτικές λειτουργίες.

«Βγάζει από τη μύγα ξύγκι.», «Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται.», «Έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο.» και «Ποιος έφαγε το μέλι; Όποιος έχει τη μύγα στο σκιάδι [= στο καπέλο].»

Οι πατριαρχικές-παραδοσιακές μορφές κοινωνικής οργάνωσης είχαν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν μονάχα με περιορισμένο αριθμό ατόμων· το ευσύνοπτο κι ελέγξιμο μέγεθος της ομάδας ήταν όρος της ύπαρξης τους, ο οποίος εκλείπει όταν οι άνθρωποι έχουν πολλαπλασιασθεί τόσο, ώστε δεν είναι πια δυνατό να στριμωχτούν μέσα στα στενά όρια των παραδεδομένων θεσμών.

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα έθεσε σε κίνηση μια διαδικασία μαζοποίησης σε διεθνές επίπεδο, όπως ακριβώς και ο βιομηχανικός καπιταλισμός προώθησε αναγκαστικά τη μαζοποίηση μέσα στο εκάστοτε εθνικό πλαίσιο.

Μια περιγραφή της σημερινής κατάστασης, η οποία θα ήθελε να προσανατολισθεί προς το μέλλον και συνάμα να υποκαταστήσει την αχάριστη προσπάθεια της πρόβλεψης συμβάντων, οφείλει να εξάρει εκείνες τις απόψεις των καίριων ιστορικών παραγόντων, στις οποίες αποδίδει δυναμική ικανή να διαμορφώσει γεγονότα.

Η ιδέα εφαρμογής του συμμετοχικού προϋπολογισμού είναι απλή. Αρχικά οι κάτοικοι παρουσιάζουν προς συζήτηση ιδέες και έργα που πιστεύουν ότι θα ωφελήσουν την κοινότητά τους.

Ωστόσο η ειρηνική συνύπαρξη και η αγαστή σύμπνοια διόλου δεν προκύπτουν από την κοινότητα των σκοπών καθ’ αυτήν, παρά από τη συμφωνία πάνω στο ποια θέση θα καταλάβει ή κάθε πλευρά κατά την επιδίωξη του κοινού σκοπού και ποια πλεονεκτήματα θα αντλήσει από την ενδεχόμενη πραγματοποίησή του.

Οι δημοκρατίες που στο όνομα της επιείκειας ισοπεδώνουν τα πάντα δεν μπορούν να είναι υγιείς. Κι αυτό γιατί υπονομεύουν, αντί να αναδείξουν, τα καλύτερα στοιχεία τους. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να μιλάμε για την ορθή εκδοχή της επιείκειας, αλλά για το λαϊκισμό που καπηλεύεται το όνομά της. Κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αριστοτελική οπτική.