Ο λυγμός του σκύλου
Το φαρδύ χειμωνιάτικο μπουφάν, μαύρο και καταβρόμικο, κρεμασμένο πάνω στο ξεβαμμένο τοίχο του απέναντι διαμερίσματος.
Ακριβώς από κάτω δύο ζευγάρια λασπωμένες μπότες και δίπλα παραπεταμένος ένας μεγάλος αθλητικός σάκος.
Από τη μισάνοιχτη πόρτα ακούγεται ο σπαρακτικός λυγμός ενός σκύλου.
Ο λυγμός διαπερνά την ακοή μου και με τρυπάει κατάστηθα.
Κλείνω την πόρτα του μπαλκονιού μου και απομακρύνομαι με τα αυτιά μου τεντωμένα.
Οι λυγμοί περνούν από τη διπλή υάλωση και απλώνονται απειλητικά στο σκοτεινό δωμάτιο.
Ο μικρός ρωτάει γιατί κλαίει ο σκύλος.
Γιατί τον έχουν αφήσει μόνο του, τού απαντώ.
Και φοβάται που είναι μόνος;
Ναι τού ξανααπαντώ. Έχει ανάγκη την ανθρώπινη παρουσία.
Όπως ακριβώς και εγώ, ήθελα να προσθέσω. Όμως προτίμησα να ανοίξω τον τηλεοπτικό δέκτη.
Ο ήχος των διαφημίσεων έπνιξε στους λυγμούς… και τις ανάρμοστες ερωτήσεις…