2 Οκτωβρίου 2014 at 01:38

Ναζισμός: η «πολιτικοποίηση» του οργανωμένου εγκλήματος

Ναζισμός: η «πολιτικοποίηση» του οργανωμένου εγκλήματος

«Αν θέλεις να έχεις μια εικόνα του μελλοντικού κόσμου, φαντάσου μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα».

Τζ. Οργουελ, 1984

Γράφει ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας*

Ο ναζισμός δεν αποτελεί πολιτικό κίνημα, οργάνωση ή κόμμα, όπως είθισται να επαναλαμβάνουν οι θιασώτες του. Γεννήθηκε, οργανώθηκε και έδρασε με εφιαλτικές συνέπειες για την ανθρωπότητα ως η πλέον ακραία, επικίνδυνη, δολοφονική και καταστρεπτική έκφανση του οργανωμένου εγκλήματος.

Γιατί, απλούστατα, με το ναζισμό «πολιτικοποιείται» το οργανωμένο έγκλημα και (μέσω της «πολιτικοποίησης» του οργανωμένου εγκλήματος) εγκληματοποιείται η πολιτική.

Εξ’ ου και η ανάγκη του ναζισμού να στρατολογεί το δυναμικό του από τους χώρους των κοινωνικών αποβρασμάτων, στα οποία παρέχει τη δυνατότητα να συνεχίσουν την παραβατική-εγκληματική δραστηριότητά τους καλυμμένη με τον μανδύα μιας «ιδεολογίας», που (αποδεικνύεται εγκληματική εξαιτίας των εγκληματικών πράξεων που επενδύει).

Συνεπώς, δεν υπάρχουν ναζιστικά πολιτικά κινήματα ή κόμματα. Υπάρχουν μόνο ναζιστικές εγκληματικές συμμορίες και οργανώσεις.

Γιατί όταν σκοπός σου είναι να εμπλακείς σε πολιτική αντιπαράθεση, επιδιώκεις να προσεταιριστείς σκεπτόμενους ανθρώπους ικανούς στο λόγο, το επιχείρημα και την πειθώ και δεν στρατολογείς κοινωνικά αποβράσματα, με κατεστραμμένο εγκέφαλο και αποκρουστικό μυϊκό σύστημα παραμορφωμένο από τις αυξητικές ορμόνες, τα αναβολικά και την άσκηση σε σκοτεινά γυμναστήρια-φυτώρια εγκληματικότητας.

Γιατί μόνο τα μέσα αποκαλύπτουν και δικαιώνουν τον πραγματικό σκοπό.

Όλοι οι αυτόκλητοι «σωτήρες» της ιστορίας επικαλούνται μια «εξουσιοδότησή» τους από τη φυλή, το αίμα, τη θεία πρόνοια ή τους «νόμους» της ιστορίας (που ποτέ δεν τους έχει δοθεί) και υποστηρίζουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Πράγμα που θέτει αυτομάτως το ερώτημα: Αλλά, τι αγιάζει το σκοπό;Σ’ αυτή την ερώτηση, έχει δοθεί μια οριστική απάντηση: Τα μέσα.

Όπως γράφει ο Καμύ: «Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό. Ποιος, όμως, θα δικαιώσει το σκοπό; Σ’ αυτή την ερώτηση (που η ιστορική σκέψη αφήνει ξεκρέμαστη) η εξέγερση απαντά: Τα μέσα». (Albert Camus, «Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος». Μπουκουμάνης, 1971, σ. 362)

Όπως όλοι οι κοινοί θνητοί, έτσι και οι αυτόκλητοι «σωτήρες» κρίνονται από τα μέσα που χρησιμοποιούν και όχι από τους σκοπούς που διακηρύσσουν. Και, ακριβώς, τα μέσα είναι που αυτοδίκαια κατατάσσουν το ναζισμό στο χώρο του οργανωμένου εγκλήματος.

Η σύγχρονη αναβίωση της παραφυάδας του οργανωμένου εγκλήματος με τη μορφή του ναζισμού αποτελεί κραυγαλέο σύμπτωμα μιας κοινωνικής παθολογίας που δίνει την ευκαιρία στο ερπετόμορφο τμήμα του εγκεφάλου του ανθρώπου να πάρει την εκδίκησή του από τον εγκεφαλικό φλοιό, επιβάλλοντας την κυριαρχία του κτήνους πάνω στο όργανο της λογικής, την υποδούλωση του δόκτωρα Τζέκυλ από τον μίστερ Χάιντ.

Κι αυτή η ανάδυση και επιβολή του ερπετικού μέρους του νευρικού μας συστήματος, μας καθιστά μάρτυρες (για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από ένα αιώνα) μιας αποφασιστικής σύγκρουσης στην ιστορία του είδους και του πολιτισμού, από την οποία θα κριθεί το παν:

Από τη μια μεριά, η εφιαλτική κοινωνία που σκιαγραφείται στη δυστοπική «ουτοπία» «1984» του Οργουελ, και

Από την άλλη, η υπεράσπιση των εύθραυστων επιτευγμάτων του πολιτισμού (που περιλαμβάνει την προάσπιση και ενίσχυση των -ακόμα πιο εύθραυστων- δημοκρατικών κατακτήσεων του παρελθόντος, που σήμερα αποδυναμώνονται ραγδαία) ως προϋπόθεση για μια κοινωνία που θα λειτουργεί στοιχειωδώς εύρυθμα, δίκαια και αξιοκρατικά.

▪ Η πρώτη, σε γενικές γραμμές, έχει ήδη οικοδομηθεί με τη συνέργια του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού αληταριάτου και του οργανωμένου εγκλήματος της σβάστικας: «Αν θέλεις να έχεις μια εικόνα του μελλοντικού κόσμου, φαντάσου μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα». (Τζ. Οργουελ «1984». Διεθνή Βιβλία, 1970)

▪ Η δεύτερη αποτελεί ένα αχνοσχηματισμένο όνειρο και, ταυτόχρονα, ένα επιτακτικό πολιτικό καθήκον που η πραγμάτωσή του συνιστά θεμελιώδη προϋπόθεση της επιβίωσης του ανθρώπου. Και, ως τέτοιο, πρέπει να διεκδικηθεί ενάντια στα συμφέροντα τόσο του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού αληταριάτου όσο και της σβάστικας.

▪ Η πρώτη προϋποθέτει την ιστορική αμνησία και η δεύτερη την ιστορική μνήμη.

Ιστορική μνήμη και ιστορική αμνησία

Μια ματιά στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στη Γερμανία κατά την κρίσιμη περίοδο 1928-1932, δείχνει ότι η παραχώρηση της εξουσίας στη ναζιστική συμμορία (ενός σχιζοφρενούς μυστακοφόρου, διαγνωσμένου ως τέτοιου από υγειονομική επιτροπή του γερμανικού στρατού κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υστερικόμορφου, ημι-αναλφάβητου και παράσιτου) από τις οικονομικές, επιχειρηματικές, γεωκτησιακές, πολιτικές, διοικητικές και στρατιωτικές ελίτ της Γερμανίας που θεώρησαν ότι μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς, δηλαδή τηνανατροπή της νεότευκτης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος υπό τον απόλυτο έλεγχό τους ήτοι (παραχώρηση που μπορούσε πολύ εύκολα να αποφευχθεί) είχε ως αποτέλεσματη δολοφονία ενός ασύλληπτου αριθμού ανθρώπων (65 εκατομμύρια και πλέον), τη φρικιαστική βιομηχανοποίηση του μαζικού θανάτου και την καταστροφή των υλικών υποδομών της Ευρωπαϊκής ηπείρου.

Αλλά, δυστυχώς, «η Ιστορία δεν γράφεται από τη μνήμη αλλά από τη λήθη». (Εντουάρντο Γκαλεάνο «Ένας κόσμος ανάποδα», Στάχυ, 2000)

Υ.Γ. Στην πρώτη αποφασιστική σύγκρουση κατά την περίοδο 1923-1933, οι άνθρωποι έκαναν το τραγικό λάθος να αγνοήσουνή να μη πάρουν στα σοβαρά το σχιζοφρενικό παραλήρημα που συνθέτει τη βίβλο του ναζισμού («Ο αγών μου»). Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν θα επαναληφθεί και ότι θα υποστούμε της δοκιμασία της προσεκτικής ανάγνωσής της σε συνδυασμό με την εξαίρετη δίτομη ανάλυση του ιστορικού IanKerswaw (Τόμος Α:«Χίτλερ, 1889-1936 Ύβρις»και Τόμος Β: «Χίτλερ, 1889-1936 Νέμεσις». Αθήνα, Scripta, 2005)που έχει καθιερωθεί ως έργο αναφοράς στη σχετική διεθνή βιβλιογραφία.