Αντάμωμα συμμαθητών που αποφοίτησαν το 1959 από το Ε’ Θεσσαλονίκης

Αντάμωμα συμμαθητών που αποφοίτησαν το 1959 από το Ε’ Θεσσαλονίκης

Βρε πως περνάνε τ’ άτιμα!

Τα χρόνια του σχολείου ασπίδα άμυνας στα  δύσκολα κατοπινά

Ήταν το σωτήριο έτος 1959. Πενήντα πέντε (55) ολόκληρα χρόνια από την αποφοίτησή μας από το Ε’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης!!! Σαν χθες μου φαίνεται πως έβγαινα από το ιστορικό κτίριο (το διατηρητέο της Εθνικής Τράπεζας) στην οδό Βασιλίσσης Όλγας, στο ύψος της Ανάληψης.

Οι τόσες αναμνήσεις στο σημερινό αντάμωμα με τους συμμαθητές μου με ξαναγύρισαν πίσω στη νιότη των 18 χρόνων. Σκέφτομαι πως τα 18+55 χρόνια είναι πολλά, όταν μάλιστα τράβηξα ουκ ολίγα στα περισσότερα απ’ αυτά τα 55 ύστερα χρόνια… Όχι ότι ήταν καλύτερα τα σχολικά, ιδιαίτερα στην επαρχία κατά την περίοδο του εμφυλίου κι αμέσως μετά… Απλώς οι άμυνες της νιότης ήταν πιο ισχυρές και ξόρκιζαν την καταπίεση, απωθούσαν στο βάθος της μνήμης τους χαλεπούς καιρούς, που διάφοροι «εθνοσωτήρες», πολύ συχνά πρωταγωνιστές απάνθρωπων συμβάντων, επεδίωκαν  να μας τα θυμίζουν βασανιστικά με λόγους έμπλεους «εθνικοφροσύνης»…

Καταβάλω προσπάθεια, ωστόσο, να κρατώ στη μνήμη μου τα καλύτερα χρόνια, αυτά στα 18. Μεριμνώ να λειτουργώ με το ανυποψίαστο μυαλό, τον ενθουσιασμό και την ζεστή καρδιά που γέμιζαν την ζωή μας! Είναι η ασπίδα της άμυνάς μου.

Αποστρέφομαι τους άρπαγες, τους υποκριτές και τους φιλοχρήματους, τους κάθε είδους «δήθεν», που  μέσα από τέτοια «προσόντα», φτιαχτούς τίτλους φιλοπατρίας και «δεξιότητες» προσπαθούν να καθιερωθούν. Αποζητώ την αποδοχή απ’ όσους ο ίδιος εκτιμώ. Η αμφισβήτηση, ακόμη και η απόρριψη, των άλλων με αφήνουν αδιάφορο… Έτσι επιβιώνω χωρίς ενοχές  και αισθάνομαι καλύτερα σε μια κοινωνία …που μόνο έτσι δεν την ονειρευόμουν…

Πολύγυρος 25-6-2014

Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης

            αρχιτέκτων